Φιλοσοφία

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα «Σ΄αγαπώ».

Φαινομενικά, ήταν ίδιο με όλα τα «Σ΄αγαπώ» του κόσμου. Αυτά που έχουν γραφτεί με τα ίδια ακριβώς γράμματα. Αυτά που έχουν ειπωθεί με ανθρώπινη φωνή.

Στολισμένα με βαρύγδουπες εκφράσεις που τα συνοδεύουν στην πορεία τους.

Δεν θα ήθελα ποτέ να φέρω στον κόσμο ένα παιδί γιατί «έτσι είθισται», γιατί θα φοβόμουν το ενδεχόμενο να έρθω αντιμέτωπη με τη μοναξιά σε μεγαλύτερη ηλικία, γιατί θα ήθελα κάποιος άλλος να εκπληρώσει όνειρα που θάφτηκαν μέσα μου και έγιναν απωθημένα.

Από μικρή είχα την ενδόμυχη ανάγκη να αγαπώ ανιδιοτελώς, να δίνομαι χωρίς να ζητάω ανταλλάγματα και να τολμώ να αφεθώ, να βουτώ στο κενό της αλήθειας χωρίς δίχτυ ασφαλείας και πλάτες άλλων για σανίδα σωτήριας.

Από λιλιπούτειο πλάσμα πίστευα πως η μεγαλύτερη ευχαρίστηση προέρχεται από την ψυχική ένωση των ανθρώπων, από εκείνο το χαμόγελο και το ζωντανό βλέμμα όταν είναι ευτυχισμένοι, από την τόλμη να διεκδικούν τα όνειρα και τις πιο τρελές τους επιθυμίες.

Αγαπημένο μας παιδί,

Ήρθες σε αυτή τη ζωή από εμάς, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι εμείς θα ζήσουμε τη ζωή σου αντί για σένα.

Έχουμε την ηθική ευθύνη να σε νουθετούμε, να σου παρέχουμε τα απαραίτητα για την επιβίωσή σου, να σε αγαπάμε, αλλά στη ζωή σου θα χαράξεις τη δική σου πορεία, θα κάνεις τα δικά σου λάθη, θα αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες της ζωής και μόνος σου για να μπορέσεις να ζυμωθείς και να γίνεις ένας υπεύθυνος και ολοκληρωμένος άνθρωπος.

Δεν της είπα ποτέ ότι θα γράψω την ιστορία της.

Δεν χρειάζεται.

Κάποιοι θα τη διαβάσουν και θα πουν ότι γνωρίζουν παρόμοιες ιστορίες, με καταστάσεις δυσκολότερες απ’ αυτήν. Κάποιοι άλλοι θα ταυτιστούν, κάποιοι θα συγκινηθούν και κάποιοι θ΄αδιαφορήσουν.

«Τι σου λέει η συνείδηση σου; Να γίνεις αυτός που είσαι.» Φ. Νίτσε

Η τραγωδία της ύπαρξης είναι ότι ο άνθρωπος είναι αδύνατον να αξιοποιήσει όλες τις ικανότητες του στο έπακρο στο σύντομο αυτό φωτεινό διάστημα μεταξύ της αβυσσαλέας ανυπαρξίας που λέγεται ζωή.

Το ευτύχημα της είναι ότι ο άνθρωπος μπορεί να πραγματώσει τον εαυτό του και να αναπτύξει τις δυνατότητές του σε έναν ικανοποιητικό βαθμό.

Και να θυμάσαι να ανοίγεσαι με ζωντάνια στις χαρές της ζώης, να αγκαλιάζεις με δύναμη την ομορφιά της κάθε ημέρας που ξημερώνει μπροστά σου, να είσαι πάντα υπερήφανος γι’αυτό που είσαι, για όλα αυτά που είσαι.

Μην προσπαθείς να τους κάνεις να σε αγαπήσουν, μη χτυπάς την κάθε πόρτα, μην αφήνεις τα λόγια ή τη σκληρή τους στάση να πληγώνουν την καρδιά σου. Δεν υστερείς σε τίποτα από αυτούς, μπορείς και εσύ να γελάσεις, να αγαπήσεις, να ζήσεις το θαύμα της ζωής με όλες τις χαρές και τις στεναχώριες της.

Τόσο στον τομέα της ψυχολογίας, όσο και της ηθικής είναι αδόκιμο και αντιεπιστημονικό να χρησιμοποιούμε απόλυτους όρους στην προσπάθεια μας να αποδώσουμε με τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια την ψυχική και ηθική υπόσταση ενός ατόμου.

Με απλά λόγια, δε μπορούμε να χαρακτηρίσουμε κάποιον ως απολύτως ψυχικά υγιή/άρρωστο ή ως καλό/κακό, διότι οι παραπάνω έννοιες προσκρούουν στο παράδειγμα της φαινομενολογίας και της υποκειμενικότητας.​

Οι άνθρωποι πολλές φορές μου θυμίζουν τους σκαντζόχοιρους.

Τα αγκάθια που έχουν στην πλάτη τους, όχι μόνο δεν τους εμποδίζουν, αλλά τους προστατεύουν κιόλας τη ζωή.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με εμάς τους ανθρώπους και με όλα αυτά ''τα αγκαθάκια'' που τσιμπάνε την ψυχή μας-σε όλους μας λίγο πολύ.

Να μην τα αφήνουμε να μας πονάνε, αλλά να θυμόμαστε ότι ακόμη και αυτά τα αγκαθάκια μας ωριμάζουν, μας βελτιώνουν και μας κάνουν καλύτερους.

Τα ''αγκαθάκια'' που μας πονάνε μετά από μία αποτυχία, προδοσία από φίλο/σύντροφο ή και από το άγχος της καθημερινότητας, ας μας ωριμάσουν και ας μας βοηθήσουν να κάνουμε καλύτερες επιλογές.

Άνθρωποι-σκαντζόχοιροι......

Facebook: Μαρία Σκαμπαρδώνη

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν σε άφησα. Καμία ασθένεια δε θα με βγάλει από μέσα σου, μπορεί να με λύγισε σωματικά, αλλά δεν εμπόδισε την ψυχή μου να παραμείνει αγκαλιασμένη μαζί σου.

Δεν έφυγα ποτέ, υπάρχω στις αναμνήσεις μας, υπάρχω στην ψυχή σου, όταν μιλάς για εμένα.

«Και είπε ο Θεός: Αγάπα τον εχθρό σου.
Κι εγώ υπάκουσα κι αγάπησα τον εαυτό μου.» -Χαλίλ Γκιμπράν

Είμαστε μόνοι μας;

Ναι... στις μεγαλύτερες στιγμές λύπης μας, στις μεγαλύτερες στιγμές ευτυχίας μας, σε κάθε μικρή μας στιγμή, είμαστε μόνοι μας (αλλά αυτό δεν είναι ένα μήνυμα απαισιόδοξο. Είμαστε μόνοι μας και ο εαυτός μας είναι ό,τι πιο δυνατό και σημαντικό έχουμε).