Ελένη Λαυρεντάκη
Γεννήθηκα και ζω στην Κρήτη. Είμαι γραφίστας - τυπογράφος και τα τελευταία χρόνια διοχετεύω τις καλλιτεχνικές (και όχι μόνο) ανησυχίες μου στον Κλόουν.
Όπως η ζωγραφική και η γλυπτική του Σαλβαντόρ Νταλί, έτσι και τα κοσμήματα του καλλιτέχνη είναι μία αντανάκλαση του εκκεντρικού και φιλόδοξου δημιουργού τους.
O ίδιος όμως είχε προειδοποιήσει κάποτε τους θεατές να μη δουν μόνο την παιχνιδιάρική τους διάθεση.
Ο άνθρωπος είναι «εγκαταλειμμένος», αφημένος στη δική του πρωτοβουλία.
Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, που θα σας επιτρέψει να καταλάβετε καλύτερα την «εγκατάλειψη» θ’ αναφέρω την περίπτωση ενός απ’ τους μαθητές μου, που ήρθε να με βρει κάτω από τις ακόλουθες συνθήκες.
Όπως εκείνος που φέρνει μια σημαντική επιστολή στο γκισέ εκτός των ωρών εργασίας του ταχυδρομείου: και το γκισέ είναι κλειστό·
όπως εκείνος που θέλει να προειδοποιήσει την πόλη για την επερχόμενη πλημμύρα ‒ μιλάει ωστόσο ξένη γλώσσα: και κανένας τί λέει δεν καταλαβαίνει·
Η πλατφόρμα αεροφωτογραφιών Skypixel ανακοίνωσε τους νικητές του Διαγωνισμού 2018 Aerial Storytelling.
Ο διαγωνισμός διεξήχθη με τη βοήθεια του DJI και προσέλκυσε πάνω από 30.000 υποβολές από 141 χώρες σε όλο τον κόσμο.
Έχω κουραστεί να βλέπω (και να ακούω κυρίως) ανθρώπους να προσβάλλουν, να μειώνουν και να φέρνουν σε δύσκολη θέση φίλους, συγγενείς και γνωστούς τους, επειδή όπως δηλώνουν οι ίδιοι είναι πολύ ειλικρινείς.
Και το κακό είναι πως το δηλώνουν με υπερηφάνεια! «Έτσι είμαι εγώ! Ειλικρινής! Λέω την αλήθεια κι ας πονάει!», σου δηλώνουν τόσο σίγουροι και περήφανοι για τον εαυτό τους.
Ο εξαιρετικός φωτογράφος Χιντενόμπου Σουζούκι (Hidenobu Suzuki) και αυτή την άνοιξη μας γεμίζει με πανέμορφες εικόνες από τις δαμασκηνιές, οι οποίες στην πατρίδα του ανθίζουν πιο νωρίς από τις κερασιές.
Πριν το τοπίο γεμίσει από τα ροζ άνθη, τα οποία στα ιαπωνικά ονομάζονται σακούρα (sakura), τον δρόμο… της άνοιξης «στρώνουν» τα λουλούδια από τις δαμασκηνιές.
Αντί να σας πω λίγα λόγια για τα ποιήματά μου, σκέφτηκα να σας μιλήσω για τα γατιά μου.
Νομίζω ότι δεν θα είναι και άσκημα, στο κάτω κάτω ανάλογα με τις αγάπες μας καταλαβαίνει κανείς και το τι είμαστε. Και χώρια που, μιλώντας για ποιήματα, γλιστράμε σε κουλτουριάρικες αναλύσεις και θεωρίες, ενώ μιλώντας για γατιά, θέλοντας και μη, δεν ξεφεύγουμε απ’ την ίδια τη ζωή.
Καλύτερα λοιπόν ιστορίες από τη ζωή παρά αναλύσεις για την τέχνη.
Δε μπαίνω σε λεωφορείο. Δε τα μπορώ. Δε γίνομαι ψάρι σε κονσέρβα εγώ. Γι αυτό και δεν πολυμετακινούμαι. Και κόλλησα Εξάρχεια. Και πηγαίνω με τα πόδια. Το προτιμάω με τα πόδια. Και στου διάολου τη μάνα με τα πόδια, κι ας έχω και το πιτσιρίκι. Πάντως τυχαίνει και το παραβαίνω τούτο δω καταναγκαστικά, καμιά φορά.
Κοιτάζομαι προσεχτικά στον καθρέφτη.
Ένα μεταλλικό πολύχρωμο ελατήριο
στη θέση της γλώσσας
μπαινοβγαίνει ρυθμικά μέσα-έξω στο στόμα μου.