«Kάποιος είπε: "Τα όρια του κόσμου μου είναι τα όρια της γλώσσας μου".

Έτσι είναι· γι' αυτό, όσο πιο τσακισμένα τα ελληνικά, ο κόσμος γύρω μας, ο κόσμος μέσα μας είναι έτοιμος να καταρρεύσει.

Στη διάρκεια της ζωή μας θα συναντήσουμε πολλούς ανθρώπους. Υπάρχουν άνθρωποι που θα περπατήσουν μαζί μας, παράλληλα με εμάς, για πολλά χιλιόμετρα κι άλλοι μόλις μερικά μέτρα…

Τι είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε από την αρχή, όταν ξεκινάμε το ταξίδι της συντροφικής αναζήτησης;

Είναι δύσκολο να δίνεις κάτι που δεν έχεις, και αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου, είναι σχεδόν αδύνατο να μοιραστείς την αγάπη με άλλους.

H αγάπη για τον εαυτό μας είναι μέρος μιας θεμελιώδους διαδικασίας στη ζωή μας που μας επιτρέπει να μπορούμε να αγαπάμε και τους άλλους.

Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό,
ἦταν ἕνα γραμμόφωνο.
Ἕνα ὁλομόναχο γραμμόφωνο.

ΤΕΧΝΗ - ΤΥΧΗ - ΤΟΛΜΗ, δεν είναι άλλες, είναι οι τρεις αυτές περίφηµες λέξεις που µου 'ρχονται κάθε φορά στο νου, όταν ετοιµάζοµαι ν' ανοίξω ένα γράµµα, κι αργοπορώ, κοιτάζοντας τη µεγάλη και τυπική σφραγίδα των Τ.Τ.Τ.

Τη δικιά µου σφραγίδα είναι καιρός τώρα που την κουβαλώ µε αδικαιολόγητην υπερηφάνεια χαραγµένη επάνω στοδέρµα µου και συνήθισα πάντα να τη διαβάζω σύµφωνα και µόνο µε τα αισθήµατα που µου την εµπνεύσανε.

Έχετε σκεφτεί πως μοιάζει ο εγκέφαλος των παιδιών μας; Σαν ένα σφουγγάρι. Κι αυτό το μικρό σφουγγάρι ρουφά και επεξεργάζεται τις πληροφορίες που εμείς τους δίνουμε καθημερινά μέσα από τις λέξεις που χρησιμοποιούμε.

Η Ph.D ψυχολόγος Melanie Greenberg από την Καλιφόρνια η οποία ειδικεύεται σε θέματα επικοινωνίας γονέων και σωστής ανατροφής των παιδιών, υποστηρίζει ότι οι λέξεις που χρησιμοποιούν οι γονείς μπορούν να αλλάξουν τον εγκέφαλο των παιδιών τους. Και προτείνει: ας μάθουμε να χρησιμοποιούμε τις λέξεις σωστά.

Πρόκειται για τον συγκλονιστικό μονόλογο του Γάλλου δικηγόρου Ζαν-Μπατίστ Κλαμάνς, ευχαριστημένου του ίδιου από τον εαυτό του, από τη ζωή και την επιφανειακή ηθική του θωράκιση απέναντι στην ανελέητη ρουτίνα της καθημερινότητας, που συνθλίβει ψυχές και κορμιά άλλων...

Μία ταινία μικρού μήκους για τη ζωή ενός συγκεκριμένου ανθρώπου.

Η σύγκριση είναι μια ύπουλη μολυσματική νόσος που διαβρώνει την προσωπικότητα. Ξεκινά από την παιδική ηλικία. Οι γονείς προκειμένου να παραδειγματίσουν και να κινητοποιήσουν τα παιδιά τους, διαρκώς τα συγκρίνουν με άλλα παιδιά.

Το παιδί, ακόμη κι αν πετύχει τον στόχο, νιώθει ευάλωτο. Ο γονιός δεν συνειδητοποιεί τον πόνο που δημιουργεί στο παιδί του. Μπορεί άραγε η αγάπη του γονιού να στηρίζεται σε αντικειμενικά κριτήρια συμμόρφωσης και απόδοσης;

Η Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης, παρουσίασε πρόσφατα το νέο της απόκτημα: έναν σιδηρόδρομο για τη μεταφορά των βιβλίων της και είναι πραγματικά εντυπωσιακός.

Μοιάζει να έχει βγει από τα καρέ κάποιας παδικής ταινίας φαντασίας, αλλά στην ουσία αυτό το τρενάκι βιβλίων δεν έγινε για να προσελκύσει τα παiδιά (αν και έχει ενθουσιάσει μικρούς και μεγάλους).