Μπέρτολτ Μπρεχτ | Αυτός που αγαπώ

Αυτός που αγαπώ
μου είπε ότι με χρειάζεται.
Γι΄ αυτό, προσέχω τον εαυτό μου
βαδίζω με προφύλαξη
και φοβάμαι κάθε στάλα βροχής
μηδά και με σκοτώσει...

Η Αλμήτρα είπε: Μίλησέ μας για την Αγάπη.

Κι εκείνος, ύψωσε το κεφάλι του κι αντίκρυσε το λαό, κι απλώθηκε βαθιά ησυχία.

Και με φωνή μεγάλη είπε:

Μόνος ήρθα κάποιο βράδυ, –κι ήσαν όλοι, γύρω μόνοι,
κι όλοι ξένοι, τραγουδάμε, μες στη νύχτα που σιμώνει

Δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε
η εποχή, τα βάρη, οι συνθήκες
κι άλλοι την πάθανε που τότε είπαν το ναι
και δεν ακούσανε των παλιών τις υποθήκες

Όλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα να σωθούν απ’ τον εαυτό τους,

δαγκώθηκαν, στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα, γδαρθήκανε

σαν δυό ανυπεράσπιστοι εχθροί, σε μια στιγμή, αλλόφρονες, ματωμένοι βγάλανε μια κραυγή

σαν ναυαγοί, που λίγο πριν ξεψυχήσουν, θαρρούν πως βλέπουν φώτα, κάπου μακριά.

Όταν μιαν άνοιξη χαμογελάσει
θα ντυθείς μια καινούργια φορεσιά
και θα 'ρθεις να σφίξεις τα χέρια μου
παλιέ μου φίλε

Γυάλινα Γιάννενα ΙΙ

στον Χρήστο Μπράβο

Μια τέτοια νύχτα, πριν από χρόνια,
κάποιος περπάτησε μόνος, δεν ξέρω πόσα
λασπωμένα χιλιόμετρα.

Σὰν ἔξαφνα, ὥρα μεσάνυχτ’, ἀκουσθεῖ

ἀόρατος θίασος νὰ περνᾶ

μὲ μουσικὲς ἐξαίσιες, μὲ φωνές—

τὴν τύχη σου ποῦ ἐνδίδει πιά, τὰ ἔργα σου

ποῦ ἀπέτυχαν, τὰ σχέδια τῆς ζωῆς σου

ποῦ βγῆκαν ὅλα πλάνες, μὴ ἀνοφέλετα θρηνήσεις.

Τὰ μάτια ἂν κλείσω βρίσκομαι σ᾿ ἕνα μεγάλον ἴσκιο
τὸ χρῶμα τῆς αὐγῆς τὸ αἰσθάνομαι στὰ δάχτυλά σου.

Στα σκοτάδια του νου

με το φως να νικάς,

με το φως μπροστά να τραβάς.