Θέ μου, σὰν πόσα μάτια δὲ μὲ τυραννοῦνε!

Μάτια ἀνένδοτα στὸ σπάραγμα,

μάτια ἀδιάλλαχτα στὰ παρακάλια,

μάτια ποὺ χλεύαζαν στὴ συντριβή…

Ὁ ἔρωτάς σου εἶναι σὰν ἡλιοβασίλεμα˙

ὁ ἥλιος πέφτει στὰ νερά, ἔρχεται ἡ νύχτα.

«Βουνὸ μὲ βουνὸ δὲ σμίγει», λένε στὸ στρατό,

«ἄνθρωπος μὲ ἄνθρωπο σμίγει»

ὅμως περάσαν τρία χρόνια κι ἀκόμα νὰ σμίξουμε

καὶ Κύριος οἶδε τί θὰ γίνει τώρα ποὺ μπαίνουμε στόν τέταρτο.

Στο ταβάνι σχήματα τριαντάφυλλα
και σχήματα αράχνη
τα φώτα κίτρινα θαμπά σκοτεινά

«Κύριε, ήρθε η ώρα.

Το καλοκαίρι ήταν πολύ μεγάλο.

Ειδικά όταν ο άνεµος του Οκτώβρη

µε δάχτυλα ξεπαγιασµένα µαστίζει τα µαλλιά µου,

πιασµένος στη δαγκάνα του ήλιου, ανάβω δρόµο

και αναπτύσσω ίσκιο κάβουρα στη γη.

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι

Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές

Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!

Ονειρεύομαι ένα άγαλμα να κλαίει μες στην ομίχλη,

έναν φυλακισμένο να τραγουδά,

μια γυναίκα να μην κλέβει τα χρόνια της,

ένα παιδί που να μη ρωτά.

Το φθινόπωρο θα μαζέψω όλα τα φύλλα στην πόρτα μου

να γείρει η χαμένη ζωή μου.

«Άρχισε μια σιγανή βροχή αργά προς το βράδυ.

Στις πολιτείες ο ουρανός φαίνεται μιαν απέραντη λασπωμένη πεδιάδα

Κι η βροχή είναι μια καλοσύνη, όσο να πεις, δε μοιάζει διόλου με το θάνατο

VI
«Κοιμήθηκε η βροχή στο λασπωμένο δρόμο
στο λίγο φως με τ’ άρρωστα κορίτσια
πίσω απ’ τα τζάμια του απογεύματος.