Σε ορισμένους τόπους ονομάζουν τα χέρια χέρες. Στα Ακρο-

κεραύνεια πετούν γυπαετοί. Στις πανωσιές σουρώνει η θάλασ-

σα και αναγαλλιάζει.

Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός.

Τα ύψη μου άρεσαν ακόμη

και όταν έμενα στο προσκέφαλο μου μπρούμυτα

Το χείλι μου
σαλιώνοντας το φάκελο
ματώνει λίγο∙

Είδες ποτέ σου πολιτεία να σηκώνεται ψηλά;

Δεμένη από χιλιάδες σπάγκοι ν’ ανεβαίνει στα ουράνια;

Ε, λοιπόν, ούτε είδες ούτε θα μεταδείς ένα τέτοιο θάμα.

Αρχινούσανε την Καθαρή Δευτέρα -ήτανε αντέτι- και συνέχεια την κάθε Κυριακή και σκόλη, ώσαμε των Βαγιών.

Από του Χατζηφράγκου τ’ Αλάνι κι από το κάθε δώμα κι από τον κάθε ταρλά του κάθε μαχαλά της πολιτείας, αμολάρανε τσερκένια.

Πήχτρα ο ουρανός.

Τόσο, που δε βρίσκανε θέση τα πουλιά.

Για τούτο, τα χελιδόνια τα φέρνανε οι γερανοί μονάχα τη Μεγαλοβδομάδα, για να γιορτάσουνε την Πασχαλιά μαζί μας.

Ολάκερη τη Μεγάλη Σαρακοστή, κάθε Κυριακή και σκόλη, η πολιτεία ταξίδευε στον ουρανό.

Ανέβαινε στα ουράνια και τη βλόγαγε ο Θεός.

Δε χώραγε το μυαλό σου πώς μπόραγε να μένει κολλημένη χάμω στη γης, ύστερ΄από τόσο τράβηγμα στα ύψη.

Και όπως κοιτάγαμε όλο ψηλά, τα μάτια μας γεμίζανε ουρανό, ανασαίναμε ουρανό, φαρδαίνανε τα στέρνα μας και κάναμε παρέα με αγγέλοι.

Ίδια αγγέλοι κι αρχαγγέλοι κορονίζανε ψηλά.

Θα μου πεις, κι εδώ, την Καθαρή Δευτέρα, βγαίνουνε κάπου εδώ γύρω κι αμολάρουνε τσερκένια.

Είδες όμως ποτέ σου τούτη την πολιτεία ν’ αρμενίζει στα ουράνια;

Όχι. Εκεί, ούλα ήταν λογαριασμένα με νου και γνώση, το κάθε σοκάκι δεμένο με τον ουρανό.

Αυτά είχα να σου πω.

Ήτανε θάμα να βλέπεις ολάκερη την πολιτεία ν’ ανεβαίνει στα ουράνια.

Να, για να καταλάβεις, ξέρεις το εικόνισμα, που ο άγγελος σηκώνει την ταφόπετρα, κι ο Χριστός βγαίνει από τον τάφο κι αναλήφτεται στον ουρανό, κρατώντας μια πασχαλιάτικια κόκκινη παντιέρα; Κάτι τέτοιο ήτανε.

Κοσμάς Πολίτης,
«Στου Χατζηφράγου», ΕΣΤΙΑ, 1962,
Α΄ Κρατικό βραβείο μυθιστορήματος 1964

Ίσως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ να είσαι,
χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι

- Καινουργιοφερμένος; ρωτάω σε τόνο φιλόξενο.

- Μάλιστα. Μένουν εδώ από χρόνια τα παιδιά μου και φαωθήκανε να 'μαστε όλοι μαζί. Φαώθηκε κι η γρια μου, πάμε και πάμε, να μάς σφαλήξει και κάποιος τα μάτια... Και μια ωραία πρωία ήρθε η θυγατέρα μου στο νησί, πούλησε όλα τα πράματα, σφάληξε όλα τα παντζούρια, αμπάρωσε τις πόρτες, και μάς έσυρε στο καράβι... Κι ήρθαμε στας Αθήνας...

• Γεννήθηκα στην Κατερίνη Πιερίας. Έζησα σε πολλές πόλεις ως άλλος Οδυσσέας. Μεταξύ αυτών στη Λάρισα, στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα, στη Βιέννη, στο Παρίσι και στο Λονδίνο. Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου ήταν την περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και αργότερα του Εμφυλίου. Εθνικόφρονες και αριστεροί. Έλληνες εναντίον Ελλήνων. Κάθε βράδυ άκουγες πυροβολισμούς. Τα πρωινά πήγαινες στο σχολείο περνώντας ανάμεσα από πτώματα αφημένα στους δρόμους. Σκληρή εποχή. Πείνα, κακουχίες, στερήσεις και αγριότητες.

- Υπάρχουν δυο μέθοδοι για να καλλιεργήσει κανείς τη μοναδικότητα του εγώ: η προσθετική μέθοδος και η αφαιρετική μέθοδος.

- Είναι αφελής αυταπάτη να πιστεύουμε ότι η εικόνα μας είναι μία απλή εμφάνιση, πίσω από την οποία θα κρυβόταν η πραγματική ουσία του εγώ μας, ανεξάρτητη από τα μάτια του κόσμου.

«....Δεν έμειναν πια μεγάλοι δάσκαλοι. Αυτό είναι το κακό της εποχής μας.

Ο δρόμος της καρδιάς μας είναι σκεπασμένος με σκιές.

Πρέπει ν'ακούσουμε τις φωνές που ακούγονται άχρηστες.

Σʼ όση ζωή μου έχει μείνει στη ζωή
δεν θα βρεθεί μία στιγμή να σε ξεχάσω.