Εγώ δεν ξέρω, κοίτα, είναι τρομερό το πώς βρέχει.

Βρέχει όλη την ώρα, έξω πυκνά και γκρίζα, εδώ κόντρα στο μπαλκόνι με σταλαγματιές πηχτές και σκληρές, που κάνουν πλαφ και συνθλίβονται σαν γροθιές μιά μετά την άλλη, τί αηδία.

Μια συμφωνική ορχήστρα

Παίζουν μιαν εισαγωγή του Βάγκνερ.

Πιάνει βροχή.

Αν φόβοι σέρνουν τυφλά την καρδιά σου
γίνε φωτιά και όρμησε προς την ανηφοριά

Αν θεία μοίρα σου ανοίγει πληγές
άσε τον ήλιο να μπει από τις ραγισματιές

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ’ όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ’ ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά·

Πατρίδα μου είναι

ένας ουρανός χωρίς διαβατήριο,

χωρίς πύλη.

Μπαίνω απ’ τον αέρα.

Ας θυμηθούμε τις μοναχικές βόλτες των λέξεων ενός ανθρώπου μόνου στην ζωή σ ένα δωμάτιο γεμάτο με ίσκιους απ τις μορφές του παρελθόντος του.

Ας σκύψουμε συμπονετικά μπροστά στην αδυναμία του να αποφασίσει τώρα που θέλει να πάει. Στον φόβο του να πλησιάσει την πόρτα εξόδου.

Του υποσχέθηκε ο κόσμος μια ζωή χωρίς αναστεναγμούς, χωρίς τυραννία.

(Καρλόβασι, 29. VI. 87.)

Ωραία που βγαίνει το πλοίο απ’ το λιμάνι. Ρόδινος ο καπνός του

μες στη χρυσόσκονη του δειλινού. Λοιπόν,

Οι περισσότερες πόλεις μοιάζουν μεταξύ τους: είναι ο κόσμος, η συνοικία των επιχειρήσεων, τα μπουρδέλα, η αστυνομία που μάλλον θα σε ενοχλήσει και μια ντουζίνα από ατάλαντους ποιητές που περιφέρονται.

Μόνο ο καιρός αλλάζει και η προφορά των ανθρώπων.

Αν δε σε ξαναδώ ποτέ

θα σε κουβαλώ πάντα

μέσα μου

Ποιο πάθος λες;

Αυτό ν’αφήνεσαι ρευστός
σε κάθε ερεθισμό του χώρου σου;