(...) Οι εν λόγω ασθενείς εμφανίζουν έναν ασυνήθη βαθμό αυτοαναφοράς στις αλληλεπιδράσεις τους με τους άλλους ανθρώπους, μια μεγάλη ανάγκη να τους αγαπούν και να τους θαυμάζουν οι άλλοι, όπως και μια περίεργη εμφανή αντίφαση μεταξύ μιας πολύ πληθωρισμένης ιδέας για τον εαυτό τους και μιας υπερβολικής ανάγκης να τους αποδίδουν οι άλλοι τιμές.

Η συναισθηματική τους ζωή είναι ρηχή.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πώς, ως προς τις πρακτικές συνέπειες, η επιθυμία να εξαρτιέσαι ή να υποφέρεις είναι αντίθετο της επιθυμίας να κυριαρχείς ή να κάνεις τους άλλους να υποφέρουν.

Ψυχολογικά όμως και οι δύο τάσεις είναι αποτέλεσμα μιας βασικής ανάγκης που πηγάζει από την ανικανότητα ανοχής της μοναξιάς και της αδυναμίας του εγώ.

Προτείνω να ονομαστεί η επιδίωξη που βρίσκεται στη βάση του σαδισμού και του μαζοχισμού συμβίωση.

(....) μόνο που αυτές οι οικογένειες είναι πεπεισμένες ότι η αγάπη είναι το κυριάρχο στοιχείο της ζωής των μελών τους.

Στους γύρω, για να δείξουν πόσο αγαπημένοι είναι, επαναλαμβάνουν: «Εμείς είμαστε μία πάρα πολύ δεμένη οικογένεια».

1. Οι άνθρωποι είναι παράλογοι, αδικαιολόγητοι και εγωκεντρικοί (συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος). Αγάπα τους, έτσι κι αλλιώς......

2. Αν κάνεις το καλό, θα κατηγορηθείς ότι το έκανες για εγωιστικούς λόγους, για κατώτερα κίνητρα. Κάντο, έτσι κι αλλιώς.

Το ζήτημα του φόβου είναι από εκείνα που σε όποιο πλαίσιο κι αν αναδυθεί –ακόμα και στο θεραπευτικό- το προσεγγίζουμε με περισσή επιφυλακτικότητα και δισταγμό.

Μιλώντας για το φόβο είναι σημαντικό να τον διαχωρίσουμε από τις φοβίες ή λοιπές νευρώσεις, καθώς οι δεύτερες είναι αντιμετωπίσιμες και συχνά αποτελούν εκφράσεις βαθύτερων φόβων, υπαρξιστικής χροιάς, η ρίζα των οποίων δεν έχει να κάνει απλά με παθολογία σε ψυχολογικές διεργασίες αλλά με την ίδια την ανθρώπινη φύση και νομοτέλεια.

Η Φιλόσοφος, Κοινωνιολόγος και Ψυχαναλύτρια Alice Miller στο βιβλίο της "Το Σώμα δεν ψεύδεται ποτέ", που πραγματικά αξίζει να διαβαστεί, υποστηρίζει ότι το σώμα μας διατηρεί ακέραιη την ανάμνηση όλων όσων έχουμε βιώσει συμπεριλαμβανομένης όμως και της ψυχολογικής και σωματικής ή σεξουαλικής κακοποίησης που ενδεχομένως έχουμε υποστεί από τους γονείς μας κατά την παιδική μας ηλικία.

Αναφέρει ότι:

«Η σφοδρή επιθυμία πολλών γονιών να τους αγαπούν και να τους τιμούν τα παιδιά τους νομιμοποιείται πλήρως με την Εντολή: Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου...» (σ. 35).

Πόσα παιδιά έχουν νιώσει αυτό για τον γονιό τους, αλλά ποτέ δεν το είπαν; Ή ακόμη χειρότερα το είπαν, αλλά ποτέ δεν εισακούστηκαν;

Ποτέ δεν ήσουν εδώ για μένα... Και δεν αναφέρομαι στη φυσική σου παρουσία. Δεν ήσουν εδώ συναισθηματικά, να αφουγκραστείς τις ανάγκες μου, να ακούσεις τα αιτήματά μου, να αναλύσεις τα συναισθήματά μου, να με καθησυχάσεις στους φόβους και τις ανησυχίες μου, να μου μιλήσεις, να μου χαμογελάσεις, να με στηρίξεις, να μου δώσει συναίσθημα, να με νοιαστείς...

Αν ο καιρός που περνά φθείρει τον ενθουσιασμό, σ αντάλλαγμα σου προσφέρει ζεστασιά κι ανθρώπινη έγνοια, κι είναι φορές που τίποτα δεν συγκρίνεται μ αυτά τα τελευταία.

Είναι οι λεπτομέρειες που δένουν ένα ζευγάρι που θέλει να δεθεί.

Η επιθυμία να μας καταλαβαίνουν είναι από τις πιο επιτακτικές και αβασάνιστες επιθυμίες μας.

«Aν δεν δώσεις σε ένα παιδί τέχνη και ιστορίες και ποιήματα και μουσική, η ζημιά δεν είναι τόσο εύκολα ορατή. Είναι εκεί όμως» -Φίλιπ Πούλμαν

Ο Φίλιπ Πούλμαν είναι Βρετανός συγγραφέας που έχει τιμηθεί με πολυάριθμα βραβεία. Αυτό το κείμενο γράφτηκε για τη δέκατη επέτειο του βραβείου Astrid Lindgren Memorial Award που είναι αφιερωμένο στην Άστριντ Λίντγκρεν (την συγγραφέα της θρυλικής «Πίπης Φακιδομύτης» και δεκάδων άλλων παιδικών βιβλίων).

Για να ξέρουμε τι μας γίνεται!

Υπάρχει κανένας άνθρωπος που δεν θέλει διαρκώς και επιμόνως να ερμηνεύει την πραγματικότητα, να εξηγεί καθετί που βλέπει γύρω του και να προοικονομεί το αποτέλεσμα μιας πράξης του ή και να σχεδιάζει το μέλλον του;