Σε βλέπω να ανάβεις τσιγάρο μετά περισσής άνεσης.

Αρχίζεις να καπνίζεις μανιωδώς, βγάζοντας από το στόμα σου καπνούς.

Αδιαφορείς που βρίσκομαι δίπλα σου εγώ και ως μη καπνίστρια, εκείνη τη στιγμή δυσαρεστούμαι και δεν μπορώ να το αντέξω.

«Το βράδυ με πιάνει μία ακατανίκητη ορμή. Έτσι βγαίνω και ζωγραφίζω τα αστέρια.»

Η περίφημη αυτή φράση του Vincent Van Gogh, αποτυπώνει με ακέραιο τρόπο το πόσο σημαντική είναι η έκφραση των συναισθημάτων μας και πόσο μεγάλο ρόλο διαδραματίζει για αυτό η ύπαρξη της Τέχνης.

Και ενώ η γυναίκα έχει τον τίτλο του "ασθενούς φύλου", πόσο η φράση αυτή ισχύει και έρχεται σε συμφωνία με την πραγματικότητα;

Είναι γεγονός πως η γυναίκα υστερεί σε σωματική δύναμη από τον άνδρα, αλλά αυτό την εμποδίζει να είναι εξίσου δυνατή;

Σε συζητήσεις με φίλους, ορισμένοι μου έχουν εξομολογηθεί πως ντρέπονται να βγουν στην παραλία επειδή φοβούνται την απόρριψη και την άσχημη κριτική των άλλων.

Θα ήθελα να γράψω λίγα λόγια για εκείνους που κρίνουν τους άλλους με χαρακτηρισμούς που πονάνε, για εκείνους που χαρακτηρίζουν άτομα χωρίς να γνωρίζουν την ιστορία τους, για τους διάφορους που πίσω από την άνεση και την ανωνυμία ενός πληκτρολογίου νομίζουν ότι μπορούν να στάζουν δηλητήριο ανενόχλητοι.

Ο Τζον Κέννεντι έλεγε λακωνικά: Μη ρωτάτε τι κάνει η χώρα για σας. Αναρωτηθείτε τι κάνετε εσείς για τη χώρα σας.’’

Είναι γεγονός πως δεν πρέπει να περιμένουμε μόνο από έναν πολιτικό ή ένα δήμο να λύσει όλα τα κοινωνικά προβλήματα ή να μας διδάξει σεβασμό και τρόπους. Πρέπει και εμείς οι ίδιοι να καλλιεργήσουμε την εσωτερική συνείδηση και να σεβαστούμε την περιοχή που μένουμε και τον πλανήτη ευρύτερα, αν θέλουμε να θεωρηθούμε σωστοί πολίτες του κόσμου.

Η Ελληνική κοινωνία παραμένει εγκλωβισμένη σε πολλές στερεοτυπικές αντιλήψεις και αρνείται να ακούσει μία πιο ολοκληρωμένη άποψη και να την αποδεχτεί ως πιο ολοκληρωμένη και σωστή.

Μία από τις αντιλήψεις που αναμασάει διαρκώς η κοινωνία είναι πως ο γονέας, ειδικά η μητέρα, δεν έχει πια δικαίωμα να ενδιαφέρεται για τον εαυτό της και να αγωνίζεται για τα όνειρά της.

Η βία είναι βία. Καταδικαστέα, απαράδεκτη, απάνθρωπη. Σε όποιον και να ασκείται, από όποιον και να ασκείται.

Και ενώ συνεχώς γίνεται λόγος για τη βία ενάντια στις γυναίκες, πάντοτε η βία κατά των ανδρών είναι ένα θέμα που δεν αντιμετωπίζεται με την απαιτούμενη σοβαρότητα και προσοχή.

Διότι αφού ο άντρας υπερτερεί σε σωματική δύναμη από τη γυναίκα, πώς είναι δυνατόν να δεχτεί από εκείνη βία;

Στην αρχή ένοιωθα ένα πόνο στο στήθος να με διαπερνά. Θεώρησα πως δε θα ήταν κάτι σοβαρό και καθησύχασα τον εαυτό μου με τη σκέψη πως δεν είναι τίποτα ανησυχητικό και θα περάσει.

Μία απλή εξέταση στο γιατρό επιβεβαίωσε την άσχημη υποψία μου. Ένας ύπουλος εισβολέας, ένας κακός όγκος είχε γεννηθεί μέσα στο στήθος μου, μέσα στο ωραιότερο κόσμημα της γυναικείας μου φύσης, μέσα σε εκείνο το όργανο όπου πλάθεται η ωραιότερη σχέση , εκείνο το δέσιμο μεταξύ μητέρας και βρέφους. Μέσα σε εκείνο το όργανο όπου παράγεται το γάλα που θρέφει το δημιούργημά μου, το καινούργιο πλάσμα που ήρθε στη ζωή.

Και ποιανού η καρδιά δεν έχει ραγίσει από μία απόρριψη; Απόρριψη από έναν άνθρωπο που έχουμε ερωτευτεί, απόρριψη από έναν διαγωνισμό ή τον εργασιακό μας χώρο.

Η απόρριψη μας πληγώνει, διότι ‘’χτυπάει’’ την έμφυτη ανάγκη που έχουμε ως άνθρωποι για αποδοχή και έγκριση.

Ο άνθρωπος που απορρίπτεται, βιώνει μέσα του έναν κυκεώνα αρνητικών συναισθημάτων , υποτιμά τον εαυτό και τις δυνατότητές του θεωρώντας πως αν ο ίδιος ήταν διαφορετικός , ο άλλος άνθρωπος δε θα τον απέρριπτε.

Ένα ποντικάκι ήθελα να εξερευνήσει μόνο του τον κόσμο, χωρίς τους γονείς του.

Μία ημέρα, λοιπόν, κατάφερε να διαφύγει της προσοχής των γονιών και να βγει έξω από την κρυψώνα του.

Προχωρώντας αργά και διστακτικά μέσα στο σπίτι, προσπαθώντας να μην το δει κανείς κρύφτηκε πίσω από μία καρέκλα.