Open Source Content Management

Η Ελένη φαίνεται να θέλει να ρυθμίσει το θέμα του βάρους της, χωρίς όμως να επιθυμεί πραγματικά να περιορίσει το φαγητό.

Φυσικά στους περισσότερους ανθρώπους αρέσει το φαγητό, ωστόσο η Ελένη δεν το απολαμβάνει ιδιαίτερα, αυτό καθ' αυτό, καθώς, όταν τρώει, το κάνει "σαν υπνωτισμένη, σε μεγάλες ποσότητες, σχεδόν αμάσητες", και χωρίς κοινωνική διάδραση και χαρά, αφού "τρώει κρυφά στο πανεπιστήμιο και στο σπίτι, κυρίως το βράδυ".

Το φαγητό είναι φορτωμένο με άγχος, ενοχές και αρνητικές σκέψεις, αφού δέχεται επικρίσεις. Ντρέπεται για την εικόνα της και, αφότου φάει, "κοιμάται για να μην σκέφτεται".

Ο ειδικός επιστημονικός όρος αφασία (στερητικό α- και "φασία" από το ρήμα (φημί =λέγω) αναφέρεται σε κάθε μερική ή ολική απώλεια γλωσσικών ικανοτήτων σε ενήλικες και παιδιά και γενικότερη ανικανότητα λόγου.

Ο λόγος είναι το κύριο μέσο του ανθρώπου ώστε να επικοινωνήσει με το περιβάλλον του. Στην περίπτωση της αφασίας το άτομο δεν μπορεί να μιλήσει, να αποδώσει το σωστό νόημα στις λέξεις, να κατανοήσει και πολλές φορές να διαβάσει. Στο πολύ νεαρό παιδί, του οποίου ο εγκέφαλος διατηρεί την πλαστικότητα του, επιτρέπεται μια ταχεία ανάληψη έστω κι αν αυτή δεν είναι ολοκληρωμένη.

Όταν μεγαλώνεις, ένα απ’ αυτά που «χάνεις» είναι η γοητεία της πρώτης φοράς σε πολλά πράγματα, σε πολλές εμπειρίες.

Μοιάζει να πρέπει να «ψάχνεις» για να βρεις τί θα κάνεις για πρώτη φορά.

Όταν είσαι μικρός, το χτυποκάρδι, η λαχτάρα, η αγωνία, το ερωτηματικό, η αίσθηση της πρώτης φοράς έρχεται εύκολα, αβίαστα, απαραίτητα!

"Ένιωσα ένα κόμπο στο λαρύγγι!" Είναι ίσως η μόνη έκφραση για το λάρυγγα που αποτυπώνει τόσο καλά τη σχέση του με τη διάθεση μας.

Ωστόσο, λέμε ακόμα "φτερούγισε η καρδιά μου", "ράγισε η καρδιά μου", "σταμάτησε η καρδιά μου"....

Το λαρύγγι μας όμως, είναι ένα, εξίσου με την καρδιά μας, ευαίσθητο όργανο του σώματος μας, που η παραγωγή του – η φωνή δηλαδή – συνδέεται κατά τρόπο στενό με την προσωπικότητα μας, την διάθεση μας αλλά και τους σκοπούς μας.

Συχνά οι γονείς προβληματίζονται με τη σχολική καθημερινότητα του παιδιού τους, με την παρουσία του στην τάξη ή στην αυλή, με τη μαθησιακή προετοιμασία στο σπίτι, αλλά και με τις αλλαγές που συμβαίνουν (ή δεν συμβαίνουν) στην ωρίμανση του από χρονιά σε χρονιά.

Η σχολική διαδικασία ξεκινά ήδη από το προνήπιο και κορυφώνεται με την κατάκτηση της σχολικής ετοιμότητας για να ενταχθεί το παιδί στην Α’ Δημοτικού.

Διάβαζα παραμύθια κι έβλεπα ταινίες με happy end. Βλέπω ταινίες με happy end και διαβάζω παραμύθια. Και πια, γράφω επίσης.

Πόση ψευδαίσθηση έχουμε ανάγκη στην ζωή μας; Πόση συνειδητά επιλεγμένη και πόσος χώρος να το καταλαβαίνουμε;

Εθελοτυφλούμε για να ζήσουμε πιο υποφερτά! Πόση ψευδαίσθηση από επιλογή και πόση ως "μακάριοι, πτωχοί τῷ πνεύματι";

Πριν κάποια χρόνια εκδόθηκε ένα ενδιαφέρον κι ορθό βιβλίο “Μαθησιακές δυσκολίες κι όχι τεμπελιά”. Επεδίωκε να "χτυπήσει" το φαινόμενο να "διώκονται" πολλά παιδιά χαμηλών επιδόσεων στο σχολείο, με την κατηγορία της τεμπελιάς, ενώ παρουσίαζαν κάποια μαθησιακή διαταραχή.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι μαθησιακές δυσκολίες, η δυσλεξία και τα συναφή, κατέκλεισαν με χίλιες μορφές τα πάντα. Η ευαισθητοποίηση στο φαινόμενο έγινε μόδα και οι ταμπέλες, οι βεβαιώσεις για "διαταραχή" και τα παραθυράκια για την απαλλαγή από τις γραπτές εξετάσεις έγιναν ο κανόνας.

Ο θάνατος είναι από τα πλέον δύσκολα θέματα που έχει να διαχειριστεί κανείς. Ιδιαίτερα δε, όταν πρέπει, παράλληλα με το να το διαχειριστεί, να το συζητήσει με ένα παιδί.

Ο λόγος που κάποιος μπορεί να κληθεί να συζητήσει κάτι τέτοιο, είναι είτε λόγω κάποιας τυχαίας αιτίας/αφορμής είτε επειδή ένα παιδί κάνει ερωτήσεις σχετικά με αυτό είτε γιατί συνέβη ή πρόκειται να συμβεί ένα τέτοιο γεγονός απώλειας και το παιδί πρέπει να προετοιμαστεί κατάλληλα. Θα πρέπει να σημειωθεί όμως και το ότι μπορεί ένας γονιός να αποφασίσει να μιλήσει στο παιδί του για δύσκολα θέματα, όπως είναι ο θάνατος, στην προσπάθειά του να το προετοιμάσει για κάποιες αλήθειες της ζωής.