Η αηδία δεν είναι στάση πολιτική
το ξέρω, το΄χω πει τόσες φορές σε τόσους,
ποτέ δεν οδηγεί στη δράση.

Λοιπόν εγώ δεν είμαι το τσιράκι

Του Αγίου Βαλεντίνου

Άστοργα λόγια

Μπορώ να υποσχεθώ

Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ, στο έρμο νησί, στο χείλος

του κόσμου, δώθε απ' τ' όνειρο και κείθε απ' τη γη!

Όταν απομακρύνθηκεν ο τελευταίος μας φίλος,

ήρθαμε αγάλι σέρνοντας την αιώνια πληγή.

Σ’ αυτό το χώρο κάτι μου φέρνει
ρίγη γλυκιάς αδιαφορίας
Δεν τρέχει τίποτα έξω από μένα
ζω στο δικό μου μικρό παράδεισο

Δεν πεινάω, δεν πονάω, δε βρωμάω

ίσως κάπου βαθιά να υποφέρω και να μην το ξέρω

κάνω πως γελάω

δεν επιθυμώ το αδύνατο

ούτε το δυνατό

τα απαγορευμένα για μένα σώματα

δε μου χορταίνουν τη ματιά.

Έμπλεος από σένα

πώς κι από πού να σε φωνάξω;

«Μα όταν μοχτούσα να πάρω απόφαση, το μυαλό, θυμούμαι, αντιστέκουνταν πολύ.

Ήταν ακόμα τυλιμένο με το κίτρινο ράσο του Βούδα.

«Αυτό που σκοπεύεις να κάμεις», έλεγε στην καρδιά μου, «είναι μάταιο.

Λονταρίσια η τροφή που με τάισε ο Νίτσε στην πιο κρίσιμη, την πιο πεινασμένη στιγμή της νιότης' θράσεψα, δεν μπορούσα πια να χωρέσω στο σημερινό άνθρωπο, όπως τον κατάντησαν.

Α! φώναζα αγαναχτισμένος, η παμπόνηρη θρησκεία που μετατοπίζει τις αμοιβές και τιμωρίες σε μελλούμενη ζωή, για να παρηγορήσει τους σκλαβούς, τους κιότηδες, τους αδικημένους, και να μπορέσουν να βαστάξουν αγόγγυστα τη σίγουρη επίγεια ζωή και να σκύβουν υπομονετικά το σβέρκο στους αφεντάδες!

Να κ' η περίπτωση του Ηράκλειτου, που αποτραβήχτηκε στις ελεύθερες εκτάσεις και στα περιστύλια του τεράστιου ναού της Αρτέμιδος:

τούτη η "έρημος" ήταν, οπωσδήποτε, πιο άξια - τ' ομολογώ!

Γιατί να μην υπάρχουν και για μας τέτοιοι ναοί;

VIII

Στο βυθό της μουσικής
τα ίδια πράγματα σ' ακολουθούν μετουσιωμένα.
Η ζωή παντού μιμείται τον εαυτό της.