Ελένη Λαυρεντάκη
Γεννήθηκα και ζω στην Κρήτη. Είμαι γραφίστας - τυπογράφος και τα τελευταία χρόνια διοχετεύω τις καλλιτεχνικές (και όχι μόνο) ανησυχίες μου στον Κλόουν.
Όταν γυρίσω
θα γυρίσω με τα ρούχα και τ' όνομα ενός άλλου.
Kανείς δε θα με γνωρίσει.
Kι αν δε θα με γνωρίσεις και πεις
"Δεν είσαι εσύ", θα σου δώσω σημάδια, να πιστέψεις.
Φεγγάρια, όργανα, σεντέφια, ρόδα, λάμπες
καθώς επίσης και του Ντύρερ οι γραμμές
οι εννιά αριθμοί, το μεταβλητό μηδέν,
όλα αυτά, πρέπει να προσποιηθώ ότι υπάρχουν.
Ξέρω πως θα `ρθει και δε θα `μαι όπως είμαι,
να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου.
Μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου,
εκεί που υψώνομαι να μάθω ότι κείμαι.
Έρωτας τάχα να 'ναι αυτό
που έτσι με κάνει να ποθώ
τη συντροφιά σου,
και κάθε νύχτα , τριγυρνώ
τα φωτισμένα για να δω
παράθυρά σου;
«Ο ήλιος ψηλότερα θ’ ανέβει
σήμερα που ‘ναι Κυριακή.
Φυσάει το αγέρι και σαλεύει
μια θημωνιά στο λόφο εκεί.
«Δυο βαριά άλογα και ένα αργό αμάξι, αυτό ή κάτι
άλλο, έξω από το παράθυρό μου στο δρόμο
αυτός ο θόρυβος.
«Η κοπέλα απέναντι στο άλσος
συνομιλεί μ’ επιθυμίες κι ατσάκιστα μυστικά.
Τα χέρια της δείχνουν τους δρόμους
τα πόδια της προσανάβουν το τραγούδι της χλόης
τα μάτια της καλημερίζουν το δροσερό φως.
«Μπήκε σκυμμένος σα να κουβαλούσε στους ώμους του το βάρος
μιας άνεργης μέρας,
το βάρος μιας λασπωμένης πολιτείας με κλειστά παράθυρα
κ’ ένα σφυρί που δε χτύπησε στο σίδερο.