Ελένη Λαυρεντάκη
Γεννήθηκα και ζω στην Κρήτη. Είμαι γραφίστας - τυπογράφος και τα τελευταία χρόνια διοχετεύω τις καλλιτεχνικές (και όχι μόνο) ανησυχίες μου στον Κλόουν.
Άρχισε να παίζει σκάκι στα έξι του χρόνια, ακολουθώντας το παράδειγμα των γονιών του, και στα είκοσι δύο του έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής, τίτλο που κράτησε για σχεδόν δεκαπέντε χρόνια.
Έως την αποχώρησή του από το επαγγελματικό σκάκι, το 2005, ήταν νούμερο ένα στον κόσμο και θεωρείται ο σπουδαιότερος σκακιστής όλων των εποχών.
Αφορμή γι’ αυτό το κομμάτι είναι ένας κατάλογος που δημοσίευσε πρόσφατα στη σελίδα του ο φίλος και εκπαιδευτής extraordinaire Βασίλης Μπορομπόκας. Θα μπορούσαμε να τον ονομάσουμε και «Δωδεκάλογο του Γύφτου», αλλά θα ήταν μάλλον «πολιτικά ξαπλωτό» (και εδώ που τα λέμε, κανείς δεν θα έφερνε στο μυαλό του τον Παλαμά…)
Πρόκειται για περιεκτική, ξεκαρδιστική λίστα με τους πιο χαρακτηριστικούς τύπους ανθρώπων που επιμολύνουν τις ελληνικές ακτογραμμές. Δεν τους ξέρετε;
Ἡ διαφθορὰ ὡς δικαίωμα
ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ἔχουμε δύο λέξεις γιὰ νὰ σημάνουμε τὰ ἀντι-κείμενα τῆς ἐμπειρικῆς μας πιστοποίησης: τὴ λέξη «πράγματα» καὶ τὴ λέξη «χρήματα».
«Πράγματα» εἶναι τὰ παράγωγα τοῦ πράττειν, τὰ ἀποτελέσματα μιᾶς ποιητικῆς ἐνέργειας, τὰ πεπραγμένα ἑνὸς δημιουργοῦ προσώπου.
Κανείς δεν το πίστευε πως μια χωματερή στην Καλιφόρνια, θα γινόταν μετά από χρόνια προστατευόμενη περιοχή και οι τόνοι των γυαλιών θα μετατρέπονταν σε εκπληκτικά πολύχρωμα βότσαλα!
Η παραλία Φορτ Μραγκ (Fort Bragg) που σήμερα είναι γνωστή ως «γυάλινη παραλία» (Glass Beach), από τα τέλη του 19ου αιώνα ήταν η χωματερή για τους κατοίκους των γύρω περιοχών.
Κείνο το καλοκαίρι, στην ηλεκτροφώτιστη λουτρόπολη, η μικρούλα Τζένη έφερνε την ομορφιά των δεκάξι της χρόνων, την πρώιμη κοκεταρία της, τ’ ασημένιο της γέλιο.
Έφερε όμως και τη δασκάλα της, που ήταν, όπως όλες οι Εγγλέζες μίσσες, ψηλή, ξεραγκιανή και σεμνότυφη σαν ξουρισμένος πάστορας.
Λουτρά θα έκαναν μόνο η μαμά της, η κυρία Χατζηγιάννη και η θεία της―άλλη γεροντοκόρη αυτή― που είχαν πιαστεί από την τανάλια της αρθρίτιδας.
Ήτανε καλοκαίρι ή το τέλος του καλοκαιριού
Τότε που άκουσα τα βήματά σου να ‘ρχονται από Ανατολή σε Δύση
Για τελευταία φορά.
Ξυπνάει η σκονισμένη μου χαρά
μέσα απ' τις λάσπες που κοιμάται τόσα χρόνια
και μου ζητάει ξεχασμένα δανεικά
και λαχταράει μεθυσμένα σταυροδρόμια
Είμαι από μία χώρα αλλιώτικη απ’ την δική σας
μία αλλιώτικη γειτονιά μία αλλιώτικη μοναξιά
ανακαλύπτω απόψε δρόμους που θα διαβώ
του δικού σας κόσμου πια δεν είμαι
«Η κάθε ζωή δεν μπορεί να μπει στο ίδιο καλούπι.
Η ζωή είναι σαν το σκάκι.
Ένα εκατομμύριο καινούργιους συνδυασμούς θα φτιάξεις -και το σκάκι είναι μια περιοχή τόση δα- ως να καταλήξεις στο ματ.