Σας παραθέτω αυτούσιο ένα απόσπασμα απ' το βιβλίο του Πασκάλ Μπρυκνέρ ''Το παράδοξο του έρωτα''. Πιστεύω ότι αντικατοπτρίζει αυτό που είμαστε όλοι μας και γι' αυτό δεν πρέπει να κάνουμε κριτική για κανέναν παρά μόνο να είμαστε πάντα πρόθυμοι να κατανοήσουμε. Είναι ο δρόμος που πραγματικά θα μας κάνει καλύτερους.
''Αποφεύγουμε αυτούς που μας αγαπούν, αγαπάμε αυτούς που μας αποφεύγουν. Καταριόμαστε αυτόν που κοιμάται δίπλα μας, τον καθυβρίζουμε κάθε βράδυ, αλλά ξυπνάμε ήρεμοι λες και η μέρα ξεπλένει το μίσος. Χάνουμε το μυαλό μας για κάποιον που μας περιφρονεί σε ίση δόση με τη λατρεία που τρέφουμε γι' αυτόν. Μπαίνουμε σε σχέσεις υπερεπενδύοντας από την πρώτη μέρα ή σαν επιβάτες του Τιτανικού περιμένοντας το ναυάγιο.
Ονειρευόμαστε ανυπέρβλητο σεξ, άγριο και θεαματικό, παρ' ό,τι σιγοβράζουμε στο ζουμί μας και στη μετριότητά μας. Δίνουμε και ξαναδίνουμε και εκπλησσόμαστε που τα δώρα μας δεν τυγχάνουν καλύτερης αποδοχής. Παντρευόμαστε για να νιώσουμε ασφάλεια, δεν παντρευόμαστε για να ζήσουμε περιπετειωδώς, αντιλαμβανόμαστε ότι ο γάμος δεν μας προστατεύει από τίποτα και ότι ο μη γάμος δεν εγγυάται τις απρόβλεπτες συγκινήσεις.
Ανεχόμαστε επί χρόνια και χρόνια ψέματα και εξαπάτηση, ύστερα, από μια λεπτομέρεια, το ποτήρι ξεχειλίζει...Επιζητούμε τη συζυγική θαλπωρή αλλά μπερμπαντεύουμε, ονειρευόμαστε θυελλώδεις έρωτες αραχτοί στην εστία μας.
Αγαπάμε εις βάρος του άλλου, ρουφάμε την ενέργειά του, κλέβουμε τα νιάτα του, ευημερούμε ενώ εκείνος μαραζώνει. Κάθε μέρα ξυπνάμε με την απόφαση να τον αφήσουμε, αλλά περνάνε είκοσι χρόνια και η απόφαση δεν πραγματοποιείται. Κορόιδα, κερατάδες, βολευόμαστε και κάνουμε πως δεν βλέπουμε. Θεωρούμε τον γάμο βαριά και ανθυγιεινή εργασία, πασχίζουμε ν' αγαπήσουμε τον σύζυγό μας, ν' αντέξουμε, να υποφέρουμε, να κερδίσουμε κάτι απ' όλα αυτά - και στο τέλος τα παρατάμε με αφορμή μια περιπέτεια περαστική.
Μοιράζουμε τον έρωτά μας σε κάμποσα άτομα χωρίς να τα ενημερώνουμε γι' αυτή την μοιρασιά, αλλά απ' το καθένα τους απαιτούμε αποκλειστικότητα. Δεν είμαστε σίγουροι για τίποτα, ούτε για τον σεξουαλικό μας προσανατολισμό, ούτε για το ποιο άτομο προτιμάμε: κατοικούμε τη χώρα του ''ίσως'', της συναισθηματικής ταλάντευσης.
Κλαίμε όταν φεύγει κάποιος που νομίζαμε ότι δεν αγαπάμε, αλλά ω του θαύματος, ανακαλύπτουμε ότι είμαστε προσκολλημένοι γερά. Λατρεύουμε ξαφνικά ένα άτομο που πέθανε, ενώ όταν ήταν ζωντανό το κακομεταχειριζόμασταν. Κάνουμε επίδειξη φιλίας και γενναιοδωρίας σε αγνώστους και φερόμαστε σκαιότατα στους δικούς μας.
Αυτές είναι μερικές απ' τις αντιδράσεις ασυνέπειας που σχετίζονται με τον έρωτα.
Γιατί να θέλουμε να είναι αλλιώτικα τα πράγματα ?
Το να μιλάς για τον έρωτα σημαίνει να μιλάς για την εσωτερική αταξία, να ψάχνεις τον λαμπερό πυθμένα της ψυχής που είναι γεμάτη ευγένεια και μικρότητα.
Ας σκηνοθετούμε χωρίς να κρίνουμε τις τρέλες της καρδιάς.
''Στεκόμαστε μπροστά στο μεγάλο ανοιχτό παράθυρο της ζωής μας. Έξω τα λαμπερά φώτα της πόλης ... οι προσδοκίες και οι επιθυμίες μας...
Βρείτε με στο facebook
