Ίσως έχετε βρεθεί πολλές φορές στην θέση να παρακολουθείτε μια ταινία και ένας φίλος, μια φίλη, ο σύντροφος, ρωτά συνέχεια δίπλα σας για την εξέλιξη της πλοκής. "Και τώρα τι γίνεται;" , "Ποιόν πάει να συναντήσει;" , "Λες να την σκοτώσει;" κ.α. Εξ' αιτίας του άγνωστου, του μυστηριώδους και του σκοτεινού, οι άνθρωποι πάντα αναζητούν την σταθερότητα, το γνώριμο, το αληθινό. Είναι αυτό που τους προσφέρει ασφάλεια ώστε να μπορούν να ζήσουν.
Όμως η ζωή στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου έτσι. Είναι απρόβλεπτη, κυλάει μέσα στην αστάθεια, η ισορροπία χάνεται συχνά και πρέπει συνέχεια να την ξαναβρίσκουμε.
Ευτυχώς στις ταινίες γρήγορα έρχεται το τέλος μετά από συνήθως δύο ώρες, είτε καλό, είτε κακό και μάς λυτρώνει. Αν στιγμιαία αναρωτηθήκαμε για την πλοκή, η απάντηση δίνεται σχετικά γρήγορα.
Στην ζωή μας όμως τα θέματά μας είναι μόνιμα ανοιχτά. Χωρίς γρήγορες απαντήσεις.
Και απαιτούν το δυναμικό μας, τη δύναμη του μυαλού μας, το ψυχικό μας σθένος, για να δώσουμε μικρές ή μεγάλες μάχες και να τις χάσουμε ή να τις κερδίσουμε.
Το θέμα της απιστίας στα ζευγάρια είναι μια μάχη που δεν βγαίνει κανείς κερδισμένος. Έχει μόνο θύματα. Είτε έχεις απατήσει, είτε απατηθεί.
Μέσα σε μια κοινωνία που είναι τόσο υποκριτική και διαρκώς ηθικολογεί, όταν τα ΜΜΕ ασχολούνται τόσο πολύ με τις απιστίες των διάσημων ηθοποιών, τραγουδιστών, ποδοσφαιριστών κ.α., νιώθουμε όλοι πόσο πολύ επηρεαζόμαστε στην κρίση μας.
Αυτοί που έχουν απατήσει συντρόφους και μάλιστα μετά απο αρκετά χρόνια γάμου, με δυο παιδιά ίσως, γνωρίζουν καλά πόσο ελκυστικό και ζωογόνο είναι σαν δράση επάνω τους και για όσο κρατήσει ταυτίζεται με μια αναγέννηση της προσωπικότητας τους.
Τα νεαρότερα σε ηλικία άτομα, συνήθως απατούν για να νιώσουν αυτοπεποίθηση, μέλη ενός παιχνιδιού της αποπλάνησης που πρέπει να γνωρίσουν καλά πριν την "οριστική" δέσμευση, εμπειρία αθροιστική, γνωριμία με τα σώματα και τις διαφορετικές αντιδράσεις.
Οι μεγαλύτεροι όμως έχουν πια αντιληφθεί την βραχύτητα της ζωής και αναγνωρίζουν αυτές τις εμπειρίες σαν πολύτιμες.
Οι περισσότεροι που απιστούν μέσα στο γάμο γυρίζουν στο σπίτι και συνεχίζουν την ζωή τους, αυτό το πλαίσιο για το οποίο πολλές φορές κατηγορούν ως "βραχνά", αλλά απ' την άλλη τους γεμίζει με την ασφάλεια της συνήθειας.
Το χειρότερό τους είναι η "αποκάλυψη" στον οικογενειακό και κοινωνικό τους περίγυρο. Θα τους αποδοθούν εαν συμβεί κάτι τέτοιο, κατηγορίες που δεν θα έχουν καμμία σχέση κατά 80% με την προσωπικότητα τους. Θα τους πουν ψεύτες, υποκριτές,δειλούς και για τις γυναίκες ακόμη πιο βαρείς χαρακτηρισμούς. Αν είναι και μητέρες ακόμη χειρότερα.
Πού είναι όμως το λάθος; Ποιος είναι λάθος πραγματικά; Μήπως το να περιμένουμε από έναν άνθρωπο που δεν τάχθηκε στο σώμα της καλογερικής κιόλας, να παραμείνει πιστός, δεν είναι ενάντια στη φύση; Δεν είναι λάθος;
Δεν είναι παραλογισμός όταν φτάνεις μέσα απ' την συμβίωση ν' ακουμπάς το πόδι του συντρόφου σου και να νιώθεις σχεδόν αδελφική αγάπη; Δεν είναι στρέβλωση αυτό; Αυτή η σχεδόν αιμομικτική πράξη;
Αν κάποιος εξανίσταται στην πιθανότητα της απιστίας δεν είναι σαν να μάς λέει ότι η φαντασιακή ζωή μας είναι ανύπαρκτη, ότι δεν υπάρχουν βλέμματα απο τρίτα πρόσωπα που μας ξεσηκώνουν και τους ερωτευόμαστε γρήγορα κι απλά, λόγια που μάς παρασύρουν, σώματα που θαυμάζουμε και θα θέλαμε να τ' αγγίξουμε;
Όποιος υποστηρίζει ότι δεν ένιωσε ποτέ την επιθυμία για άλλον εκτός απ' τον σύντροφό του χαρακτηρίζεται υγιής;
Αν συμβαίνει αυτό τότε οι γυναίκες του πλανήτη δεν θ' αποθέωναν την πορνογραφία των συναισθημάτων τους, τα σήριαλ! Και οι άντρες δεν θα πλήρωναν τόσα εκατομμύρια στην porn βιομηχανία για ν' απιστήσουν ή να δουν ομαδικά όργια και συμπλέγματα.
Η κοινωνία δικαιώνει την απατημένη ή τον απατημένο, όταν φέρεται με σκληρότητα στον σύντροφο που δημιούργησε εξωσυζυγική σχέση. Τους αναγνωρίζει το δικαίωμα να πετάξουν τα πράγματά του και τον ίδιο έξω απ' το σπίτι, τσακίζοντας την υπόληψη του στα παιδιά του, σε συγγενείς και φίλους.
Ο απατημένος έχει κάθε δικαίωμα να βρίζει, να εξαγριώνεται, να προσβάλει και να ζητά συνεχώς απ' τον σύντροφο ν' απολογείται για το "τεράστιο" σφάλμα του.
Οσο τραυματισμένος όμως και να είναι ο εγωισμός του απατημένου πρέπει να βρει λίγο την λογική του και να σκεφτεί, ειδικά σε γάμους που έχουν περάσει την δεκαετία, αν θα έπρεπε να βασανίζει έναν άνθρωπο που λειτούργησε απο την "επιθυμία" και όχι από σκοπιμότητα.
Ελπίζω κάποια φορά ν' ακούσω απο κάποιον που απατήθηκε να ζητάει κι αυτός συγνώμη απ' τον σύντροφο του. Συγνώμη που παράτησε τον εαυτό του μέσα στη σχέση, που έχασε τα ενδιαφέροντα του, που πήρε κιλά και κατέστρεψε το σώμα του, που είναι σχεδόν πάντα βαριεστημένος και δεν έχει διάθεση να μιλά, που .... που .... και τόσα άλλα, που απλά δείχνουν ότι είμαστε ανθρώπινοι και δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση να καλύπτεται απο εμάς 100% ο σύντροφος μας για μια ολόκληρη ζωή.
Στην σχέση λειτουργούν πάντα δύο και είναι αφέλεια την κρίσιμη ώρα της αποκάλυψης να φταίει πάντα για όλα αυτός που απάτησε και ο απατημένος να είναι το θύμα.
Η απάτη δεν είναι μόνο το σεξ με άλλους. Νιώθω προδομένη ακόμη και όταν ο σύντροφός μου με παραμελεί, όταν είναι σχεδόν πάντα γκρινιάρης και κακοδιάθετος, όταν δεν εξελίσσεται και δεν αναζητά την ποιότητα αλλά το βόλεμα.
Το παράδοξο αυτής της κοινωνίας είναι που παρουσιάζεται ταυτόχρονα αισιόδοξη και αυστηρή με τον θεσμό του γάμου αλλά και εξ' αιτίας αυτού απογοητευμένη.
Για να μην πέφτουμε απ' τα σύννεφα δεν πρέπει να ζούμε μέσα σε όνειρα.
Οι άνθρωποι με μακροχρόνιες σχέσεις και γάμους είναι αληθινοί ήρωες της ζωής και αξίζουν τον σεβασμό μας.
Θα ήταν καλό να βρίσκαμε την δύναμη να συγχωρούμε ατοπήματα που ίσως να μην έχουν τόση σημασία και βαρύτητα που νομίζουμε, αλλά αν δεν μπορέσουμε να το προσπεράσουμε, να σεβαστούμε τις επιλογές του άλλου, τις ανάγκες του, τα θέλω του.
Η απόδειξη ότι αγαπάμε αληθινά είναι ακριβώς αυτό. Οτι οι "δικοί μας άνθρωποι" θα βρίσκονται για πάντα στην καρδιά μας είτε μέσα σε σχήμα που θα έχει κι εμάς, είτε μακριά απο μάς.
Βρείτε με στο facebook
