Κοινωνία

Ο δάσκαλος στο σχολείο λεγόταν Μπίτνερ και του άρεσε να δέρνει. Προσποιούνταν το λιτό και ασκητικό χαρακτήρα, και μόνο ελάχιστες φορές η έκφραση στο πρόσωπό του πρόδιδε τη χαρά που του προξενούσε το να χτυπάει. Περισσότερο απ’ όλα του άρεσε να τους δίνει ασκήσεις που θα τους κόστιζαν πάρα πολλή ώρα και που στο τέλος θα είχαν οπωσδήποτε λάθη, κι έτσι θα είχε τη δικαιολογία να βγάλει τη βέργα.

Περπάτησε. Πολύ. Ούτε που θυμόταν πώς. Σχεδόν μηχανικά το ένα βήμα διαδεχόταν το άλλο. Ο προορισμός ο συνηθισμένος. Σχεδόν ιεροτελεστικά έφτασε εκεί. Σε μια διαδρομή κάτι σαν κάθαρση. Απλά προχωρούσε, οπότε ήταν ελεύθερη να αξιοποιήσει το μυαλό της όπως εκείνη ήθελε. Οι σκέψεις της ξεχύθηκαν απότομα και κυριαρχικά. Τα κύματα, η θάλασσα λειτουργούσαν ευεργετικά σε αυτό το παραλήρημα που την κυρίευε. Τα κύματα πάντα της θύμιζαν τη συνέχεια. Το ένα ακολουθούσε το άλλο ασταμάτητα, πότε μεγάλα, πότε μικρά, πότε ήρεμα· μα πάντα σε κίνηση. Της θύμιζαν πως η ζωή δε σταματά, συνεχίζει… συνεχίζει. Δε σε περιμένει, δε σταματά για σένα, για τον χρόνο που θες, για την παύση που χρειάζεσαι.

Είσαι εσύ και ο κόσμος σου. Ο πόνος που βιώνεις. Τα βάσανα που σε πλήττουν και κάνουν την κάθε σου μέρα επώδυνη. Νιώθεις θυμό, λύπη, αγανάκτηση. Νιώθεις να σε εγκαταλείπουν οι δυνάμεις σου και να χάνεται το νόημα, το κίνητρό σου για ζωή. Μιλάς για το φορτίο σου, το μοιράζεσαι, τα βάζεις με την τύχη, τη μοίρα, τονίζεις τη μοναδικότητα του πόνου σου, φωνάζοντας την υποκειμενικότητα του μυαλού σου.

Πέντε χρόνια πριν ο Μπιλ Γκέιτς μιλώντας σε μία εκδήλωση του TED ουσιαστικά προέβλεψε την πανδημία του Covid-19. Χάριν αυτής της ομιλίας του σήμερα θεωρείται ως μία από τις πιο προφητικές φωνές. Αυτό σημαίνει ότι όταν αναφέρεται στο πώς θα μοιάζει ο κόσμος μετά την πανδημία πρέπει να προσέχουμε τι έχει να πει.

Ήταν ένα συνηθισμένο βράδυ, από αυτά που περνούσαν μαζί. Τίποτα δε φαινόταν διαφορετικό, ξεχωριστό, παράξενο. Το αχνό φως από τον δρόμο τρύπωνε από τις γρίλιες και φώτιζε αμυδρά τα πρόσωπά τους. Είχε ξαπλώσει κοντά του όπως κάθε βράδυ αφήνοντας τις άμυνές της στο πλάι, έτσι  όπως κάθε ερωτευμένος οφείλει να κάνει προς το αντικείμενο του πόθου του, να παραδίνεται αμαχητί και άοπλος ακούγοντας τους χτύπους της καρδιάς του. Ένιωθε οικεία μαζί του, όπως πάντα· τον ήξερε πια χρόνια. Ήξερε τα καλά, τα κακά του, ήταν η ζωή της, ο κόσμος της όλος. Λάτρευε το πρόσωπό του, τα ευγενικά του χαρακτηριστικά μα και την αρρενωπότητα που εξέφραζε. Λάτρευε το ποιος ήταν. Ή έτσι νόμιζε.