Ο έρωτας μπορεί να έχει τα χίλια μύρια καλά, όμως αγάπη απαραιτήτως δεν έχει.

Μπορεί να προέρχεται κι από μια πονηριά της φύσης για τη διαιώνισή της και γι’ αυτό να είναι πρωτίστως ένστικτο, ένστικτο εξιδανικευμένο όσο και ισχυρότατο για να επιτελέσει το έργο του.

Η φύση βιάζεται να παγιδεύσει με μαγείες ένα ζευγάρι στη γονιμοποίηση.

Τα βιβλία μας ψυχαγωγούν, μας χαλαρώνουν, μας διδάσκουν, μας συντροφεύουν...

Σε αυτό το άρθρο βέβαια θα στρέψουμε την προσοχή μας από το βιβλίο στους αναγνώστες. Συγκεκριμένα, θα προσπαθήσουμε να προσδιορίσουμε τι είναι αυτό που διαχωρίζει έναν «απλό αναγνώστη» από έναν «αδίστακτο βιβλιοφάγο».

«Στην Ελλάδα αλλάζουμε, υποτίθεται, το εκπαιδευτικό σύστημα πολύ συχνά. Κάτι που προφανώς δεν έχει νόημα.

Πρόκειται για εθνική κωμωδία, γιατί όλοι γνωρίζουν πως κάθε «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» είναι τραγικά εφήμερη. Και, εξ αυτού, άνευ ουσίας.

Η χώρα μας βρίσκεται σε κακό σημείο.

Δυστυχώς, το χρόνιο εργασιακό στρες δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο φαινόμενο.

Περίπου μισό εκατομμύριο άνθρωποι στην Βρετανία που υποφέρουν από το εργασιακό στρες, μπορεί να καταρρεύσουν ψυχολογικά χωρίς καμία προειδοποίηση.

Αλλά τι ακριβώς είναι αυτή η «κατάσταση εξάντλησης» και πώς μπορεί να επανέλθει κανείς;

Ξεφύλλιζα προ ηµερών κάπως απρόθυμα το βιβλίο «Γιατί οι Δανοί μεγαλώνουν τα πιο ευτυχισμένα παιδιά στον κόσμο» (εκδ. Διόπτρα). H Δανία είναι από αυτές τις εκνευριστικά ευτυχισμένες χώρες, τρίτη εφέτος διεθνώς, σύμφωνα με την έκθεση του ΟΗΕ. Είναι από αυτές τις χώρες με το κοινωνικό κράτος, τα υπέροχα ξύλινα παιχνίδια, τα ειδικά σινεμά για μητέρες με βρέφη (ή μήπως αυτά είναι στη Νορβηγία;) και τα Lego (εκ των «leg» και «godt», δηλαδή «παίξε καλά»).

Κάποιοι από εμάς -παρότι εκτιμούν τους συνανθρώπους τους- δεν πετάνε την σκούφια τους με κάθε ευκαιρία κοινωνικοποίησης, ενώ χαίρονται στα κρυφά όταν τα πλάνα αλλάζουν και οι προγραμματισμένες έξοδοι ακυρώνονται.

Εν ολίγοις, είναι αρκετοί όσοι ταυτίζονται με όσα λέει η συγγραφέας Anneli Rufus στο βιβλίο της Party of One: The Loners' Manifesto  (Ένα άτομο: Το Μανιφέστο του Μοναχικού) :

Η διαρκής ευτυχία είναι υπερτιμημένη. Και όχι μόνο είναι υπερτιμημένη, αλλά είναι και εντελώς ακατόρθωτη.

Όπως υποστηρίζει η Gina Clarke, ψυχοθεραπεύτρια, το να περιμένουμε να είμαστε συνεχώς ευτυχισμένοι είναι επιβλαβές. «Η διάθεση του καθενός έχει διακυμάνσεις, όλοι έχουμε σκαμπανεβάσματα και ένα ευρύ φάσμα συναισθημάτων».

Τα χάδια και οι αγκαλιές όλο και λιγοστεύουν στη ζωή μας κάνοντας γιατρούς, δασκάλους και επιστήμονες να ανησυχούν.

Μήπως τα υπερβολικά όρια στις σχέσεις αρχίζουν και βλάπτουν σοβαρά την ψυχική μας υγεία; Πότε ήταν η τελευταία φορά που αγγίξατε κάποιον που δεν ανήκε στον οικογενειακό ή φιλικό σας κύκλο;

Και δεν εννοώ το άγγιγμα με τον ντελιβερά της γειτονιάς την ώρα που σας δίνει τα ρέστα.

Η χώρα καταγωγής, το φύλο και το επίπεδο μόρφωσης, είναι παράγοντες που επηρεάζουν την εμφάνιση της κατάθλιψης στην Ελλάδα.

Αυτό διαπιστώνει έρευνα με θέμα «Οι ανισότητες στον τομέα της υγείας στο μεταναστευτικό πληθυσμό», που παρουσιάστηκε σε διήμερο συνέδριο στην Αθήνα.

Η συχνή χρήση αυτοσαρκαστικού χιούμορ έχει συνδεθεί με μεγαλύτερη συνολικά ψυχολογική ευεξία, όπως αναφέρει μια νέα μελέτη.

Όταν ακούμε κάποιον που κάνει αστεία σατιρίζοντας τον εαυτό του, συνηθίζουμε να σκεφτόμαστε ότι το κάνει για να κρύψει τις ανασφάλειές του. Ωστόσο, πρόσφατη μελέτη διαπίστωσε ότι μπορεί να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: ότι το να κάνει κάποιος τον εαυτό του το επίκεντρο των αστείων του δείχνει στην πραγματικότητα μεγαλύτερο επίπεδο ευτυχίας και αυτοπεποίθησης.