Η ώρα της νύχτας μέσα στη μέρα.

Η ώρα του γυρίσματος από πλευρό σε πλευρό.

Η ώρα για τους μεσόκοπους.

Ο θάνατος θα ‘ρθει και θα ‘χει τα μάτια σου –

αυτός ο θάνατος που μας συντροφεύει

απ’ το πρωί ως το βράδυ, άγρυπνος,

Απ’ όταν ο Θησέας σκότωσε τον Μινώταυρο

ο λαβύρινθος εγκαταλείφθηκε, απολύθηκαν οι φύλακες

Στην χώρα που ανθούν στις αμμουδιές οι κόρες

Τ’ άστρα ξυπνούν και φέγγουν άναυδα τη νύχτα

Στιλπνά σαν μουσαμάδες των ψαράδων

Δεν με πειράζει αν απλώνη
έξω ο χειμώνας καταχνιά, σύννεφα, και κρυάδα.

Ω, θα ’θελα τόσο πολύ να θυμάσαι
τις ευτυχισμένες μέρες που ήμασταν φίλοι.

«Η ζωή είναι μια μέλισσα, λένε.

Λένε… δηλαδή κεντρί και μέλι.

Κι εσύ… Αν είσαι καλός μελισσάς πετάς το κεντρί και τρως το μέλι. Αν είσαι κακός, τρως το κεντρί και πετάς το μέλι…».

Ο άνεμος είν’ ένα άλογο
άκου τον πώς τρέχει
για την θάλασσα, για τον ουρανό
θέλει να με σηκώσει

Τώρα η βραδιά,
γλυκιά που φτάνει,
θα μου γλυκάνει
και την καρδιά.

Εγώ είμ' εδώ ανυπόταχτος και παραστρατισμένος
εγώ δαγκώνω με θυμό της φτώχειας το ψωμί,
νόθος της τέχνης είμ' εγώ και της ιδέας διωγμένος
από μιαν έγνοια ο νους θολός, δαρμένο το κορμί.