Είπε, ότι θα πάρει. Είπε, ότι θα με πάρει τηλέφωνο να κανονίσουμε να πάμε για καφέ. Αχχχ!! Θα πάρει; Σιγά, μην πάρει. Έτσι το είπε. Δεν παίρνει. Μήπως….για να ακούσω (σηκώνει το ακουστικό)…έχω γραμμή;… (Toυτ!Τοοοουτ!Τουτ!Τουτ!Τουτ!)

Δώδεκα χρόνια ήμουν η Πολυτίμη Μπόζνου με τη βέσπα και το ασορτί φυστικί κράνος. Κανονικό εργαλείο το βεσπάκι μου. Σπίτι- δουλειά, δουλειά-σπίτι, όργωνα κάθε μέρα την Λ. Κηφισίας. Ταξίδι για μένα, εδώ και 3 ½ χρόνια, σημαίνει: μηχανή, χάρτης, φωτογραφίες, διανυκτέρευση σε μοτέλ ή σε σκηνή. Ποτέ δε μου έλεγε κάτι το «είμαι όλη μέρα στην ξενοδοχείο».

Μέσα στους αιώνες η γυναικεία υπόσταση είναι αυτή που έχει επηρεαστεί όσο κανένας από τις κοινωνικές, πολιτιστικές, θρησκευτικές, και οικονομικοπολιτικές ανακατατάξεις. Είναι το ον που εξαιτίας του φύλου της έχει υποστεί πολλαπλές κακοποιήσεις και σκληρές τιμωρίες. Είναι η κληρονόμος μιας πατριαρχικής κοινωνίας που την οδήγησε σε μονοπάτια χαμηλής αυτοεκτίμησης και μπερδεμένης ταυτότητας.

Πολλές είναι οι νέες γυναίκες που επισκέπτονται ειδικούς της ψυχικής υγείας με το αίσθημα ότι «κάτι δεν πάει καλά» με τον ψυχικό τους κόσμο. Πιστεύουν ότι έχουν αποτύχει πλήρως, ότι δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουν την ζωή τους καλύτερη, νιώθοντας αποδυναμωμένες, με χαμηλή αυτοπεποίθηση και έτοιμες να τα «τινάξουν» όλα στον αέρα!

H Chrissy Amphlett των Divinyls ήταν μια από τις πιο διάσημες γυναικείες rock φωνές της Αυστραλίας, και τώρα, ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια της γίνεται καμπάνια και προτρέπει όλες τις γυναίκες να αγγίζουν το σώμα τους για την πρόληψη του καρκίνου του μαστού.

Αν συνηθίζεις να συναναστρέφεσαι ανθρώπους που σου ρουφούν την ενέργεια και σε κάνουν να αισθάνεσαι θλιμμένη, κουρασμένη, άδεια, τότε το παρακάτω κείμενο σε αφορά.  Να το ξεκαθαρίσουμε: Τα «ενεργειακά βαμπίρ» δεν είναι οι ήρωες του True Blood, τίποτα απίθανοι και απέθαντοι τύποι, που την ημέρα κρύβονται και τη νύχτα σέρνονται σε σκοτεινά σοκάκια με τους κυνόδοντες προτεταμένους.

Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να θεωρούν μια γυναίκα, δεδομένη... Πώς θα είναι πάντα εκεί, να περιμένει, να ανέχεται να κάνει να προσπαθεί. Να της φέρεσαι σαν κομοδίνο που το προσπερνάς, ακουμπάς κανα σώβρακο επάνω, που βαριέσαι και να το ξεσκονίσεις γιατί βαριέσαι και που το βλέπεις. Αν φίλε μου όμως ήταν το κομοδίνο σου, τότε δεν θα υπήρχε θέμα γιατί τα κομοδίνα ούτε σκέφτονται ούτε μιλάνε ούτε πληγώνονται, ούτε πονάνε.

Είναι Δευτέρα απόγευμα. Ανοίγεις βαριεστημένα το λινκ που βλέπεις στον τοίχο ενός φίλου. Συνέντευξη, μονολογείς. Ξεκινάς να διαβάζεις. Από την πρώτη κιόλας απάντηση υποψιάζεσαι στο περίπου τι θα επακολουθήσει. Συνεχίζεις να διαβάζεις και αναρρωτιέσαι τι στο καλό έχουν πάθει όλοι και μιλάνε δημόσια για τη ζωή τους και τα τραύματά τους.

Φεύγοντας από το σπίτι μπορεί να σας λείψει το χαμόγελό του/της αλλά για να είστε ειλικρινείς, το δικό σας, σας λείπει περισσότερο. Πώς μπορείτε να καταλάβετε, ότι πρέπει να πληγωθείτε για να απαλλαχτείτε και επιτέλους να τερματίσετε αυτή τη σχέση; Ξέρω πώς αισθάνεστε γιατί έχω υπάρξει στη θέση σας. Πολύ λίγοι άνθρωποι έχουν καταφέρει να ζήσουν την εμπειρία της βαθιάς, τοξικής, παθιασμένης, φανατικής, που αιχμαλωτίζει σώμα/μυαλό/πνεύμα εμμονής που μοιάζει περισσότερο με εξάρτηση παρά με αγάπη.

Ναι, είμαστε ικανές για όλα, εξαιρετικά ταλαντούχες και αποφασισμένες. Και οι κόποι μας αναγνωρίονται. Tο Ίδρυμα L'Oréal και η UNESCO απένειμαν τα βραβεία L'Oréal-UNESCO Για τις Γυναίκες στην Επιστήμη σε πέντε σπουδαίες γυναίκες επιστήμονες. Κάθε γυναίκα αντιπροσωπεύει μια μοναδική επαγγελματική σταδιοδρομία που συνδυάζει το σπάνιο ταλέντο με τη βαθιά δέσμευση στο επάγγελμά της και το εκπληκτικό κουράγιο σε έναν κλάδο που εξακολουθεί να είναι κυρίως ανδροκρατούμενος.

Στις 9 Ιανουαρίου 1908, έρχεται στο κόσμο στο Παρίσι ένα κορίτσι που έγινε ένα από τα πιο φωτεινά γυναικεία σύμβολα του 20ού αιώνα και άλλαξε ριζικά τον τρόπο με τον οποίο νοείται η γυναίκα. Η ζωή και η σκέψη της Σιμόν ντε Μποβουάρ ξέφευγαν από τα στενά φεμινιστικά πλαίσια, περιπλέκονταν με τον υπαρξισμό, την Αριστερά, τη σεξουαλική απελευθέρωση, τη Γαλλική διανόηση και επηρέασαν σε επίπεδο ιδεών και φαινομένων την κοινωνία.

Ο «φύγε, Μαίρη» ήταν αυτό που λέμε «Πω πω, ένας γκόμενος!». Ψηλός σαν κυπαρίσι, με τριγωνικές πλάτες, θεληματικό πιγούνι και μάτι σε απόχρωση μενεξεδί. Μάτι που έσβηνε εκείνα της Λιζ Τέιλορ σε ένα του βλέμμα. Γύρω στα τριάντα πέντε, εκεί κάπου, μπορεί και λίγο μεγαλύτερος. Τι σημασία έχει; Τον συναντούσα συχνά πυκνά σε ένα μικρό καφέ στην Ξενοκράτους όπου σκότωνα τότε τα καλοκαιρινά μου απογεύματα.