Αλαμπάμα, βράδυ της 1ης Δεκεμβρίου 1955. Η Ρόζα Παρκς, η 42χρονη μαύρη ράφτρα, επιστρέφοντας με το λεωφορείο απ' τη δουλειά αγγίζει χωρίς να το γνωρίζει την Ιστορία. Θωρακίζεται με το θάρρος του αυτοσεβασμού και της αξιοπρέπειας κι αρνείται να παραχωρήσει τη θέση της σ' έναν λευκό. Η άμεση σύλληψή της κινητοποιεί τους μαύρους της Αλαμπάμας με επικεφαλής τον νεαρό τότε αιδεσιμότατο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

Μήπως θα πρέπει να δούμε στο μίσος για τις γυναίκες, που είναι κοινό στον ιουδαϊσμό, το χριστιανισμό και τον ισλαμισμό, τη λογική συνέπεια του μίσους για την ευφυΐα;

Επιστροφή στα κείμενα: το προπατορικό αμάρτημα, το σφάλμα, αυτή η θέληση για γνώση, περνά κατ' αρχάς από την απόφαση μιας γυναίκας, της Εύας. Ο Αδάμ, ο ηλίθιος, ικανοποιείται πλήρως με το να υπακούει και να υποτάσσεται.

Στην ιστορία της τέχνης υπάρχουν ελάχιστα καταγεγραμμένα παραδείγματα γυναικών ζωγράφων που κατάφεραν να «σπάσουν» τον Κανόνα, δηλαδή τον «κατάλογο των «μεγάλων» ανδρών ή «ιδιοφυιών» που σημάδεψαν αυτό το χώρο»*. Για πολλούς αιώνες, η γυναίκα ήταν αποκλεισμένη από το χώρο της δημιουργίας, ενώ περιοριζόταν στο ρόλο του μοντέλου, της Μούσας, ενίοτε της συντρόφου του άντρα καλλιτέχνη.

Τα κοινωνικά δίκτυα, οι διασυνδέσεις δηλαδή με τα υπόλοιπα μέλη της κοινότητας, έχουν ιδιαίτερη σημασία για τις γυναίκες, επειδή διασφαλίζουν εκτόνωση της συναισθηματικής φόρτισης, ροή της πληροφορίας και υποστήριξη σε περίπτωση δυσκολιών. Συνήθως διακρίνονται σε δίκτυα δεσμών, με συγγενικά και φιλικά πρόσωπα και διασύνδεσης, με άτομα που δεν έχουν το ίδιο κοινωνικό, οικονομικό και μορφωτικό επίπεδο.

«Το να έχεις αιδοίο και άποψη σ’ αυτήν την πόλη είναι θανάσιμος συνδυασμός», μία παραδοχή της Sharon Stone που εκφράζει απόλυτα και τη λαϊκή ρήση «το νινί σέρνει καράβι»…

Απόρησες με το περιεχόμενο του κειμένου;

Κι όμως… Mπες στο(ν) κόλπο… Η ανατομία είναι πεπρωμένο… τάδε έφη Freud.

Δέκα γυναίκες μας δείχνουν ότι το στυλ δεν έχει ηλικία...

Αν βλέπαμε έναν άνδρα να φωνάζει, να βρίζει, να γίνεται εριστικός ή ακόμα και επιθετικός και, γενικώς, «να βγαίνει από τα ρούχα του» -πράγμα πολύ συνηθισμένο- οι περισσότεροι από εμάς θα το θεωρούσαμε ως κάτι το «φυσιολογικό» ή, σε κάθε περίπτωση, όχι ως κάτι το αξιοπερίεργο ή ανησυχητικό. Αντίθετα, αν ήταν μία γυναίκα στη θέση ενός τέτοιου άνδρα, οι περισσότεροι θα τη θεωρούσαν ως «προβληματική», πως δεν «στέκει καλά» ή ως «υστερική».

Η γυναίκα τοποθετεί τον καθρέφτη στον πυρήνα συγκρότησης του εαυτού της. Καθώς ενατενίζει την εικόνα του σώματός της σε αυτόν στρέφεται προς τον ναρκισσισμό. Και το ιδιαίτερο γνώρισμα του ναρκισσισμού είναι ότι υπάρχει πρώτα από όλα για τον εαυτό του. Εξού και η ανάγκη που έχει η γυναίκα να επιβεβαιώνει διαρκώς την ικανότητά της να γοητεύει και να την καθησυχάζουν διαρκώς για την θηλυκότητά της.

«...Φτωχές γυναίκες,

μοδίστρες, δακτυλογράφοι, ασπρορουχούδες,

τίμιες ή σπιτωμένες, ακόμα κι άλλες

Η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας θεσμοθετήθηκε το 1977 από τον ΟΗΕ ο οποίος κάλεσε όλες τις χώρες του κόσμου να γιορτάσουν την ημέρα για τα δικαιώματα των γυναικών. Μια ευκαιρία για περισυλλογή και προβληματισμό σχετικά με τις απειλές του γυναικείου φύλου (βία, σεξισμός, πορνεία ανεργία, υπερβολικές κοινωνικές απαιτήσεις κ.ά.).

Σε ψυχολογικό επίπεδο, θα λέγαμε ότι η ανάπτυξη του θηλυκού συνεπάγεται και την ικανότητά του να παρέχει βοήθεια, να εξασφαλίζει την τροφή. Άρα, δεν είναι τυχαίο που ο άνδρας πρέπει να είναι πιο μεγάλος σε ηλικία, διότι αυτός χρειάζεται περισσότερα χρόνια για να φθάσει στην ψυχολογική ωριμότητα της γυναίκας.

Και αφού γεννάμε, η μαία παίρνει τα μωρά μας να τα πάει στους συγγενείς για την πρώτη τους φωτογραφία και τα επιστρέφει στην αίθουσα τοκετού. Εμάς μας πηγαίνουν στο δωμάτιό μας και μας φέρνουν το μωράκι μας, έτοιμο, ντυμένο και ήρεμο για να το θηλάσουμε και για να το κρατήσουμε στην αγκαλιά μας.