Σίγουρα θα σας έχει τύχει να έρθει κάποιος γνωστός σας, χωρίς να του το ζητήσετε και να αρχίσει να σχολιάζει κάτι που σας αντιπροσωπεύει, είτε είναι κάποια συμπεριφορά σας είτε είναι ακόμα και η στιλιστική σας άποψη... Έχετε άραγε αναρωτηθεί πόσο παρεμβατικό είναι αυτό για τη ζωή σας; Πόση έλλειψη σεβασμού επιδεικνύει αυτό το άτομο;

Έχετε την εντύπωση ότι επαναλαμβάνετε πολλές φορές το ίδιο πράγμα;

Στην αρχή, λέτε συνέχεια στο παιδί σας «Πες ευχαριστώ στη μαμά», «Πάρε το πιρούνι σου», «Μην διακόπτεις όταν κάποιος μιλάει», «Λέμε καλημέρα κυρία Άννα» κ.λ.π. Πολλοί γονείς, επειδή επαναλαμβάνουν τους κανόνες, αναρωτιούνται, αν το παιδί τους είναι ξεροκέφαλο ή αν το κάνει για να τους εκνευρίσει, που δεν εννοεί να εφαρμόσει αυτούς τους λίγους και απλούς κανόνες που του έχουν μάθει.

Έχουμε την τάση να μην αποβάλουμε τα αρνητικά μας συναισθήματα. Για οτιδήποτε μας συμβαίνει θλιβόμαστε, στεναχωριόμαστε και δεν σκεφτόμαστε καθαρά, εν ολίγοις... φέρνουμε την καταστροφή.

Ασφαλώς δεν είναι σωστό να είμαστε θωρακισμένοι και μην επιτρέπουμε στον εαυτό μας να διεισδύει στα εσώτερα του για να βιώσει ΚΑΙ τα αρνητικά συναισθήματα του όπως οργή, πόνο, τύψεις, μίσος κλπ.

Η πλειοψηφία των ανθρώπων απεχθάνεται την μοναξιά. Δεν την αντέχουν... Νιώθουν πως βρίσκονται στο περιθώριο και αισθάνονται μειονεκτικά. Υπάρχουν, βέβαια και άνθρωποι που επιζητούν την μοναξιά (εδώ με την έννοια της μοναχικότητας), την ηρεμία τους, το χρόνο τους μόνο με τον εαυτό τους.

Από τους πιο βασικούς κανόνες που πρέπει να τηρούμε απέναντι στα παιδιά μας είναι αυτή που έχει σχέση με τα όρια που πρέπει να θέτουν οι γονείς. Είναι η απαρχή και τα θεμέλια στις σχέσεις γονιών-παιδιών.

Όρια και αγάπη, και για να το πούμε ακόμα πιο καλά: Αγάπη και όρια...

Η αγκαλιά είναι η πιο τρυφερή κίνηση εκδήλωσης της αγάπης, της κατανόησης, της παρηγοριάς και της ασφάλειας.

Το πιο σύνηθες είναι όταν βλέπουμε ένα δικό μας άνθρωπο για να τον χαιρετίσουμε, τον αγκαλιάζουμε και φιλιόμαστε σταυρωτά.

Όταν θέλουμε να εκφράσουμε την τρυφερότητα και την στοργή μας στο παιδί μας τον «τυλίγουμε» στην αγκαλιά μας.

Συχνά διαβάζουμε άρθρα και έρευνες σχετικά με τις ανάγκες και τα δικαιώματα των παιδιών. Με ποιον τρόπο θα τα κάνουμε ευτυχισμένα, πώς να χειριστούμε μία κατάσταση, τι τα κάνει να νιώθουν πλήρη και χαρούμενα. Και καλά κάνουμε... αφού είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε και χρειάζονται την προσοχή, το ενδιαφέρον και την φροντίδα μας.

«Η βραδύτητα είναι ο ρυθμός της μνήμης ενώ η ταχύτητα είναι ο ρυθμός της λήθης...» σύμφωνα με το κείμενο του Μίλαν Κούντερα.

Για σκεφτείτε το, η καθημερινότητα μας έχει βάλει σε ρομποτικούς ρυθμούς... από το πρωί που θα ξυπνήσουμε ως το βράδυ που θα ξαπλώσουμε... τρέχουμε να προλάβουμε, δεν στεκόμαστε ούτε μια στιγμή, σπρώχνουμε να πάμε την ώρα μας, τη μέρα μας, τη ζωή μας παρακάτω... και τι καταλαβαίνουμε;

Στο τέλος της ημέρας θα διαμαρτυρηθούμε "Πότε πέρασε κιόλας...;"

Δεν είναι πολύ ωραίο το συναίσθημα όταν μπορούμε να μιλάμε ανοιχτά, να εκφέρουμε την άποψη μας και τα συναισθήματα μας; Σαφώς είναι!

Βέβαια, κύριο μέλημα μας, θα πρέπει να είναι πως με τα λόγια μας δεν προσβάλουμε και δεν υποτιμούμε τους άλλους...

Αν και έχουν γραφτεί αμέτρητα βιβλία και άρθρα με οδηγίες και συμβουλές για το πώς να αποφύγουμε τις κακοτοπιές σε μία σχέση, είναι αδύνατον να βιώσουμε μία σχέση χωρίς διαφωνίες, δυσκολίες ή συγκρούσεις. Σε όλες τις σχέσεις υπάρχουν προβλήματα που άλλες φορές είναι εύκολο να λυθούν και άλλες όχι.