Όλοι συμφωνούμε ότι μία σχέση δεν είναι δεδομένη, αλλά συνήθως με το πέρασμα του χρόνου το ξεχνάμε.

Όλοι συμφωνούμε ότι τις ανάγκες που έχουμε εμείς, τις έχουν και οι σύντροφοί μας αλλά συχνά όταν έρθει η σειρά μας να τους φροντίσουμε... το ξεχνάμε, το παραμελούμε.

Οι ψυχολόγοι λένε ότι η καλή ψυχολογία είναι το πάν!

Ταυτολογίες...

Άγχος, στρες, κρίσεις πανικού, καταπιεσμένα συναισθήματα, ανεκπλήρωτες ανάγκες, λόγια που δεν ειπώθηκαν, σκέψεις που δεν εκφράστηκαν... και τέλος η ζωή που δεν ζήσαμε!

Μία αλυσίδα στάσεων και συμπεριφορών που συχνά έχουν μια κοινή αφετηρία: Την αδυναμία ενός ανθρώπου να μιλήσει για τον ίδιο του τον εαυτό, γι΄ αυτό που είναι, γι' αυτό που θέλει αλλά και για ότι δεν θέλει, δεν μπορεί.

Συναισθήματα είναι όλα όσα νοιώθω.

Χαρά, λύπη, ευτυχία, δυστυχία, στεναχώρια, θλίψη, θυμό, ευχαρίστηση, αγανάκτηση είναι μερικά από τα πιο »διάσημα» συναισθήματα...

Το να τα νοιώθω είναι αναποφευκτό. Έτσι είμαστε φτιαγμένοι, αυτό είναι το φυσιολογικό.

Διαλογισμός, ασκήσεις, yoga, αγχολυτικά φάρμακα, έλεγχος της αναπνοής, πίστη σε ένα θεό... είναι μερικοί τρόποι για να κοντρολάρεις το άγχος σου για τα πράγματα ή για κάτι συγκεκριμένο.

Τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι «κακό», τίποτα δεν είναι «λάθος».

Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη. Μια δυνατότητα που προϋποθέτει... απολύτως τίποτα!

Ας ξεκινήσουμε με μία λεξιλογική διάκριση: Αυτή ανάμεσα στις έννοιες της μοναξιάς και της μοναχικότητας.

Η μοναχικότητα αναφέρεται στο να είναι κανείς μόνος, χωρίς συντροφιά, συνήθως με την θελησή του, επειδή επιλέγει να ζει μόνος του, χωρίς παρέα, η τάση απομόνωσης από το κοινωνικό περιβάλλον...

«ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ, σου λέω»!!!

Πόσες φορές το ένιωσα , πόσες φορές το είπα στον εαυτό μου. Άλλα... στο τέλος δειλά, αργά, πάντα κάτι κατάφερνα.

Τώρα;;; Γιατί με τρομάζει τόσο; Γιατί έστω και στη σκέψη μόνο το πρώτο πράγμα που μου έρχεται είναι αυτό : «ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ».

Λουλούδια ολάνθιστα, πολύχρωμα, μυροφόρα. Τα παιδιά είναι μπαξέδες με κάθε λογής λουλούδια να ξεπετάγονται εδώ και εκεί, κάθε εποχή, κάθε μέρα, κάθε ώρα.

Η ζωή είναι ωραία με τα παιδιά και είναι άδεια χωρίς αυτά.

Γι’ αυτό προσοχή! Προσοχή τα παιδιά, προσοχή στα παιδιά.

Ένα μονόπρακτο για τη ζωή του διπλανού (ή μήπως δικής μας;)

Πρώτο, δεύτερο, τρίτο κουδούνι.

Σκοτάδι...

Φως!

Σύμφωνα με το κείμενο του Μ. Κούντερα: «... η βραδύτητα είναι ο ρυθμός της μνήμης ενώ η ταχύτητα είναι ο ρυθμός της λήθης...».

Σκεφτείτε το: Τρέχουμε, βιαζόμαστε, δεν στεκόμαστε ούτε λεπτό, σπρώχνουμε να πάμε την ώρα μας, τη μερα μας, τη ζωή μας παρακάτω... και τι καταλαβαίνουμε; Στο τέλος διαμαρτυρόμαστε για το πόσο γρήγορα κυλάει ο χρόνος! "Πότε πέρασε κιόλας...;"