Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει...

Μάλλον μια φράση που συχνά ως γονείς μας φέρνει σε δύσκολη θέση. Γιατί ποιός γονιός δεν έχει παρασυρθεί από την ευκολία “να βάλει στη θέση του τον άλλον” με δύο κουβέντες... Άλλο που αν το κάνει ένας τρίτος αυτό θυμώνουμε (και με το δίκιο μας) πολύ και είμαστε έτοιμοι (και καλά θα κάνουμε) να τον βάλουμε στην θέση του!

Το τελευταίο διάστημα, η καθημερινότητα όλων μας έχει κατακλυστεί από έννοιες, λέξεις κι εντέλει μια πραγματικότητα δυσοίωνη και απειλητική: Μνημόνια, κρίση, ανεργία, αβεβαιότητα, έλλειψη κοινωνικής συνοχής και ομόνοιας.

Σε ατομικό επίπεδο οι παραπάνω συνθήκες φυσικά και δεν ευνοούν την αισιοδοξία, ένα αίσθημα ψυχικής ανάτασης τόσο απαραίτητο για την δημιουργικότητα και την ευτυχία. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει: Νοιώθουμε απειλή και αναστάτωση σε ένα περιβάλλον χωρίς σιγουριά, σε μια κοινωνία που δονείται αδέξια και χωρίς σαφή προσανατολισμό.

Πολλοί άνθρωποι ψάχνουν την ευτυχία στα λεφτά. Τον πλούτο κάθε μορφής, στα υλικά αγαθά, στην συσσώρευση κάθε λογής...

Άλλοι πάλι θέλουν λίγα και καλά, θέλουν την ησυχία τους, να μην ξοδεύονται στα πολλά, στις πολλές συναναστροφές ΄΄την πολλή συνάφεια του κόσμου, τις πολλές κινήσεις κι ομιλίες΄΄...

Η ευτυχία είναι ένα υπέρτατο ζητούμενο στη ζωή όλων μας. Μια συνθήκη που μοιάζει απαραίτητη για να αποκτήσει ένα ξεχωριστό νόημα η καθημερινότητά μας, οι σχέσεις μας με τους άλλου, αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό. Από την άλλη μεριά η δυστυχία μοιάζει με κατάρα. Κανείς δεν το εύχεται για κανέναν και όλοι θέλουμε, ιδίως όσους αγαπάμε να είναι ευτυχισμένοι, προκειμένου να έχουν «μια καλή ζωή».

Ας πάρουμε πρώτα το παράδειγμα ανάποδα:

Αν δεν μπορείς να πεις όχι, σημαίνει ότι όλο λες ναι (!), σημαίνει ότι δεν μπορείς να χαλάσεις χατίρι, να αρνηθείς μια χάρη ή μια βοήθεια, ακόμη και αν χρειαστεί να δώσεις από το υστέρημά σου (του χρόνου, του κόπου, των χρημάτων, των αξιών σου).

Πολλές φορές οι γονείς θέλοντας να κάνουν καλό στα παιδιά τους, συμπεριφέρονται με έναν τρόπο που επιτυγχάνουν δυστυχώς το αντίθετο αποτέλεσμα.

Συνήθως αυτός ο τρόπος αφορά διάφορες υπερβολικές μορφές διαπαιδαγώγησης κι όχι τις προθέσεις καθεαυτές. Οι προθέσεις – μπορεί κανείς να υποθέσει – ότι είναι a priori καλές. Το πρόβλημα λοιπόν βρίσκεται στην υπερβολή.

Ζευγάρια σε αδιέξοδο. Σύντροφοι απεγνωσμένοι. Πολύ θυμός. Πολύ απογοήτευση, ακόμη περισσότερη ματαίωση. Έρωτες που φθάρθηκαν, σχέσεις που ξέφτισαν, λόγια που ξεχάστηκαν.

Σύντροφοι τρομαγμένοι: Άλλοι απειλούν, άλλοι απολογούνται, άλλοι παρακαλούν. Βλέμματα σκληρά, χαμόγελα παγωμένα, πίκρα και θυμός.

Τα παιδιά όλο ρωτάνε.

Γιατί το ένα και γιατί το άλλο...

Και εκεί που νομίζεις ότι έχει τελειώσει αυτά συνεχίζουν »γιατί αυτό, γιατί εκείνο, πότε, πού, πόσο, πώς», ρωτάνε τα πάντα για το κάθε τι.

Η μοναξιά είναι μία υπαρξιακή συνθήκη που συχνά βιώνεται ως κάτι βασανιστικό. Εξαίρεση αποτελούν όσοι έχουν μάθει να απολαμβάνουν την μοναξιά τους και κατά συνέπεια συχνά την επιζητούν και την επιδιώκουν οι ίδιοι. Η πλειοψηφία όμως των ανθρώπων δεν αντέχει την μοναξιά. Νιώθουν απειλητικά μειονεκτικά αισθάνονται ένα αδιέξοδο..

Προφανώς οι σχέσεις δεν έχουν, ούτε θα μπορούσαν να έχουν, ένα manual εγχειρίδιο το οποίο θα μας καθοδηγούσε στην σωστή διαχείριση τους. Είναι κατά συνέπεια αναπόφευκτο οι σχέσεις μας συχνά να έχουν προβλήματα, μερικές φορές ανυπέρβλητα.

Ωστόσο η εμπειρία, η κοινή λογική και πάνω απ’όλα η “χαμηλή περιεκτικότητα” σε εγωισμό είναι το πιθανότερο καλοί οδηγοί στο να αποφύγουμε ορισμένες σίγουρες κακοτοπιές!