
Γιάννης Ξηνταράς
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Σπούδασα Ψυχολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και στην συνέχεια εκπαιδεύτηκα στην Προσωποκεντρική Συμβουλευτική και Ψυχοθεραπεία στο Κέντρο Εκπαίδευσης στην Προσωποκεντρική Προσέγγιση (Κ.Ε.Π.Π & Strathclyde University, U.K). Επαγγελματικά, συνεργάστηκα με: Το Ειδικό Παιδαγωγικό Κέντρο "Αργώ", στον Πειραιά, το Νοσοκομείο παίδων “Αγία Σοφία” και το Ευγενίδειο Θεραπευτήριο του Πανεπιστημιου Αθηνων.
Από το 2005 εργάζομαι Ιδιωτικά ως Ψυχολόγος, ενώ από το 2007 έχω την Επιστημονοκή Ευθύνη στο Κέντρο Συμβουλευτικής & Ψυχολογικής Υποστήριξης ''επαφή'', στον Σταυρό Αγίας Παρασκευής. Παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών.
Κάποιες συμπεριφορές που βιώνουμε κυρίως στην παιδική ηλικία είναι δυνατόν να δημιουργήσουν ανασφάλειες και αισθήματα φόβου που μας ακολουθούν σε όλη την ενήλικη μας ζωή. Συνήθως αυτές οι συμπεριφορές είναι γνωστές και ως παιδικά τραύματα που φθείρουν την συναισθηματική υγεία του παιδιού και πολύ δύσκολα θεραπεύονται.
Τα κύρια χαρακτηριστικά ενός δυναμικού ανθρώπου είναι πως πρόκειται για ένα άτομο που το θεωρούν αλώβητο, άθραυστο, ισχυρό, που το θαυμάζουν οι περισσότεροι για την ισχυρογνωμοσύνη και την «παντοδυναμία» του, την ασφάλεια που πρεσβεύει και προκαλεί δέος, ένα συνδυασμό φόβου με θαυμασμού.
Ένα επιστημονικό πείραμα που προέκυψε κάπως τυχαία ήρθε πριν από μερικές δεκαετίες να μας αποδείξει το προφανές: Τη δύναμη της γονεϊκής φιγούρας! Την πολύ μεγάλη σημασία του γονεϊκού προτύπου. Το “αποτύπωμα” του οποίου, από τις πρώτες στιγμές της ζωής μας, καθορίζει το μέλλον μας.
Οι άνθρωποι ποτέ δεν είμαστε ευχαριστημένοι. Πάντα θέλουμε κάτι άλλο από αυτό που έχουμε. Κάτι διαφορετικό ή κάτι περισσότερο, σίγουρα όμως όχι αυτό που έχουμε! Μοιάζει ότι ο ιδανικός εαυτός μας ποτέ δεν ικανοποιείται, πάντα προσγειώνεται ανώμαλα στην σφαίρα του πραγματικού, σε αυτό που κάθε φορά πραγματικά είναι ή πραγματικά συμβαίνει. Κάτι άλλο έχουμε φανταστεί, άλλο έχουμε επιθυμήσει και άλλο βρίσκουμε να κρατάμε στα χέρια μας...
Αυτοεκτίμηση είναι αυτό που λέει από μόνη της η λέξη, είναι η εκτίμηση που έχουμε για τον εαυτό μας, είναι η αυτοπεποίθηση που δείχνουμε στον ίδιο μας τον εαυτό, κατά πόσο δηλαδή πιστεύουμε στις δυνατότητές και τις ικανότητές μας.
Είναι η δυνατότητα μας να εκφράζουμε αυτό που θέλουμε και να πράττουμε αυτό που αισθανόμαστε χωρίς να φοβόμαστε ότι κάποιος θα μας κρίνει.
Τα ζευγάρια συχνά αντιμετωπίζουν προβλήματα επικοινωνίας και προκειμένου να μην δημιουργήσουν εντάσεις, επιλέγουν να τα αφήσουν, να διογκωθούν χωρίς να δοθεί κάποια λύση. Λογικό είναι, η καθημερινότητα και οι πολλές υποχρεώσεις να φθείρουν μία σχέση.
Λόγω της επαγγελματικής μου ιδιότητας ως ψυχολόγος έρχομαι συχνά σε επαφή με ανθρώπους, οι οποίοι είναι δυστυχισμένοι, βυθισμένοι στην απελπισία, στα όρια της κατάθλιψης, σε απόγνωση, εγκλωβισμένους σε αδιέξοδα …
Όλοι οι άνθρωποι κουβαλούν την δική τους ιστορία, τα δικά τους βιώματα. Άλλοι έχουν ευτυχισμένο παρελθόν ή παρόν και άλλους κάτι τους έχει πονέσει και υποφέρουν. Με κάποιο τρόπο, όμως, θα περάσουμε από κάποιες δοκιμασίες, οι οποίες ως εμπειρίες ζωής θα σχηματίσουν τον τρόπο σκέψης μας και το ποιόν του χαρακτήρα μας.
Πολλές φορές θαυμάζουμε γύρω μας ανθρώπους που καταφέρνουν να διαχειρίζονται με ψυχραιμία τις προσωπικές τους καταστάσεις. Ανθρώπους με αξιοζήλευτη συναισθηματική σταθερότητα που μπορούν να διατηρούν την ηρεμία τους στα δύσκολα, να μην πανικοβάλλονται και με σύνεση να αντιμετωπίζουν τις αναποδιές της ζωής, τις «εξωτερικές πιέσεις», που συχνά μας απομακρύνουν απ’ αυτό που θέλουμε πραγματικά να είμαστε…
Στις συνεδρίες συμβουλευτικής γονέων συναντώ γονείς που μου εξηγούν το «πρόβλημα» που έχουν με το παιδί τους και μου ζητάνε να τους βοηθήσω.
Η βοήθεια που μου ζητάνε συνήθως την αντιλαμβάνονται ως παρέμβαση στο ίδιο το παιδί, προκειμένου αυτό να καταλάβει ότι δεν φέρεται σωστά (ή όπως επιθυμούν οι γονείς) και να αλλάξει την συμπεριφορά του.