Το συναίσθημα του φόβου το συναντάμε από την αρχή της ζωής μας. Από βρέφος ακόμα, ο φόβος της επιβίωσης θα μας ωθήσει σε ένα δυνατό κλάμα και μόνο το άγγιγμα του γονιού θα ηρεμήσει την όποια ανασφάλεια. Ένας φόβος που όταν υπάρχει, η αγκαλιά και τα τρυφερά λόγια παρηγοριάς των δικών μας ανθρώπων θα μας χαλαρώσει.

Σε όλη της την πλούσια βιβλιογραφία της η ψυχίατρος Kübler-Ross μιλάει για την σταδιοποίηση του πένθους. Στην διάταξη αυτή κατέληξε μετά από μακρά βιωματική εργασία με ανθρώπους που βίωσαν από κοντά τον θάνατο καθώς και με τους συγγενείς τους.

Θα μπορούσε ο καθένας μας να περάσει όλη την υπόλοιπη ζωή του αναρωτώμενος ή και ανησυχώντας για το τι σκέφτονται οι άλλοι για το άτομο μας. Αχ… αυτοί οι άλλοι! Αλλά δεν νομίζω πως βοηθάει ή εξυπηρετεί πουθενά αυτό. Αν κάποιος δεν μας ταιριάζει ή δεν είναι της ιδιοσυγκρασίας και των πιστεύω μας μπορούμε πολύ εύκολα να απομακρυνθούμε. Είναι προτιμότερο να επιλέξουμε την ειλικρίνεια από το να πιεζόμαστε με μία υποκριτική φιλία ή νοιάξιμο. Νοιάξιμο πως μας ενδιαφέρει η άποψη του ή η συναναστροφή μαζί του…

Το άγχος είναι συχνά συνυφασμένο με συναισθήματα όπως φόβος, ανασφάλεια, αβεβαιότητα και αγωνία...

Σε αυτή τη συναισθηματική κατάσταση οδηγούμαστε όταν έχουμε την ανησυχία πως μάλλον δεν θα τα καταφέρουμε να ανταπεξέλθουμε στις υποχρεώσεις μας απέναντι στη σχέση μας, την δουλειά μας, στις οικονομικές απαιτήσεις και διάφορες άλλες υποχρεώσεις της καθημερινότητας μας.

Η ευγένεια είναι μία από τις πιο σημαντικές αρετές που οι βάσεις της διδάσκονται από την παιδική ηλικία, προκείμενου να υπάρχει μια αρμονική συνύπαρξη με τους γύρω μας. Για θυμηθείτε εκφράσεις όπως « Τι θα πούμε που μας πρόσφεραν γλυκό; - Ευχαριστώ πολύ κύριε!» ή «Ζήτησε το ευγενικά. – Σας παρακαλώ, μπορώ να έχω ένα ποτήρι νερό;». Ωστόσο έχει παρατηρηθεί πως στις μέρες αρχίζει να εκλείπει αυτή η σημαντική αρετή.

Η ζωή με έναν έφηβο τις περισσότερες φορές έχει κάποιες δυσκολίες κυρίως σε θέματα επικοινωνίας και συμπεριφοράς. Σε αυτό το σημείο είναι που οι γονείς δεν ξέρουν πως να τους φερθούν… πώς να τους μιλήσουν… πώς να τους αντιμετωπίσουν.

Το ερώτημα είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις…

Πρώτον τι κερδίζουν όταν κοιμούνται χώρια:

Τα παιδιά θα ήταν καλό να έχουν το δικό τους δωμάτιο (εφόσον υπάρχει ο απαιτούμενος χώρος), που δεν θα το χρησιμοποιούν μόνο για να κοιμούνται αλλά και για την ευχαρίστηση τους με τα παιχνίδια τους, την ησυχία τους για να διαβάσουν ή την ασφάλεια τους όταν θέλουν να απομονωθούν.

Διεκδικώ σημαίνει σέβομαι! Διεκδικώ σημαίνει τιμώ! Διεκδικώ σημαίνει δεν επιτρέπω να παραβιάζονται τα όριά μου (προσωπικά, οικογενειακά, εθνικά...) τα οποία σέβομαι και τιμώ...

Διεκδικώ σημαίνει η εγρήγορση της συνείδησής μου, η ανάγκη μου για αυτοπροστασία και αυτοσεβασμό, η πεποίθησή μου ότι οι αξίες μου είναι σημαντικές και η ελευθερία μου αδιαπραγμάτευτη.

Μία γυναίκα και ένας άντρας, ερωτευμένοι και αγαπημένοι αποφασίζουν πως ήρθε ο καιρός να παντρευτούν.

Λένε και τα πιστεύουν (τουλάχιστον μέχρι εκείνη την ώρα) λόγια και όρκους αγάπης και αποκλειστικότητας. Θα είναι πιστοί ο ένας στον άλλον, δεν θα λένε ψέματα και δεν θα προδώσουν ποτέ ο ένας τον άλλον… και κάπως έτσι περνάνε τα χρόνια!

Όταν ξαφνικά συνειδητοποιείς πως βρίσκεσαι σε μία σχέση είτε φιλική είτε ερωτική στην οποία δεν έχεις πρωταγωνιστικό ρόλο αλλά πολύ πιθανό ρόλο κάποιου κομπάρσου…

Όταν ξαφνικά συνειδητοποιείς πως δεν σε υπολογίζουν, δεν σχεδιάζετε μαζί τα μελλοντικά σας πλάνα, όταν δεν σε σέβονται και στο τέλος μπορεί να μην σε εκτιμάνε και να μην σε αγαπούν…