Τι ήταν αυτή η ξαφνική ευτυχία

Ανάβαν φώτα στις βεράντες κι η ψυχή μου

ανέμιζε στα ολάνοιχτα παράθυρα

μ' ένα προχώρημα της άνοιξης

δειλά μες στο αθέατο καλοκαίρι.

Θέλω να φύγω πια από δω, θέλω να φύγω πέρα,
σε κάποιο τόπο αγνώριστο και νέο,
θέλω να γίνω μια χρυσή σκόνη μες στον αιθέρα,
απλό στοιχείο, ελεύθερο, γενναίο.

Ο έρωτας είναι ίσως η πιο αληθινή μας θρησκεία και συγχρόνως η πιο αληθινή μας πνευματική νόσος.

Αμφιρρέπουμε ανάμεσα σ' αυτούς τους δύο πόλους που είναι εξ' ίσου πραγματικοί.

Αλλά, σ' αυτή τη ταλάντευση, το υπέροχο είναι πως η προσωπική μας αλήθεια αποκαλύπτεται και φέρεται από τον άλλον.

Ταυτόχρονα, ο έρωτας μας κάνει να ανακαλύπτουμε την αλήθεια του άλλου.

Τούτος ο ήλιος,

ο Ιουλιανός,

ευωδία καλοκαιρινή,

στο περπάτημα του

θαρρείς ο έρως νικά

σε κάθε του κόσμου γωνιά.

Στὴν τέντα τῆς κληματαριᾶς τὸ καλοκαίρι ἀνασαίνει

Ἔτσι κοιμᾶται ὁλόγυμνη μέσα στὶς ἄσπρες κερασιὲς μία τρυφερή μου ἀγάπη

Ἕνα κορίτσι ἀμάραντο σὰ μυγδαλιᾶς κλωνάρι

Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι τρελλοί της γης

με τη φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια.

Είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές και οι τραγικοί ερωτευμένοι.

Κάποιοι λεν πως ο κόσμος θα τελειώσει με φωτιά,

Άλλοι λένε με πάγο.

Απ’ όσο έχω γευτεί τον πόθο

Συντάσσομαι με την φωτιά.

«Σ' όλον τον κόσμο υπάρχει μόνο ένα κορίτσι…

κάνει τις λέξεις να κρέμονται άναυδες...

ομολογεί ανάσες ποιήματα…

Θὰ πρέπει νὰ ἦταν ἄνοιξη
γιατὶ ἡ μνήμη αὐτὴ
ὑπερπηδώντας παπαροῦνες ἔρχεται.

Είναι ορθή στα βλέφαρα μου

Και τα μαλλιά της στα δικά μου.

Έχει το σχήμα των χεριών μου,

Κρατά το χρώμα των ματιών μου,

Την καταπίνει η σκιά μου