Το τόξο των ματιών σου κύκλους κάνει γύρω απ’την καρδιά μου,
Απαλές και ρυθμικές στροφές,
Φωτοστέφανο του χρόνου, λίκνο νυχτερινό και σίγουρο,
Δε γνωρίζω πια όσα έχω ζήσει
Γιατί τα μάτια σου δε με κοιτούσαν πάντα.

Ανεβήκαμε στα φτερά των χελιδονιών για να κόψουμε
λουλούδια από τον ουρανό.

Όταν παρατηρείς, βλέποντας τα σκουπίδια στο δρόμο, βλέποντας πώς φέρονται οι πολιτικοί, βλέποντας τη δική σου συμπεριφορά προς τη γυναίκα σου, προς τα παιδιά σου και λοιπά, η μεταμόρφωση είναι εκεί. Καταλαβαίνετε;

Δεν υπάρχουν μεγάλα πράγματα. Υπάρχουν μόνο μικρά πράγματα με μεγάλη αγάπη.

Να ‘χαμε λέει ένα σουγιά
κι ενα διπλό καρβέλι
να ‘χαμε και δυο στάλες μέλι
να γλύκαινε η καρδιά.
Κουτσή Κιθάρα, Μάνος Λοΐζος-Λευτέρης Παπαδόπουλος

Πώς βλέπει ένα πουλί τους ωκεανούς και τα δάση της Γης; Απάντηση είναι οι αεροφωτογραφίες του με έδρα τη Στοκχόλμη φωτογράφου Tobias Hägg. Με εντυπωσιακά χρώματα και λεπτομέρειες αναδεικνύει την ποικιλία της επιφάνειας του πλανήτη, όπως καθαρά γαλάζια νερά με πλούσια βλάστηση να τα διακόπτει.

Αν «είμαι ή δεν είμαι» ευτυχισμένος, το θέμα είναι τι κάνω με τα όνειρά μου.

Γιατί όλοι έχουμε όνειρα: όνειρα δικά μας και όνειρα δανεικά, όνειρα ταπεινά και όνειρα για μεγαλεία, όνειρα επιβεβλημένα και όνειρα ξεχασμένα, όνειρα τρομακτικά και όνειρα συναρπαστικά.

[...] Μπορεί όμως να υπάρχει ένα τραγούδι χωρίς λέξεις;

Σε μια πρώτη σκέψη, όχι, δεν είναι δυνατόν.

Στην πραγματικότητα, ο πόνος φωτίζει την καρδιά σαν αποκάλυψη.

Διακρίνεις πράγματα που δεν έβλεπες προηγουμένως. Προσεγγίζεις ολόκληρη την ιστορία του ανθρωπίνου γένους από μια διαφορετική σκοπιά.

Το θέμα μου είναι οι άτεγκτοι. Οι με ρωγμές άτεγκτοι.

Αυτοί που καταδυναστεύουν το χώρο με μια πεισματική εμμονή στο γράμμα του νόμου, αποφεύγοντας έτσι επικίνδυνες συνέπειες και περιπέτειες σταδιοδρομίας μέσα στις περιπέτειες του Χρόνου και του Τόπου.

Απαγορεύεται η θλίψη

απαγορεύονται οι αυριανές μέρες

απαγορεύεται η νοσταλγία