είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σαν τα ρόδια

έρχονται και μας βρίσκουνε τις νύχτες
όταν βρέχει
με τους μαστούς τους καταργούν τη μοναξιά μας

Πόσες φορές στη ζωή της έζησε πραγματικά, μπόρεσε να είναι ξεκούραστη, να δει γύρω της τα πράματα του κόσμου;

Τόσα πράματα: ένα λουλούδι, έναν άντρα, ένα άστρο, ένα άλογο.

Οι κερασιές θ'ανθίσουν και φέτος... και φέτος θα γεμίσουν γλυκούς καρπούς, άνθη και φύλλα, και μοσκοβολιά.

Κι όλα θα γίνουν όπως πάντα.

Όπως το περασμένο, όπως το περσινό κι όπως το τωρινό καλοκαίρι...

Θα σας φανερώσω με λίγα λόγια ένα μεγάλο μυστήριο της ανθρώπινης ζωής.

Τον άνθρωπο τον εξαντλούν δυο πράξεις που εκπληρώνονται αυθόρμητα και στερεύουν τις πηγές της ύπαρξής του.

Δύο ρήματα εκφράζουν όλες τις μορφές που παίρνουν αυτές οι δύο αιτίες του θανάτου: "θέλω" και "μπορώ".

- Τι θα έδινες για να γίνεις πάλι πέντε χρονών;
- Τίποτα.

Δε σταματά να με εντυπωσιάζει ο βαθμός που εξιδανικεύουμε το παρελθόν. Μιλάμε για τα παιδικά μας χρόνια λες και είναι σελίδες από το πιο εντυπωσιακό και γλυκό παραμύθι, όχι πραγματική ζωή με προβλήματα.

Ζούμε στην επιφάνεια, στη γη, κι όμως –γι’ αυτό– οι βλέψεις μας είναι υψιπετείς.

Ενώ σερνόμαστε στο έδαφος, απλώνουμε καμιά φορά το χέρι ψηλά φτάνοντας μέχρι τους θεούς.

Αν θέλω να είμαι ειλικρινής, πρέπει να παραδεχτώ πως τη ζωή μου την ορίζουν τα βιβλία.

Η ανάγνωση- και η γραφή- είναι μέρος της καθημερινότητάς μου, σχεδόν σαν δεύτερη δουλειά.

Κι αναρωτιέμαι τι με έφτασε ως εδώ, αν αυτό ίσχυε πάντα κι απλά γιγαντώθηκε με τα χρόνια.

-Πιστεύετε στην αγάπη;

Όχι, απάντησε εκείνη.

Όχι, δεν πιστεύω.

Είναι πάρα πολύ μικρή λέξη, δε νομίζετε;

Έχεις δει,

στ’ αλήθεια έχεις δει

το χιόνι, τα άστρα, τα βελούδινα βήματα της ομίχλης...

Νιώθω σαν κουτί σαρδέλες, είπε.

Νιώθω σαν τσιρότο, είπα.

Νιώθω σαν σάντουιτς με τόνο, είπε.