Εικόνες από τις αρχές της δεκαετίας του 1980.

Οι εθνικές γιορτές έχουν καταλήξει να είναι τελετουργίες χωρίς αντίκρισμα και με αμφιλεγόμενο περιεχόμενο. Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου είναι πρόσφατα – γιορτάζουμε μόλις τη 12η επέτειο – κι όμως μοιάζει η γιορτή σαν τον χρυσό σταυρό που κοσμεί τους λαιμούς νεαρών ερωτιδέων ή ηλιοκαμένων καμακιών. Καμιά επαφή με το ουσιαστικό περιεχόμενο του σταυρού.

Σε αυτό το βιβλίο η ψυχίατρος Κατερίνα Μάτσα κάνει μια κατάδυση στον ψυχικό κόσμο των εξαρτημένων από ναρκωτικές ουσίες ανθρώπων. Ο λόγος της ουσιαστικός, περιεκτικός, αγγίζει με ευαισθησία τις ρίζες αυτού του μεγάλου προβλήματος.

«H χρήση των ναρκωτικών για όλα αυτά τα νέα παιδιά, που περιφέρουν την δυστυχισμένη τους ύπαρξη σε δρόμους και πλατείες, γίνεται ένα παιχνίδι ρώσικης ρουλέτας, μια διαρκής αναμέτρηση με το θάνατο. Αναζητούν απελπισμένα τη δόση τους, γνωρίζοντας ότι κάθε δόση μπορεί να είναι η μοιραία δόση. Επιμένουν όχι από ευχαρίστηση, όπως πιστεύουν πολλοί, αλλά από ανάγκη.

Η μητρική αγάπη θεωρείται αυτονόητο συναίσθημα αλλά αντικειμενικά δεν είναι.

Τα παιδιά δεν είναι τα ιδανικά παιδιά της φαντασίας μας. Όπως επίσης και οι μητέρες δεν μοιάζουν μ αυτές που περιγράφουν τα ποιήματα.

Ο μύθος της μητρότητας – όπως κάθε μύθος – είναι απλουστευμένος και απλοποιημένος.

«Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις - Η πρώτη αλήθεια είναι ο θάνατος. Απομένει να μάθουμε ποια είναι η τελευταία» Οδυσσέας Ελύτης (2 Νοεμβρίου 1911 - 18 Μαρτίου 1996)

Όλα τα ζώα, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων, μπορούν να προσαρμόσουν τα μάτια τους στο μεταβαλλόμενο επίπεδο φωτός.

Σε σκοτεινές συνθήκες, οι μύες στις ίριδες συστέλλονται, για να διασταλλούν οι κόρες και να αφήσουν περισσότερο φως στα μάτια. Όταν το περιβάλλον είναι φωτεινό, οι ίριδες διευρύνονται και οι κόρες συρρικνώνονται.

Η Gillian είναι ένα κορίτσι επτά ετών που δεν μπορεί να παραμείνει καθιστή στο σχολείο. Σηκώνεται συνέχεια, αποσπάται η προσοχή της, πετάει με τις σκέψεις της και δεν μπορεί να παρακολουθήσει το μάθημα.

Οι δάσκαλοί της ανησυχούν, την τιμωρούν, την μαλώνουν, επαινούν τις λίγες φορές που παρακολουθεί καθιστή τα μαθήματα, αλλά τελικά, η κατάσταση δεν αλλάζει. Η Gillian αδυνατεί να μείνει καθιστή και να παρακολουθήσει με προσοχή.

Οι προκλήσεις δεν μας κάνουν απαραίτητα πιο δυνατούς, αλλά σίγουρα έχουν τη δύναμη να μας κάνουν διαφορετικούς.

Οι φίλοι μου συνεχίζουν να μου λένε ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό. Έχω αρχίσει να μισώ αυτή τη φράση, λέει η Μαρία.

οι Αιγύπτιοι λάτρευαν τις γάτες
συχνά ενταφιάζονταν μαζί τους
αντί μαζί με το παιδί
και ποτέ με σκύλο.

Οι θλίψεις πρέπει να σιωπούν

όταν σταλάζει μέσα μας ο βαρύς όρκος.