Ελένη Λαυρεντάκη
Γεννήθηκα και ζω στην Κρήτη. Είμαι γραφίστας - τυπογράφος και τα τελευταία χρόνια διοχετεύω τις καλλιτεχνικές (και όχι μόνο) ανησυχίες μου στον Κλόουν.
Μανόλης Αναγνωστάκης - ΥΓ.
Δε θέλω να γνωρίζω πάρα πολύ τους ανθρώπους.
Όλα προς τι;
Ζήσαμε παιδικά χρόνια, νιότη -διαφορετικά.
Δεν ήταν δειλός γιατί είχε συναίσθηση της δειλίας του.
Οδυσσέας Ελύτης | Η Μαρίνα των βράχων
Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη –Μα πού γύριζες
Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους
Γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο
Τίτος Πατρίκιος | Μή πολιτική στάση
Γιάννης Αγγελάκας | Τσιράκι του Αγίου Βαλεντίνου
Κώστας Καρυωτάκης | Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ…
Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ, στο έρμο νησί, στο χείλος
του κόσμου, δώθε απ' τ' όνειρο και κείθε απ' τη γη!
Όταν απομακρύνθηκεν ο τελευταίος μας φίλος,
ήρθαμε αγάλι σέρνοντας την αιώνια πληγή.
Γιάννης Αγγελάκας - Η Αυτοκρατορία των Ανάπηρων
Σ’ αυτό το χώρο κάτι μου φέρνει
ρίγη γλυκιάς αδιαφορίας
Δεν τρέχει τίποτα έξω από μένα
ζω στο δικό μου μικρό παράδεισο
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ | Η ανορεξία της ύπαρξης
Δεν πεινάω, δεν πονάω, δε βρωμάω
ίσως κάπου βαθιά να υποφέρω και να μην το ξέρω
κάνω πως γελάω
δεν επιθυμώ το αδύνατο
ούτε το δυνατό
τα απαγορευμένα για μένα σώματα
δε μου χορταίνουν τη ματιά.
Βύρων Λεοντάρης | Έμπλεος από σένα
Νίκος Καζαντζάκης: «Ανύπαρχτο λέμε ότι δεν πεθυμήσαμε αρκετά»
«Μα όταν μοχτούσα να πάρω απόφαση, το μυαλό, θυμούμαι, αντιστέκουνταν πολύ.
Ήταν ακόμα τυλιμένο με το κίτρινο ράσο του Βούδα.
«Αυτό που σκοπεύεις να κάμεις», έλεγε στην καρδιά μου, «είναι μάταιο.
Νίκος Καζαντζάκης: «Ντροπή πια να μεθάμε στις ταβέρνες της ελπίδας!»
Λονταρίσια η τροφή που με τάισε ο Νίτσε στην πιο κρίσιμη, την πιο πεινασμένη στιγμή της νιότης' θράσεψα, δεν μπορούσα πια να χωρέσω στο σημερινό άνθρωπο, όπως τον κατάντησαν.
Α! φώναζα αγαναχτισμένος, η παμπόνηρη θρησκεία που μετατοπίζει τις αμοιβές και τιμωρίες σε μελλούμενη ζωή, για να παρηγορήσει τους σκλαβούς, τους κιότηδες, τους αδικημένους, και να μπορέσουν να βαστάξουν αγόγγυστα τη σίγουρη επίγεια ζωή και να σκύβουν υπομονετικά το σβέρκο στους αφεντάδες!