Όταν σου ζητώ να με ακούσεις και εσύ αρχίζεις να δίνεις συμβουλές, δεν έχεις κάνει αυτό που σου ζήτησα.

Όταν σου ζητώ να με ακούσεις και εσύ αρχίζεις να με ρωτάς «γιατί» ή μου λες ότι δε θα έπρεπε να αισθάνομαι έτσι, ποδοπατάς τα συναισθήματά μου.

Την ατμόσφαιρα μέσα στις τεράστιες και ιστορικές βιβλιοθήκες σε διάφορες χώρες, προσπάθησε να αποτυπώσει με τις εικόνες του ο Ιταλός φωτογράφος Μάσιμο Λίστρι (Massimo Listri).

Οι φωτογραφίες του, οι οποίες περιλαμβάνονται σε ένα βιβλίο, μοιάζουν σαν κάτι μαγικό μέσα στον κόσμο της ταχύτητας, του θορύβου και των social media.

Όσο και αν θεωρούμε ότι είναι ένα ακόμη πρόβλημα που δεν μας αγγίζει, το πιθανότερο είναι πως κάποια από τα κοντινά μας άτομα, ή ακόμα και εμείς οι ίδιοι, παλεύουν/ παλεύουμε με το τέρας της κατάθλιψης.

Χαρακτηριστικό είναι ότι σύμφωνα με στοιχεία η χρήση αντικαταθλιπτικών φαρμάκων στην Ευρώπη έχει αυξηθεί κατά 20%. Με δεδομένο, λοιπόν, ότι η κατάθλιψη είναι πιο κοντά μας απ’ όσο πιστεύουμε, ένας τρόπος υπάρχει να την αντιμετωπίσουμε, είτε ως παθόντες είτε ως παρατηρητές: να την αγκαλιάσουμε!

Έκπληκτοι οι φύλακες σε προστατευόμενο πάρκο στο Καμερούν είδαν τον Μπόμπο, έναν 24χρονο γορίλα 160 κιλών να παίζει κρατώντας στο χέρι του έναν μικροσκοπικό φίλο του, ο οποίος είχε το μέγεθος το δακτύλου του.

Ήταν ένας ημιπίθηκος ή γαλάγος, ο οποίος προφανώς είχε κρυφτεί στη γούνα του γορίλα. Το εντυπωσιακό είναι ότι το μικρό ζωάκι, που μάλλον ήταν νεογέννητο, δεν φοβόταν καθόλου του τεράστιο γορίλα, ο οποίος το χάιδευε με τρυφερότητα και στη συνέχεια το άφησε πάνω σε ένα δέντρο.

Θετική ενέργεια: η εικονική αυτοπραγμάτωση και η νομιζόμενη άμυνα των ατόμων που βλέπουν παντού απειλές και εχθρούς, και πιστεύουν ότι τα ξορκίζουν πείθοντας τον κόσμο ότι περνάνε και νιώθουν τέλεια.

Κάτι σαν το "είμαι καλά, περνάω μια χαρά, θέλω να του πεις ψέματα" της Πέγκυς Ζήνα.

Μια εκπληκτική συλλογή από διάφορα μέρη του πλανήτη!

Ο Βέλγος φωτογράφος Pascal Mannaerts έχει εντυπωσιάσει με τις φωτογραφίες του, στη διάρκεια του ταξιδιού του σε όλο τον κόσμο, που κράτησε μια δεκαετία.

Όλα ξεκίνησαν μία βροχερή ημέρα που η μικρή, όμορφη πόλη που ζω είχε σκεπαστεί με το σύνηθες πέπλο υγρασίας.

Η μητέρα μου αποφάσισε να μη με στείλει σχολείο σήμερα, αν και ήταν τόσο κοντά μας, σχεδόν 50 βήματα μακριά από το σπίτι μας, με την πρόφαση μην αρρωστήσω.

Η αλήθεια είναι πως ήθελε να με έχει συντροφιά μαζί της στο σπίτι. Αγαπάει να μαγειρεύει με τη συνοδεία της λεπτής, άτσαλης μα τόσο μελένιας όπως την ονομάζει φωνής μου.

Ο έρωτας επιτρέπει να ζούμε στο πρόσωπο του άλλου τον δικό μας εσωτερικό κόσμο.

Εξομολογούμενοι τον έρωτά μας, αποδεχόμαστε όχι μόνον αυτόν που αγαπούμε, μαζί με το ενδεχόμενο της απόρριψης, αλλά και τον εσωτερικό μας κόσμο και τον κίνδυνο να συναντήσουμε τον εαυτό μας στη σχέση.

«Το διάβασμα κάνει καλό», μια φράση που με ακολουθεί από τότε που ήμουν μικρή, ίσως να το επαναλάμβανα κι εγώ τώρα που μεγάλωσα, χωρίς ποτέ να αναρωτηθώ τον αληθινό λόγο.

Ο καθένας μπορεί να το αντιλαμβάνεται ως μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια, όπως πράγματι είναι σύμφωνα με έρευνες. Όχι μόνο προσφέρει ευεξία, αλλά πρόκειται για ένα ελιξίριο μακροζωίας.

Είναι πολύ τρομακτικό να συνειδητοποιείς ότι η αυτή η μέρα, αυτό το απόγευμα, αυτό το καλοκαίρι δε θα επιστρέψει ποτέ, ότι μπορεί να μη ζήσεις ως του χρόνου για να αισθανθείς το αλάτι της θάλασσας να σου ψήνει το κορμί, και να διαπιστώνεις ότι πάλι δε βρήκες τρόπο να περάσεις καλά και να χαρείς τις ομορφιές της ζωής.