Open Source Content Management

Είναι μεγάλος πειρασμός να μην προχωρούμε, να μένουμε εκεί που βρισκόμαστε, να πισωδρομούμε, με άλλα λόγια να βασιζόμαστε σ’ αυτά που έχουμε, γιατί ό,τι έχουμε, το γνωρίζουμε.

Μπορούμε να στηριχτούμε σ’ αυτό, να αισθανθούμε ασφαλείς μέσα του.

Φοβόμαστε, κι έτσι αποφεύγουμε να κάνουμε ένα βήμα προς το άγνωστο, το αβέβαιο.

Οι διχοτομίες: καλό, κακό, σωστό, λάθος – σκέτες ανοησίες-, φυσικό, αφύσικο – δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, μόνο διαβαθμίσεις και δυνατότητες και δημιουργικότητα.

Έχω στην τάξη μου μία τυφλή κοπέλα που είναι πολύ πιο φυσιολογική από μένα.

Βλέπει – σίγουρα καλύτερα.

Ο υποκριτικός αυθορμητισμός ξεχωρίζει από μακριά. Δεν είναι κοινωνικότητα, είναι θέατρο. Η λέξη κοινωνικότητα εξάλλου προέρχεται από τη λέξη κοινωνία, που σημαίνει συναναστροφή με άλλα άτομα...

Όποιος θέλει να ζει σε μία πολιτισμένη κοινωνία, δηλαδή μαζί με άλλους ανθρώπους, με τα οφέλη και τις υποχρεώσεις που αυτό συνεπάγεται, πρέπει να είναι διατεθειμένος να ακολουθήσει τους κανόνες (τα έθιμα, τους νόμους κλπ) συμπεριφοράς που χαρακτηρίζουν τις κοινωνίες των ανθρώπων.

«Το πρόβλημα με το θυμό είναι ότι έχουμε να κάνουμε μ’ ένα επίπονο συναίσθημα, ειδικά όταν κατευθύνεται σε κάποιον που αγαπάμε και εξαρτιόμαστε απ’ αυτό.

Φτιάχνουμε σπίτια όλο και μεγαλύτερα ... και οικογένειες όλο και μικρότερες.

Υποβρύχια πλάνα καταγράφουν την ομορφιά τεράστιων παγόβουνων κάτω από την επιφάνεια του ωκεανού. Ελήφθησαν από τον Φράνκο Μπάνφι (Franco Banfi), στην περιοχή του Τάσιλακ της Γροιλανδίας.

Μερικές από τις φωτογραφίες του δείχνουν δύτες να κολυμπούν γύρω από κάποιο παγόβουνο, ενώ άλλες παρουσιάζουν ορισμένα από τα παράξενα και υπέροχα πλάσματα που μπορεί να συναντήσει κανείς σ΄ αυτό το μέρος.

Μίλα.
Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε.
Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία.

Τοποθετήθηκε σε κανάλι της Μπριζ, στο Βέλγιο, στο πλαίσιο της πολιτιστικής εκδήλωσης «2018 Bruges Triennial».

Η φάλαινα σχεδιάστηκε από τους Τζέισον Κλιμόσκι (Jason Klimoski) και Λέσλι Τσανγκ (Lesley Chang) της εταιρείας StudioKCA, με έδρα το Μπρούκλιν.

Το καταστροφικότερο από ηθικής άποψης μάθημα του Άουσβιτς ή των Γκουλάγκ ή της Χιροσίμα δεν είναι ότι μπορούμε να κλειστούμε πίσω από συρματοπλέγματα ή σε θαλάμους αερίων, αλλά ότι (υπό τις κατάλληλες συνθήκες) μπορούμε να γίνουμε δεσμοφύλακες και να πασπαλίζουμε λευκούς κρυστάλλους σε αγωγούς καμινάδων∙ δεν είναι ότι μία ατομική βόμβα μπορεί να πέσει στα κεφάλια μας, αλλά ότι (υπό τις κατάλληλες συνθήκες) ΕΜΕΙΣ μπορούμε να την ρίξουμε στα κεφάλια άλλων ανθρώπων.

Στο βίντεο που ακολουθεί, η ψυχολόγος που ηγείται της έρευνας βάζει απέναντί της σε μια πολυθρόνα δύο παιδιά και απευθύνει στο καθένα ξεχωριστά τις ίδιες ακριβώς ερωτήσεις. Το ένα παιδί έχει διαγνωστεί με ΔΕΠΥ, ενώ το άλλο όχι.

Δείτε τις αντιδράσεις των δύο παιδιών, προσέξτε τις απαντήσεις τους και τον τρόπο που τις εκφέρουν (τόνος φωνής, αμεσότητα, διστακτικότητα κλπ) και ίσως αντιληφθείτε ποιο από τα δύο παιδάκια έχει Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας.