Ποια είναι τα παραμύθια ή τα λογοτεχνικά έργα που σας επηρέασαν, που έφτιαξαν τον Τριβιζά;

Ξεχωρίζω την «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» του Λούις Κάρολ, τα παραμύθια του Όσκαρ Ουάιλντ, τον «Μικρό πρίγκιπα» του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ, τον «Δον Κιχώτη» του Μιγκέλ ντε Θερβάντες και «Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ» του Τζόναθαν Σουίφτ.

Όσα βιβλία και αν έχεις διαβάσει, θα είναι πάντα λίγα σε σχέση με όλα όσα αξίζουν την προσοχή και την ανάγνωση σου. Μια ολόκληρη ζωή δεν φτάνει για να απολαύσεις τις λέξεις. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως και περισσότερες ζωές δεν θα αρκούσαν. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με τα ταξίδια. Στα μάτια μου τα βιβλία είναι ταξίδια, και τα ταξίδια είναι σαν τις σελίδες ενός βιβλίου που γράφεις νοερά εσύ ο ίδιος. Παράλληλα ο χρόνος τρέχει, η ζωή φεύγει και ατέρμονα κυλά.

Τις κρύες γυναίκες που με χαϊδεύουν,

τους ψευτοφίλους που με κολακεύουν,

Ποιος ξέρει αν πίσω απ’ αυτή τη βιτρίνα εγωισμού και σκληρότητας, το σύμπαν δεν είναι τελικά μια μεγάλη ευσπλαχνική θάλασσα, μια απέραντη γλύκα;

Και ποιος ξέρει αν δεν είναι η μοναξιά της τωρινής μοναδικότητας του αγέννητου στοιχείου της μελλοντικής ουσίας του καθενός που αρνείται τη μοναδική, αγνή αιωνιότητα, αυτό το μεγάλο απόλυτο δυναμικό που μπορεί να ακτινοβολήσει τα πάντα, αυτή τη λαμπρή ευτυχία, το Ματιβαζρικαρούνα, ο Υπερβατικός Αδαμάντινος Οίκτος!

Στη ζωή όλοι ανακαλύπτουν – αργά ή γρήγορα – ότι η απόλυτη ευτυχία είναι ανέφικτη, αλλά λίγοι θα εμβαθύνουν στον αντίθετο συλλογισμό: ότι ανέφικτη είναι και η απόλυτη δυστυχία.

Οι περιστάσεις της ζωής που αποκλείουν την πραγματοποίηση και των δυο αυτών οριακών καταστάσεων, απορρέουν από την ανθρώπινη φύση, φύση εχθρική προς την έννοια του απείρου.

Υπάρχει άραγε εξουσία, είπε ο πρώτος τυφλός.

Δεν φαντάζομαι, αλλά και να υπάρχει, θα είναι μια εξουσία τυφλών που θέλουν να κυβερνούν τυφλούς, σαν να λέμε το τίποτα θέλει να οργανώσει το τίποτα.

«Η μεγαλύτερη απόλαυση με ένα σκύλο είναι ότι μπορείς να φέρεσαι σαν χαζός και αυτός όχι μόνο δεν θα σε μαλώσει, αλλά θα φερθεί το ίδιο χαζά με εσένα». Αυτό είχε πει κάποτε ο Άγγλος συγγραφέας Samuel Butler και είχε απόλυτο δίκιο.

Βέβαια σε αυτό το σημείο να ξεκαθαρίσουμε κάτι: για να καταλάβεις το νόημα πίσω από τα λόγια του Butler, πρέπει να έχεις ζήσει με έναν σκύλο. Μόνο τότε μπορείς να νιώσεις τη σημασία της κλασσικής -στα όρια του κλισέ- ατάκας ότι «ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου».

Καμιά αντίληψη δεν είναι πιο εμπεδωμένη από εκείνη που θεωρεί το ψεύδος μια αναγκαιότητα υπό τις συνθήκες που ζούμε – το συμπέρασμα, λοιπόν, ότι είναι Αρετή είναι αυταπόδεικτο.

Καμιά αρετή δεν μπορεί να φθάσει στο υπέρτατο ύψος και στην ύψιστη χρησιμότητά της χωρίς προσεκτική και επιμελή καλλιέργεια – ως εκ τούτου, αναμφίλεκτα, η αρετή του ψεύδους θα έπρεπε να διδάσκεται μέσω των σχολείων, της οικογενειακής εστίας, ακόμη και των εφημερίδων.

Τα βιβλία που σωρεύουμε γύρω μας, από πολύ παλιά, είναι η προβολή της ιστορίας μας πάνω στους τοίχους μας.

Μια έμμεση προσωπογραφία.

Σημεία σημείων, σημεία που εκτείνονται πέρα από τα σημεία.

Δεν έχουμε τη δική μας ψυχή.

Έχουμε ένα μέρος από μια μεγάλη ψυχή.

Μια μεγάλη ψυχή που ανήκει σε όλους...