Ο έρωτας επιτρέπει να ζούμε στο πρόσωπο του άλλου τον δικό μας εσωτερικό κόσμο.

Εξομολογούμενοι τον έρωτά μας, αποδεχόμαστε όχι μόνον αυτόν που αγαπούμε, μαζί με το ενδεχόμενο της απόρριψης, αλλά και τον εσωτερικό μας κόσμο και τον κίνδυνο να συναντήσουμε τον εαυτό μας στη σχέση.

Οι συγγραφείς πάντοτε προκαλούν το δέος και το κύρος που συνοδεύει το φορτίο της ιδιότητάς τους.

Την ίδια στιγμή που ένας συγγραφέας αποκτά τη φωνή του, που αναγνωρίζεται για τη μοναδικότητά του και για όλους τους άλλους λόγους που διαφέρει από τους υπόλοιπους συγγραφείς, την ίδια στιγμή, λοιπόν, αντιπροσωπεύει κάτι πολύ μεγαλύτερο απ’ αυτόν.

«Το διάβασμα κάνει καλό», μια φράση που με ακολουθεί από τότε που ήμουν μικρή, ίσως να το επαναλάμβανα κι εγώ τώρα που μεγάλωσα, χωρίς ποτέ να αναρωτηθώ τον αληθινό λόγο.

Ο καθένας μπορεί να το αντιλαμβάνεται ως μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια, όπως πράγματι είναι σύμφωνα με έρευνες. Όχι μόνο προσφέρει ευεξία, αλλά πρόκειται για ένα ελιξίριο μακροζωίας.

Είναι πολύ τρομακτικό να συνειδητοποιείς ότι η αυτή η μέρα, αυτό το απόγευμα, αυτό το καλοκαίρι δε θα επιστρέψει ποτέ, ότι μπορεί να μη ζήσεις ως του χρόνου για να αισθανθείς το αλάτι της θάλασσας να σου ψήνει το κορμί, και να διαπιστώνεις ότι πάλι δε βρήκες τρόπο να περάσεις καλά και να χαρείς τις ομορφιές της ζωής.

Ο Αμερικανός φωτογράφος Johnny Miller ήρθε αντιμέτωπος με την κοινωνική ανισότητα και τον διαχωρισμό ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς, όταν μετακόμισε στο Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής.

Η χώρα έχει μόλις ανακάμψει από το απαρτχάιντ, το οποίο αν και έληξε επίσημα πριν από ένα τέταρτο του αιώνα, εξακολουθούν να υπάρχουν ίχνη φυλετικού διαχωρισμού με τη μορφή δρόμων, ποταμών, «ζωνών προστασίας» άδειων χωραφιών και άλλων εμποδίων που χωρίζουν τον πλούτο από τη φτώχεια, τους μαύρους από τους λευκούς.

Υπάρχει μία καθαρά συναισθηματική πλευρά στη σχέση παιδιού/γονέα που χτίζεται με στοργή και αυτοπεποίθηση. 

Ο γονέας και το παιδί, είναι γενετικά προορισμένα να αγαπούν ο ένας τον άλλον αλλά υπάρχει ένα στάδιο όπου ο γονεικός ρόλος γίνεται περισσότερο λειτουργικός παρά συναισθηματικός.

Συμβαίνει στην παιδική ηλικία, να υπάρχει ένας πόνος που θυμίζει τον πόνο που κάνουν τα κόκκαλα όταν ψηλώνουν. Είναι ο πόνος που συμβαίνει όταν τραυματιστεί η ψυχή μας. Σε εκείνο το σημείο, λοιπόν, σταματά να μεγαλώνει και συνεχίζει μόνο του το σώμα. Σε εκείνο το σημείο, γινόμαστε ασυγχρόνιστοι συνοδοιπόροι με τον εαυτό μας. Σε εκείνο το σημείο, ο εαυτός μας θάβεται και ξεκινούμε να χτίζουμε κάτι άλλο πάνω του.

..Μη σε στεναχωρεί ο θάνατος. Όσο είσαι ζωντανός δεν έχεις σχέση μ’αυτόν, μα κι όταν πεθάνεις, πάλι δεν έχεις να κάνεις μ’αυτόν, διότι τότε δεν θα’χεις να κάνεις με τίποτα.

«Ενα τίποτα είναι για μας ο θάνατος» λέει ο Επίκουρος, γιατί «όταν υπάρχουμε εμείς, ο θάνατος είναι απών, και όταν ο θάνατος είναι παρών, δεν υπάρχουμε εμείς».

Πόσο σάς έχουν λείψει τα σεμεδάκια της μαμάς ή της γιαγιάς σας; Κάποτε ήταν εκεί, να συνοδεύουν τα παιδικά σας χρόνια, να σκεπάζουν το κομοδίνο του σαλονιού, το τραπεζάκι της τηλεόρασης, ακόμα και το καλοριφέρ.

Φαίνεται ωστόσο, ότι η κουλτούρα και η νοσταλγική μανία δεν είναι μόνο ελληνικό φετίχ, αλλά πανευρωπαϊκό.

Ολοένα και πιο σπάνια είναι η παρουσία του ιππόκαμπου στις ελληνικές θάλασσες.

Στην αρχαιότητα απέδιδαν στον ιππόκαμπο ιδιότητες θεραπευτικές, σήμερα το πλάσμα αυτό αποπνέει μια γοητεία.