Άντζελα Ζιούτη
Curriculum Vitae
Γεννήθηκα το Φεβρουάριο του ’68 στη Θεσσαλονίκη. Η μαμά λέει ότι εκείνη τη μέρα, χιόνιζε πολύ. Η συγκοινωνία είχε σταματήσει και το ολόλευκο αστικό τοπίο διακόπτονταν από τις βαθιές πατημασιές των περαστικών. Στην ίδια πόλη μερικά χρόνια μετά σπούδασα οικονομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Από τα οικονομικά όμως αγάπησα πιο πολύ την ποίηση. Τον Λειβαδίτη, τον Καρούζο, τον Πρεβέρ. Γιατί η επιστήμη σε μαθαίνει πως να κουμαντάρεις τα λεφτά. Ενώ η ποίηση πως να κουμαντάρεις τη ψυχή. Το 1999 εκδόθηκε η συλλογή μου «Ο Θεός κατοικεί σε ουρανοξύστη, 31 ποιήματα της πόλης» από τον Παρατηρητή. Λίγο αργότερα το 2003 κυκλοφόρησε από τα Ελληνικά Γράμματα «Η Αρχιτεκτονική των σιωπηλών ημερών». Το πρώτο μου μυθιστόρημα εκδόθηκε από τη Φερενίκη το 2009 με τον τίτλο «Ο ήλιος στο πάτωμα». Προφητικός τίτλος για μια χώρα που κατρακύλησε κατόπιν στο ναδίρ. Αρθρογραφούσα στην εφημερίδα Karfitsa και τώρα στο Thinkfree.gr και στο Womantoc.gr.
Η μοίρα του ανθρώπου αλλάζει τόσο γρήγορα, που είναι αδύνατον να παρακολουθήσεις τις απότομες αλλαγές της.
Πολύ περισσότερο να την τιθασεύσεις και να την προγραμματίσεις.
Ένας μεγάλος αρχαίος ποιητής και σοφός ο Σιμωνίδης ο Κείος είπε ότι η μοίρα του ανθρώπου αλλάζει γρηγορότερα κι από το πέταγμα της γοργόφτερης μύγας.
Το τοπίο στο συνταξιοδοτικό είναι απογοητευτικό, καθώς η μέση ηλικία συνταξιοδότησης (τα 62 έτη) θεωρείται πλέον χαμηλή, σύμφωνα με έκθεση του ΟΟΣΑ.
Έγινε κι αυτό: το κρατικό κανάλι στη Βενεζουέλα σημειώνει πόσο τρομερή είναι η οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα. Την ώρα που η Βενεζουέλα ξεμένει από τρόφιμα. Τα νοσοκομεία είναι γεμάτα άρρωστα παιδιά ενώ τα ιατρικά μηχανήματα δεν επαρκούν. Και τα προβλήματα στην ηλεκτροδότηση πληθαίνουν καθώς η οικονομία της χώρας αυτής καταρρέει.
Για πολλούς, η αγάπη μοιάζει με την πείνα ή η δίψα. Ένας χημικός θα μας εξηγούσε εύκολα τη διαδικασία: ο εγκέφαλος μας απελευθερώνει ένα τεράστιο συνδιασμό ορμονών: Φερομόνες, Ντοπαμίνη, Νορεπινεφρίνη, σεροτονίνη, ωκυτοκίνη και βαζοπρεσίνη.
Υπάρχουν γυναίκες και γυναίκες. Άλλες πολύ όμορφες, άλλες λιγότερο. Άλλες λεπτές και ψηλές και άλλες σαν κοντούλες λεμονιές. Που έχουν μυαλό και βάζουν την εξυπνάδα τους να «δουλέψει» ή που κάθε καινούργια πρόκληση είναι για αυτές ένα ακόμη γύρισμα της ρουλέτας. Όλες ανεξαιρέτως, όμως αναζητούν ένα πράγμα. Το στυλ.
Είναι αλήθεια ότι η σύγχρονη μαζική κουλτούρα υπαγορεύει το μοντέλο του πολίτη που επαναπαύεται καθισμένος στον καναπέ. Του πολίτη που απολαμβάνει την ασφάλεια του ιδιωτικού του χώρου, ενοχοποιώντας απλά το οικονομικό σύστημα για τους άκρατους φόρους και την αφαίμαξη του εισοδήματος του.
Το να πεις κάποιον «είσαι κοιμισμένος» είναι βρισιά. Γιατί είναι τόσο κακό, δηλαδή κάποιος να βρίσκεται στην ψυχοσωματική κατάσταση που ονομάζεται ύπνος; Ίσως επειδή κύριο χαρακτηριστικό ενός «κοιμισμένου» είναι η απουσία επαφής με το περιβάλλον.
Παραφράζοντας τη φράση της γνωστής ηθοποιού Mπο Ντέρεκ: «Όποιος είπε ότι με τα λεφτά δεν αγοράζεται η ευτυχία, δεν ξέρει από πού να ψωνίσει» θα έλεγε κανείς πως «όποιος είπε ότι με τα λεφτά δεν αγοράζεται η ευτυχία, δεν ξέρει που να …εργαστεί».
Το έχουμε νιώσει όλοι. Ο φόβος επισκέπτεται τον άνθρωπο κάθε ηλικίας σαν απρόσκλητος επισκέπτης. Το μωρό στη κούνια φοβάται το σκοτάδι, ο εργαζόμενος φοβάται να μη χάσει τη δουλειά του, ο φοιτητής φοβάται μην κοπεί στην εξεταστική, ο αγρότης φοβάται να μην χαλάσει η σοδειά του.
Ποτέ άλλοτε η Άνγκελα Μέρκελ, ο Ντοναλντ Τραμπ, το κλιμάκιο της Τρόικα, ο Γιώργος Παπανδρέου, η Στέλλα Μπεζεντάκου, ο Σαμαράς, η Μέρυλιν Μονρόε και η δικιά μας η Μενεγάκη δε συναντήθηκαν όλοι μαζί στο ίδιο σαλόνι. Στο προχθεσινό αποκριάτικο πάρτυ δεν έλειπε κανείς.
