Άντζελα Ζιούτη
Curriculum Vitae
Γεννήθηκα το Φεβρουάριο του ’68 στη Θεσσαλονίκη. Η μαμά λέει ότι εκείνη τη μέρα, χιόνιζε πολύ. Η συγκοινωνία είχε σταματήσει και το ολόλευκο αστικό τοπίο διακόπτονταν από τις βαθιές πατημασιές των περαστικών. Στην ίδια πόλη μερικά χρόνια μετά σπούδασα οικονομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Από τα οικονομικά όμως αγάπησα πιο πολύ την ποίηση. Τον Λειβαδίτη, τον Καρούζο, τον Πρεβέρ. Γιατί η επιστήμη σε μαθαίνει πως να κουμαντάρεις τα λεφτά. Ενώ η ποίηση πως να κουμαντάρεις τη ψυχή. Το 1999 εκδόθηκε η συλλογή μου «Ο Θεός κατοικεί σε ουρανοξύστη, 31 ποιήματα της πόλης» από τον Παρατηρητή. Λίγο αργότερα το 2003 κυκλοφόρησε από τα Ελληνικά Γράμματα «Η Αρχιτεκτονική των σιωπηλών ημερών». Το πρώτο μου μυθιστόρημα εκδόθηκε από τη Φερενίκη το 2009 με τον τίτλο «Ο ήλιος στο πάτωμα». Προφητικός τίτλος για μια χώρα που κατρακύλησε κατόπιν στο ναδίρ. Αρθρογραφούσα στην εφημερίδα Karfitsa και τώρα στο Thinkfree.gr και στο Womantoc.gr.
Ο Σίσυφος ήταν ιδρυτής και βασιλιάς της αρχαίας Εφύρας, που στη συνέχεια ονομάστηκε Κόρινθος.
Οι περισσότεροι Αθηναίοι θα ήθελαν να ζουν στη ... Θεσσαλονίκη. Για τον πιο χαλαρό τρόπο ζωής, το άραγμα με τον φραπέ στα μπαλκόνια, τις μποέμικες βόλτες στην παραλία, τη ζεστή μπουγάτσα, το κουλούρι στην πλατεία Αριστοτέλους. Όμως υπάρχει σίγουρα ένας λόγος που και οι Θεσσαλονικείς ζηλεύουν τους Αθηναίους.
Κάθε πρωί το ρολόι χτυπά ακριβώς στις επτά. Η Ελένη σήμερα δε θέλει να πάει στη δουλειά. Βγάζει το χέρι της μέσα από το πάπλωμα και κλείνει το ξυπνητήρι. Γυρνάει την πλευρά της και ξανακοιμάται. Θέλει να ονειρευτεί. Γιατί τον τελευταίο καιρό η δουλειά της είναι ένας εφιάλτης. Τη λέξη mobbing μπορεί να μη την ξέρει, γνωρίζει όμως την απάνθρωπη συμπεριφορά των συναδέλφων της.
Κάθε που ξημερώνει το πολύ μεγάλο ανθρώπινο πλήθος ξεχύνεται στους δρόμους με την σκόνη από τα παπούτσια να στροβιλίζεται και να σέρνεται ως μέσα στα ρουθούνια. Άνθρωποι κάθε ράτσας, κάθε είδους και κάθε νοημοσύνης ξεχύνονται σαν ένα ορμητικό ποτάμι που έσπασε το φράγμα. Άνθρωποι που γράφουν υπερωρίες στο εργοστάσιο, άλλοι που γράφουν βιβλία και κάποιοι άλλοι που γράφουν ιστορία. Μεταξύ τους τόσο διαφορετικοί και το μόνο βέβαιο είναι ότι είναι άνθρωποι.
Ο Σεπτέμβρης είναι για τα καρντάσια, ο αγαπημένος τους μήνας. Αμέσως μετά τις θερινές διακοπές και λίγο πριν ανοίξουν τα σχολεία, λαμβάνει χώρα στην πόλη η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης, σίγουρα η σημαντικότερη ετήσια έκθεση των Βαλκανίων, αλλά και το event που αναμένονται πάντα βαρυσήμαντες πολιτικές δηλώσεις και γκρίνιες.
Το πρώτο πράγμα που συναντάει κανείς επισκεπτόμενος το νησί της Μυκόνου είναι ο Πέτρος ο πελεκάνος. Κάτι αντίστοιχο με τον Απόστολο Πέτρο δηλαδή, όταν πηγαίνει στον παράδεισο. Διότι κι εδώ για παράδεισο μιλάμε. Με τη μοναδική διαφορά, ότι τώρα είσαι ζωντανός.
Ο Μπρούνο, είναι ένας μηχανικός χαρτιού που έπειτα από 15 χρόνια στη δουλειά βρίσκεται ξαφνικά εκτός λόγω περικοπών και λόγω αλλαγής έδρας της εταιρείας του. Αν και αρχικά προσπαθεί να το αντιμετωπίσει ψύχραιμα, έπειτα από δυόμιση χρόνια ανεργίας χάνει και το τελευταίο ίχνος υπομονής και αναγκάζεται να στραφεί σε ιδιαίτερα ανορθόδοξες λύσεις.
Οι θερμοκρασίες αυξάνονται, τα χαρακτηριστικά των βροχοπτώσεων αλλάζουν, οι παγετώνες και το χιόνι λιώνουν και η παγκόσμια μέση στάθμη της θάλασσας ανεβαίνει. Η κλιματική αλλαγή ήδη συντελείται δηλαδή.
«Πάρε κυρία, πάρε φτηνό» φώναζε ο μελαμψός άντρας στους περαστικούς, διαφημίζοντας στον πιο εμπορικό δρόμο της πόλης με αυτό τον πανάρχαιο τρόπο τα εμπορεύματα του.
Για κάποιους νέους ανθρώπους η ιδέα του να πουν τον όρκο του Ιπποκράτη υψώνοντας στην αίθουσα τελετών του πανεπιστημίου το δεξί τους χέρι και να φορέσουν την ιατρική μπλούζα είναι το όνειρο μιας ζωής. Απλή ματαιοδοξία και κατάκτηση κοινωνικού γοήτρου μέσω ενός «λαμπρού» επαγγέλματος; Μάλλον όχι.
