Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου διαλυμένα από την τρέλα,

υστερικά γυμνά και λιμασμένα,

να σέρνονται μέσα στους νέγρικους δρόμους την αυγή γυρεύοντας

«Ελευθέρους αφήκε πάντας ο Θεός, ουδένα δούλον η φύσις πεποίηκε», είπε ο Αλκιδάμας 2.500 χρόνια πριν, κι ο υπαρξιστής Ζαν Πολ Σαρτρ: «Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος».

Σωστά τα των φιλοσόφων περί της ελευθερίας του ανθρώπου, με μια διαφορά όμως: ότι στο μόνον που ο άνθρωπος εκχωρεί οικειοθελώς την ελευθερία του για να δεθεί με τα γλυκόπικρα «δεσμά» του είναι ο έρωτας!

Οι παλιοί πολιτισμοί ισχυρίζονταν πως βασίζονταν πάνω στην αγάπη και τη δικαιοσύνη.

Ο δικός μας βασίζεται στο μίσος.

-Είπες κάτι για τις γυναίκες.

- Ναι. Τις φοβάμαι.

- Όλοι, λίγο πολύ τις φοβόμαστε. Ετούτες μάλιστα στα λιμάνια.

Να είστε προσεκτικοί με τις λέξεις,
Ακόμα και με τις θαυμαστές.

Λέει ότι γέρασε, όταν το πρωί κάνει την τουαλέτα της μπροστά στον καθρέπτη.

Βλέπει τις ρυτίδες, που οι κρέμες και οι πούδρες δεν καταφέρνουν να σβήσουν.

Ο καθρέπτης της λέει καθαρά ότι σπατάλησε την ωραιότερη ηλικία της ζωής της.

Πάλι Κυριακή.

Πάντα οι Κυριακές ήταν θλιμμένες, κυοφορούσαν μιαν άτυπη κατάθλιψη και επώαζαν τη μοναξιά.

Πολλές φορές σε ζήτησα το απόγευμα:

Όταν με βρήκε πίσω απ’ το παράθυρο

να προφητεύω τις συνεχείς σιωπές σου.

Σήμερα είναι Κυριακή

Για πρώτη φορά με άφησαν σήμερα και βγήκα στη λιακάδα

Εκείνα που ρέουν μέλι.

Και Εσένα να κάθεσαι κάτω από τον πιο ψηλό φοίνικα.

Και να περιμένεις.