Το όνομά του θα αποκαλυφθεί στην τελευταία πρόταση.

Με την μεταπολίτευση είμαστε συνομίληκοι. Όντας γενημμένος μια βδομάδα μετά την εισβολή στην Κύπρο και την επακόλουθη πτώση της δικτατορίας, μεγάλωσα πήγα στο σχολείο, σπούδασα, έκανα οικογένεια, εργάζομαι και ασκώ τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματά μου ως μέλος μιας δημοκρατική πολιτείας. Ωστόσο, αν και το να φτάνει ένας άντρας στα σαράντα δύο του δεν είναι και τίποτα σπουδαίο - τους τελευταίους αιώνες τουλάχιστο - το να φτάνει η Ελληνική Δημοκρατία σε αυτή την ηλικία, είναι πρωτόγνωρο. Με αφορμή λοιπόν τα σημερινά της «γενέθλια», μερικές σκέψεις για την κρίση της μέσης ηλικίας που δείχνει να περνάει και τον επανακαθορισμό που χρειάζεται ο τρόπος που έχουμε την Δημοκρατία στο μυαλό μας.

Προχθές έγραφα για το θάνατο του Π. Φύσσα και έκλεινα με μια επισήμανση, σχετικά με το πώς συνεχίζει η Χ.Α. να έχει την απήχηση που έχει: «οι μύθοι με τους οποίους μεγάλωνε επί δεκαετίες η ελληνική κοινωνία γέννησαν και πάρα πολλούς πραγματικούς φασίστες.» Δυστυχώς, πολύ γρήγορα θα πρέπει την παραπάνω πρόταση να την εμπλουτίσω με μια ακόμα. Δεν είναι μόνο οι μύθοι. Είναι και η αδυναμία τήρησης των κανόνων της λογικής (ναι, υπάρχουν τέτοιοι) και η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, μέσα από τα παραμορφωτικά γυαλιά των συμπλεγμάτων που κουβαλάει ο καθένας.

Σήμερα κλείνει ένας χρόνος από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Είμαι σίγουρος πως θα γραφτούν πολλά, άρθρα, απόψεις, stata στο facebook, οπότε θα αφήσω σε άλλους την ανάλυση των γεγονότων και το αν η εξέλιξη τους αποτελεί δικαίωση του νεκρού ή όχι.

Μου φαίνεται απίστευτο το πόσο η λογική της συντεχνίας έχει εμποτίσει τα πάντα. Αυτή η λογική που ξέρουμε πολύ καλά ότι αποτελεί ένα από τα σοβαρά αίτια της κρίσης, που όλοι καταγγέλλουν, για να καταφύγουν σε αυτή όταν θίγεται ο κλάδος τους και το συντεχνιακό συμφέρον, όπως το εννοούν οι ίδιοι.

Όποιος είδε ανακοίνωση της ΠΟΑΣΥ ή της ΕΛΑΣ για το τιποτένιο σκουλήκι που χτύπησε μια ανυπεράσπιστη γυναίκα πισώπλατα, παρακαλώ να την κοινοποιήσει.

Αν έγραφα ένα άρθρο για την επιλογή του Ε. Βενιζέλου να βάλει τον Πύρρο Δήμα στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του 2012, θα έλεγα ότι φαντάζει εξωπραγματικά γελοία. Το ίδιο θα έλεγα και για την επιλογή του Πύρρου Δήμα να δεχτεί μια θέση που, εκτός από τιμητική, είναι και ουσιαστική και απαιτεί προσόντα που μέχρι στιγμής δεν έχει δείξει.

Καμιά φορά αναρωτιέμαι πώς στο καλό βγάλαμε σαν κοινωνία τα τελευταία 4-5 χρόνια. Σκέφτομαι και προσπαθώ να θυμηθώ πώς ήταν τα πράγματα τέτοια εποχή το 2009, το 2010 και πώς σήμερα. Και πραγματικά απορώ. Έχω δε την αίσθηση ότι τόσο η πορεία μας μέχρι εδώ, όσο και η συνολική πορεία μέχρι να βγούμε από την κρίση (όποτε βγούμε), συμπεριλαμβάνει υπερβολικά περισσότερο χρόνο από όσον θα ήταν απαραίτητος, αν υπήρχαν κάποιες άλλες προϋποθέσεις.

Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε μας αρέσουν κι εμάς τα σκισμένα τζιν και ότι αυτά αντιπροσωπεύουν, αν και καμιά φορά στη δουλειά μας φοράμε και κοστούμι. Μας αρέσουν και τα backpack και τα δαχτυλίδια, αν και σε κάποιους από μας δεν αρέσουν οι εκπομπές του Σταύρου Θεοδωράκη. Μας αρέσουν επίσης οι μπίρες, η ροκ και οι καλοί φίλοι.

Δεν την καταδικάζω επειδή την έκανε ένας Αλβανός βαρυποινίτης. Την καταδικάζω επειδή πιστεύω ότι κανείς άνθρωπος, για κανέναν λόγο, δεν πρέπει να χάνει βίαια τη ζωή του από άλλον άνθρωπο.