Τάσος Λειβαδίτης | Ο πρώτος στίχος
Aλλά γιατί καμιά φορά στεκόμαστε στη μέση ενός αγνώστου δρό-
μου ή μπροστά σ’ ένα παλιό σπίτι. Τι μας θυμίζουν; Ποιόν
αναζητούμε;
Τάσος Λειβαδίτης | Άνεμος του Νοεμβρίου
Τώρα όμως βράδιασε. Ας κλείσουμε την πόρτα κι ας κατεβάσουμε
τις κουρτίνες
γιατί ήρθε ο καιρός των απολογισμών. Τι κάναμε στη ζωή μας;
Κική Δημουλά | Σημεῖο Ἀναγνωρίσεως
Ὅλοι σέ λένε κατευθείαν ἄγαλμα,
ἐγώ σέ πρσφωνῶ γυναίκα κατευθείαν.
Στολίζεις κάποιο πάρκο.
Ἀπό μακριά ἐξαπατᾶς.
Γιώργης Παυλόπουλος | Τα Αντικλείδια
Ἡ Ποίηση εἶναι μιά πόρτα ἀνοιχτή.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς νά βλέπουν
τίποτα καί προσπερνοῦνε. Ὅμως μερικοί
κάτι βλέπουν, τό μάτι τους ἁρπάζει κάτι
καί μαγεμένοι πηγαίνουνε νά μποῦν.
Οδυσσέας Ελύτης | Μικρή Πράσινη Θάλασσα
Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριῶ χρονῶ
Πού θά ‘θελα νά σέ υἱοθετήσω
Νά σέ στείλω σχολεῖο στήν Ἰωνία
Νά μάθεις μανταρίνι καί ἄψινθο
Οκτάβιο Παζ | Μετ’ επιστροφής
Τάσος Λειβαδίτης | Επίλογος
Ήταν ένας νέος ωχρός. Καθόταν στο πεζοδρόμιο.
Χειμώνας, κρύωνε.
Τι περιμένεις; του λέω.
Τον άλλον αιώνα, μου λέει.
Θάνος Ανεστόπουλος | Η ασεβής επιθυμία μου να σ’ αγαπώ
Η ασεβής επιθυμία μου να σ’ ΑΓΑΠΩ...και αυτά που περιλαμβάνει.
Να ονειρεύομαι μια προχωρημένη ώρα μαζί σου...
Να σφηνώνω ανάμεσα στις νύχτες σου...
Γιάννης Ρίτσος | Οκτώβρης 1940
Ντίνος Χριστιανόπουλος | Ο ζητιάνος και η ωραία
Στη Διαγώνιο, λίγο πιο πριν απ’ το φωτογραφείο του Μισέλ, πολλές φορές όταν περνούσα έβλεπα ένα γέρο λερό και λιγδιασμένο, πού κάθονταν κατάχαμα στο πεζοδρόμιο και ζήταγε απ’ τους περαστικούς βοήθεια.
Οι νεαροί της Τσιμισκή, πού έκαναν τη βόλτα τους ως το σημείο εκείνο, φαίνεται ότι ένιωθαν ενοχλημένοι απ’ την παρουσία του-αν δεν του έριχναν καμιά δεκάρα, βλαστήμαγε μέσ’ απ’ τα δόντια του-κι έτσι τερμάτιζαν τη βόλτα τους στου Γκιγκιλίνη.
Θοδωρής Τσιγκένης | Παλλώμενος Έρωτας
Η φύση πάλλεται κι εγώ,
από τον χτύπο της καρδιάς σου
την ώρα που σου κρατάω
το χέρι καρτερικά,
περιμένοντας την άνοιξη,
για να σου χαρίσω
το πρώτο άνθος της.
Οι απόψεις του Αϊνστάιν για το Θεό και τη θρησκεία
Για τον Αϊνστάιν, όπως συχνά το είχε διευκρινίσει ο ίδιος, η «θρησκεία» ήταν μάλλον μια στάση δέους και θαυμασμού απέναντι στο σύμπαν, γνήσια ταπεινότητα απέναντι στην αρμονία της φύσης, και όχι πίστη σ’ έναν Θεό προσωπικό που μπορεί να κατευθύνει τις ζωές των ανθρώπων.