Paris Texas, Aθήνα (video)

01.09.2015
Paris Texas, Aθήνα (video)

Πριν από μερικές μέρες είδα ένα νεαρό που κράταγε ένα ροζ τριαντάφυλλο. Περιμέναμε κ οι δυο το μετρό. Μετά από λίγα λεπτά μέσα στο βαγόνι είδα ένα ζευγάρι. Πάνω από 25 δεν ήταν. Εκείνη κράταγε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο και εκείνος τη κοίταζε στα μάτια. Έδειχναν πολύ ερωτευμένοι και ευτυχισμένοι.

Παρόλο που αισθάνθηκα χαρά –μέχρι που χαμογέλασα- συνειρμικά μου ήρθε στο μυαλό μια αγαπημένη μου σκηνή από το Paris, Texas του Wim Wenders.  Τον τελευταίο καιρό αυτή η σκηνή έχει καρφωθεί στο μυαλό μου. Δεν ξέρω γιατί.

Η ταινία ξεκινάει με τον Τράβις ο οποίος έχει χάσει τη μνήμη του και την οικογένειά του. Τον βρίσκει ο αδερφός του ο οποίος τον φέρνει σε επαφή με τον γιό του τον οποίο μεγαλώνει ο ίδιος σαν πατέρας του. Από εδώ, ξεκινάει το ταξίδι του Τράβις με το γιό του για την αναζήτηση της γυναίκας του και μητέρας του παιδιού.

Από την αρχή η ταινία αφήνει πολλά ερωτηματικά που όμως σ αυτή τη σκηνή απαντώνται όλα.

Μαθαίνουμε για μια μοναδική ιστορία ευτυχίας η οποία δεν ευδοκίμησε... Μαθαίνουμε πως στην αρχή όλα ήταν υπέροχα. Ήταν ευτυχισμένοι, ερωτευμένοι.

Μαθαίνουμε ότι η παρανοϊκή ζήλια και κτητικότητα του Τράβις, τον οδήγησαν να παραιτηθεί από τη δουλειά του για να είναι συνέχεια με την Τζέιν. Ότι εκείνη άρχισε να νιώθει παγιδευμένη όταν γεννήθηκε το παιδί τους.

Θύμωνε με τα πάντα. Ακόμα και το μωρό φαινόταν να είναι μια αδικία σε αυτήν.

Μαθαίνουμε ότι εκείνος της έδεσε στον αστράγαλο ένα κουδούνι (σαν αυτά που κρεμάνε στις αγελάδες) για να την ακούσει εάν τυχόν το έσκαγε από το τροχόσπιτο που έμεναν.

Μαθαίνουμε ότι ένα βράδυ εκείνη μπόρεσε να ξεφύγει αλλά αυτός τη βρήκε, την έσυρε πίσω, την έδεσε στο φούρνο με τη ζώνη του και την άφησε να φωνάζει όσο εκείνος κοιμόταν.

Ότι ξύπνησε μόνο όταν μπλε φλόγες έκαιγαν τα σεντόνια του κρεβατιού του και ότι έτρεξε μέσα από τις φλόγες προς τα μόνα δυο άτομα που αγαπούσε αλλά είχαν φύγει.

Δεν ξέρω τι ακριβώς με συγκινεί σ αυτή τη σκηνή.

Ίσως επειδή κ οι δυο τους έχουν περάσει πολλά στη ζωή τους.

Έχουν τραύματα, ανοιχτούς λογαριασμούς που προσπαθούν να γιατρέψουν και να κλείσουν και όπως συμβαίνει στην πραγματική ζωή αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο και απαιτεί θυσίες.

Ίσως επειδή είναι άνθρωποι με αδυναμίες, που αγαπάνε (παράφορα) που αντιδρούν και μιλάνε διαφορετικά. Ίσως, γιατί τον ποιητικό μελαγχολικό μονόλογο του Τράβις τον συνοδεύει η μουσική του Ry Cooder.

Νάσια Ευθυμιοπούλου - Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια 

Πηγή: efthimiopoulou.wordpress.com