Με βρήκε μια σφαίρα των Ταλιμπάν και διακομίστηκα με αεροπλάνο από το Πακιστάν έχοντας χάσει τις αισθήσεις μου.

Ορισμένοι λένε πως δεν θα γυρίσω ποτέ στην πατρίδα μου μα εγώ πιστεύω με όλη μου την καρδιά πως θα γυρίσω.

Το να ξεριζώνεσαι απ'την χώρα που αγαπάς δεν το εύχομαι ούτε στον χειρότερο εχθρό μου.

"Κάπως έτσι ξεκινά το βιβλίο Με λένε Μαλαλα, η ιστορία της διεθνώς γνωστής πια, δεκαεξάχρονης σήμερα που έγινε το σύμβολο του αγώνα για το δικαίωμα των κοριτσιών στην εκπάιδευση στην χώρα της το Πακιστάν.

Η πιο γνωστή έφηβη στον κόσμο, το κορίτσι που έγινε εξώφυλλο στο Time σαν ένας από τους ανθρώπους με την μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο, η νεότερη υποψήφια για το Νόμπελ Ειρήνης και πρόσφατα κάτοχος του βραβείου Ζαχάροφ αποφάσισε να διηγηθεί την ιστορία της, σε ένα βιβλίο που πριν λίγες εβδομάδες απαγορεύτηκε στην χώον πλανήτη και τον συγκίνησε ρα της καταγωγής της το Πακιστάν και μέσα στο 2014 θα κυκλοφορήσει και στα ελληνικά.

Την ιστορία της που ταξίδεψε σε όλο τον πλανήτη και τον συγκίνησε με όλες τις λεπτομερειες για την οικογένεια της, τον τρόπο που μεγάλωσε αλλά και τις λεπτομέρειες της επίθεσης που δέχτηκε από τους Ταλιμπαν στις 9 Οκτωβρίου 2012 μέσα στο σχολικό λεωφορείο που την ύριζε σπίτι.

"Είχα αρχίσει να επιστρέφω με το λεωφορείο επειδή η μητέραμου φοβόταν να μ' αφήνει να γυρίζω μόνηδε.

Είχαμε δεχτεί α κάμποσες απειλές στην διάρκεια της χρονιάς. Άλλες τις εφημερίδες και άλλες σε σημειώματα ή μηνήματα που μας μετέφεραν τρίτοι.

Στον δρόμο μας δεν μπορούσες να μπεις με αμάξι οπότε στον δρόμο του γυρισμού κατέβαινα από το λεωφορείο περνούσα μια σιδερένια πύλη και ανέβαινα κάτι σκαλιά.

Πίστευα πως αν ποτέ κανείς μου επιτίθεντο θα ήταν σε αυτά τα σκαλιά. Αναρωτιόμουν τί θα έκανα. Μπόρει να έβγαζα το παπούτσι μου και να του το πέταγα αλλά μετά σκέφτηκα πως έτσι δεν θα υπήρχε καμιά διαφορά ανάμεσα σε εμένα και στον τρομοκράτη.

Θα ήταν καλύτερο να τον παρακαλέσω λέγοντας: "Σύμφωνοι πυροβόλησε με μα πρώτα άκουσε με. Αυτό που κάνεις είναι λάθος δεν έχω τίποτα εναντίον σου προσωπικά, απλώς θέλω όλα τα κορίτσια να έχουν δικαίωμα στην εκπαίδευση".

Οι απειλές εναντίον της Μαλάλα ξεκίνησαν μετα την αποκάλυψη πως εκείνη ήταν η αληθινή +++, η μαθήτρια blogger που έγραφε για το πως είναι να μεγαλώνεις κάτω από το καθεστώς τον Ταλιμπάν.

Η ιδέα αρχικά ανήκε στους υπεύθυνους του σάιτ BBC Urdu που τυχαία απευθύνθηκαν στον πατέρα της Μαλάλα που ήταν ιδιοκτήτης σχολείου για να βρουν κάποια μαθήτρια που θα ήθελενα το κάνει.

Καμία μαθήτρια δεν βρέθηκε και έτσι ο πατέρας της Μαλάλα προέτρεψε εκείνη να το κάνει.

Ο πατέρας της Μαλάλα δεν ήταν ένας τυπικός Πακιστανός. Παντρεύτηκε την γυναίκα του από έρωτα, γιόρτασε όταν γεννήθηκαν οι κόρες του, φρόντιζε να μορφωθούν και τις άφηνε να μένουν ξύπνιες μέχρι αργά και να μιλούν για ποίηση και πολιτική.

Η Μαλάλα μεγαλώνει σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που της εμπνέει τις αρχές της ελευθερίας και της ισότητας. Την κάνει να καταλάβει πως η μόρφωση είναι δύναμη. Της εμφυσά αγάπη για το σχολείο.

Η Μαλάλα είναι η ιδανική blogger. Mέσα από την δική της πένα η διεθνής κοινή γνώμη μαθαίνει πως είναι για ένα έφηβο κορίτσι να μεγαλώνει κάτω από την κυριαρχία των Ταλιμπάν.

"Φοβόμουν να πάω σχολείο σήμερα γιατί οι Ταλιμπαν εξέδωσαν μια εντολή edict που απαγορεύει την φοίτηση των κοριτσιών στο σχολειο.

Από τις 27 μαθήτριες μόνο 11 ήρθαν σήμερα στην τάξη". Στο blog της περιγράφει πως όλο και λιγότερες μαθήτριεςς φτάνουν στο σχολείο μέχρι που το σχολείο της κλείνει. Η Μαλάλα γράφει χειρόγραφες σημειώσεις τις οποίες δίνει σε έναν ρεπόρτερ που τις σκανάρει και τις στέλνει με email.

Πολλά σχολεία θα καταστραφούν από τους Ταλιμπάν μέχρι την ημέρα που ο τοπικός αρχηγός των Ταλιμπαν θα άρει την απαγόρευση της φόιτησης των κοριστσιών στα σχολεία αρκεί αυτές να φορούν μπούργκα. "

Απο τον καιρό που οι Ταλιμπαν ανέλαβαν την εξουσία το σχολείο μας δεν έχει πλέον επιγραφή και η περίτεχνη μπρουτζινη πόρτα στην μέση του άσπρου τοίχου απέναντι από την μάντρα του ξυλοκόπου δεν δίνει το παραμικρό στοιχείο για το τι κρύβεται πίσω της.

Για μας τα κορίτσια η πόρτα εκείνη ήταν σαν μια μαγική είσοδος στον δικό μας ξεχωριστό κόσμο.

Καθώς την διαβαίναμε χοροπηδώντας πετούσαμε τις μαντίλες μας στον αέρα σαν τον άνεμο που φυσά τα σύννεφα πέρα για να βγει ο ήλιος και επειτα ανεβαίναμε τρέχοντας μπουλούκι τα σκαλιά και επειτα ανεβαίναμε τρέχοντας μπουλούκι τα σκαλιά.

Η μέρα της επίθεσης ήταν μια τέτοια μέρα.

Μονάχα που η Μαλάλα βρίσκονταν εν μέσω εξετάσεων και ο νους της έτρεχε στο επόμενο μάθημα και στο πώς θα τα πήγαινε. "Ο αέρας μέσα στο λεωφορείο ήταν ζεστός και κόλλαγε πάνω σου.

Το λεωφορείο έστριψε δεξιά από τον κεντρικό δρόμο στο φρουρούμενο φυλάκιο όπως πάντα και έπειτα στη γωνία που περνούσε δίπλα από το έρημο γήπεδο του κρίκετ.

Το λεωφορείο σταμάτησε απότομα. Ξαφνικά ένας γενειοφόρος άνδρας έκανε νόμα στο λεωφορείο να σταματήσει.

"Αυτό είναι το λεωφορείο της σχολής Χουσάλ ρώτησε τον οδηγό μας. Η ερώτηση ήταν βλακώδης γιατί το όνομα του σχολείου ήταν γραμμένο πάνω στο λεωφορείο. Θέλουμε πληροφορίες σχετικά με κάποιες μαθήτριες. Θα πρέπει να πάτε στην γραμματεία είπε ο οδηγός.

Καθώς μιλούσαν ένας άλλος λευκοντυμένος νεαρός πλησίασε το πίσω μέρος του λεωφορείου. "Κοίτα ένας από αυτούς τους δημοσιογράφους και έρχεται να σου ζητήσει συνέντευξη είπε φίλη μου η Μονίμπα.

Από τότε που είχα αρχίσει να μιλάω μαζί με τον πατέρα μου σε εκδηλώσεις για την εκστρατεία εκπαίδευσης των κοριτσιών δημοσιογράφοι εμφανίζονταν συχνά. Ο συγκεκριμένος φορούσε ένα μυτερό καπέλο και είχε ένα μαντίλι που κάλυπτε τη μύτη και το στόμα του λες και είχε γρίπη.

Ποιά από σας είναι η Μαλάλα ρώτησε με τόνο προσταγής. Κανείς δεν μίλησε αλλά πολλά κορίτσια γύρισαν και με κοίταξαν, ήμουν η μόνη που δεν φορούσα μαντίλα.

Τότε ύψωσε ένα μαύρο πιστόλι. Αργότερα έμαθα ότι ήταν Κολτ σαρανταπεντάρι. Κάποια κορίτσια ούρλιαξα. Η Μονίμπα μου είπε ότι της έσφιξα το χέρι. Οι φίλες μου λένε ότι πυροβόλησε τρεις φορές απανωτά. Η πρώτη σφαίρα διαπέρασε τον οφθαλμικό κόγχο και βγήκε από το αριστερό μο ώμο.

Το επόμενο πράγμα που θυμάται η Μαλάλα είναι να ξυπνά εφτά μέρες μετά στο νοσοκομείο Queen Elizabeth στο Μπέρμπινχαμ. "Υπάρχουν εικόνες στο μυαλό μου που έρχονται από καιρό σε καιρό" ε'ιπε σε δημοσιογράφο του BBC. Σε μια από αυτές είμαι στο φορείο και βλέπω πολύ κόσμο γύρω μου.

Αναζητώ με τα μάτια τον πατέρα μου και αναρωτιέμαι που είναι. Δεν μπορώ να μιλήσω. Κάποια στιγμή τον βλέπω. Κάτι μου λέει. Σκέφτομαι μήπως έχω πεθάνει. Και μετά παλί σκέφτομαι αν έχω πεθάνει πώς μιλάω στον εαυτό μου". Όσο η Μαλάλα βρίσκεται στο νοσοκομείο και παλεύει για την ζωή της, το όνομα της, η δράση, τα πιστεύω και ο σκοπός της γίνονται διεθνώς γνωστά.

Τα Ηνωμένα Έθνη ξεκινούν μια εκστρατεία συγκέντρωσης ψήφων με τίτλο Ι am Malala που ζητά όλα τα παιδιά του κόσμου να βρίσκονται σε σχολεία μέχρι το 2015.

Ταυτόχρονα συστήνεται το Malala Fund για την χρηματοδότηση. Η Μαλάλα πια έχει κερδίσει την μάχη με την ζωή και στα 16 της υπογράφει το πρώτο αυτοβιογραφικό της βιβλίο.

Όταν ρωτήθηκε από το BBC πότε θα επιστρέψει στο Πακιστάν απάντησε: Πρέπει πρώτα να δυναμώσω. Να σπουδάσω, να γίνω δυνατή και σίγουρα μια μέρα θα επιστρέψω.

Το βιβλίο Με λένε Μαλάλα θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Πατάκη μέσα στο 2014.

Πηγή: marieclaire.gr