αυτομολει ζεστη, ξεσκεπαζοντας τη νυχτα...

βαφει κοκκινα τα δικα μου χαραματα...

αποφασιζει ηδονες στην ακρη της γλωσσας της…

νανουριζει λησμονιες…

αναδιπλωνει το συμπαν στο τσιγαρο της…

ειναι θηλυκο οπως η μαχη, η σφαγη, η σμιξη…

κυλλαει αργα σε θυσιασμενες ωρες…

γινεται ποταμι οταν ανατρεπει την αρνηση…

χαριζει τα παντα αρκει να σου ματωσει λιγο ενα ονειρο…

σ αγγιζει τρυφερα….

σε φοβαται σα σπασιμο…

σε ξερει σα νερο…

σ ανακαλυπτει σα σπηλια…

σε φυλαει σαν εποχη…

Μ. Καραγάτσης - Γιούγκερμαν