Είδα το στήθος να φουσκώνει, τους γοφούς να φαρδαίνουν,χάιδευα την τεντωμένη μου κοιλιά.

Κλοτσούσες!

Σε είχα μέσα μου, παιδί μου.

Κι έπειτα μετακόμισες.

Το σπίτι δεν είναι πια το ίδιο.

Κι όμως είσαι παρόν στο κενό μέσα μου.

Είμαι πλέον άδεια.

Εγώ και το σώμα μου.

Δεν το αναγνωρίζω πια. Πού πήγαν οι καμπύλες και οι ζάρες;

Το δέρμα μου δεν είναι πια το ίδιο.

Λείπεις από την κοιλιά μου.

Πρέπει να ξαναφτιάξω το σπίτι μου.

Κομμάτι κομμάτι, σταγόνα τη σταγόνα αίματος,ξαναγίνομαι εγώ.

Πάνω σε ραγάδες που άφησες στην κοιλιά μου,χάραξα καρδούλες.

Στην πλάτη μου, φτερουγίζουν πουλιά.

Στο μπράτσο μου, μια άγκυρα.

Σκόρπισα αστέρια παντού.

Σ’ αγαπώ.

Κι είμαι ελεύθερη.

Απ’ την κορφή ως τα νύχια, είμαι ο εαυτός μου.

Το καινούριο μου εγώ.

Το εγώ με εσένα στη ζωή μου.

Θα σ’ έχω πάντα μέσα μου, παιδί μου.

Τώρα πια, όμως, μόνο στο μυαλό μου.»

Από το βιβλίο «Μαμά» της Hélène Delforge, μετάφραση Κατερίνας Φράγκου. εκδόσεις Φουρφούρι