Σχολιάζει από Σαμαρά και Τσίπρα μέχρι Παπανδρέου, Καραμανλή και Σημίτη, εξηγεί γιατί δεν πρέπει να είναι περήφανο το ΚΚΕ, τοποθετεί εκτός πολιτικής «σκακιέρας» τη Χρυσή Αυγή και εξηγεί γιατί τον δυσαρέστησε ο Κάρολος Παπούλιας.

Ο Γιάννης Μπέζος μιλά για το «ξεσκαρτάρισμα» στο χώρο του λόγω κρίσης, ονοματίζει τους συναδέλφους του που ξεχωρίζει, ενώ μιλά για μεγάλες προσωπικότητες του θεάτρου που άφησαν και αφήνουν εποχή.

Δεν φοβάται τα «συνηθισμένα» παρά ένα και μόνο πράγμα, ενώ στέλνει, μέσω του aixmi.gr, μια και μόνο συμβουλή που χωρά σε 3 λέξεις…

Κυρίες και κύριοι, ο άνθρωπος που σας κάνει -συνήθως- να γελάτε, σήμερα θα σας κάνει να σκεφτείτε…

- Πριν λίγες ημέρες ακούστηκαν πρωτοφανείς εκφράσεις (Jurrasic Park, Rodeo) στη Βουλή, στη συζήτηση για την πρόταση μομφής. Είναι ανησυχητικό το σημερινό επίπεδο πολιτικής αντιπαράθεσης;

Και παλιότερα, που δεν λέγονταν αυτά, δεν ήταν καλύτερα. Θα έλεγα ότι είναι πιο τίμια η αντιμετώπιση τώρα. Το ότι βγαίνει μια προσωπική αντιπαράθεση, το θεωρώ φυσικό. Οι άνθρωποι δεν είναι ρομπότ, οι πολιτικοί δεν λειτουργούν με το «να πατάς ένα κουμπί», είναι και αυτοί άνθρωποι που αντιδρούν, με αισθήματα. Εάν, λοιπόν, κάποιος προσβάλλεται ή θέλει να απαντήσει με ειρωνεία σε κάποιον άλλον θα το κάνει.

Βεβαίως, κάτι τέτοιο είναι πολυτέλεια στην εποχή που ζούμε, με όσα περνά ο λαός.

Όσον αφορά στην πρόταση μομφής αυτή καθ’ αυτή, ήταν αυτονόητο οτι δεν επρόκειτο να περάσει, αλλά ήταν μια ευκαιρία για αρχηγικές εμφανίσεις των πολιτικών, κάτι που όλοι χρειάζονταν…

- Πώς βλέπετε την έως τώρα πορεία της κυβέρνησης; Θα «αντέξει» έως το 2016 χωρίς πρόωρες εκλογές;

Εγώ πιστεύω ότι θα αντέξει. Το μόνο πρόβλημα που βλέπω, εάν υπάρξει, είναι με την εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας. για την Άνοιξη του 2015.

- Είναι ρεαλιστικές οι τοποθετήσεις του ΣΥΡΙΖΑ περί σκληρότερης διαπραγμάτευσης με τους δανειστές και προσλήψεων στο Δημόσιο, εφόσον έρθει στο «τιμόνι» της κυβέρνησης;

Για τα περί προσλήψεων στο Δημόσιο, θα γελάσει κάθε πικραμένος. Ή, μάλλον, ήδη γελάει. Το μεγάλο πρόβλημά μας είναι ο Δημόσιος τομέας, και θέλουν να τον μεγαλώσουν κι άλλο. Αυτά είναι για να «τσιμπήσουν» οι αφελείς – και, προφανώς, κάποιοι «τσιμπάνε»… Είναι κάτι που δεν μου κάνει εντύπωση, γιατί αν δεν ήταν αφελείς δεν θα φτάναμε εδώ που φτάσαμε τώρα.

Όσον αφορά στη σκληρότερη επαναδιαπραγμάτευση, δεν ξέρω τι εννοούν. Πρέπει να το δω. Δηλαδή, μπορεί να μιλήσει κανείς με σιγουριά; Τι λέει λ.χ. ο κ. Στουρνάρας, ο κ. Μητσοτάκης, ο κ. Σαμαράς; Είναι τόσο τεχνικά αυτά τα θέματα, και ο ΣΥΡΙΖΑ λέει «θα επαναδιαπραγματευτώ ‘αλλιώς’». «Πώς, δηλαδή; Θα κάνεις τι;», αναρωτιέμαι. «Θα χτυπήσεις το χέρι στο τραπέζι; Το πολύ – πολύ να σπάσει το χέρι σου τότε…», σκέφτομαι. Η Πολιτική δεν έχει να κάνει με το τι θέλω να κάνω, αλλά με το τι μπορώ. Εγώ λοιπόν δεν πιστεύω ότι η κυβέρνηση έχει ένα τσουβάλι λεφτά και δεν τα δίνει, ούτε τα κόμματα έχουν κάτι τέτοιο. Μπορεί κανείς να μου αντικρούσει: «Ο άλλος θα κινηθεί αλλιώς». «Πώς;» ξαναρωτώ. Δεν έχω ακούσει κανέναν να το απαντά αυτό.

Ο Τσίπρας δεν είναι έτοιμος να κυβερνήσει

- Πως κρίνετε τον Αλέξη Τσίπρα σαν φέρελπι πρωθυπουργό; Κάνει καλά και ζητά εκλογές; Τον θεωρείτε έτοιμο και ικανό να κυβερνήσει τη χώρα;

Εγώ δε το πιστεύτω ότι είναι έτοιμος. Δεν μου αρέσει αυτό το στυλ. Δεν έχω τίποτα προσωπικό με τον άνθρωπο, αυτό όμως είναι το στυλ «τα ξέρω όλα», κάτι που εγώ δεν το μπορώ. Θέλω τον άνθρωπο να έχει μια απορία στα μάτια του…

- Σχολιάστε μου κάθε έναν εκ των τελευταίων πρωθυπουργών.

Σαμαράς: Βρίσκεται πάνω στα χειρότερα, ωστόσο δεν τον υποχρέωσε κανείς να γίνει πρωθυπουργός. Πιστεύω ότι κινείται με τόλμη. Η τόλμη όταν συνδυάζεται με τη σκέψη, είναι κάτι το ιδανικό. Δεν συμφωνώ με τον Αντώνη Σαμαρά, είναι προφανές, αλλά καμιά φορά η ιστορία δείχνει ότι χρειάζεται κάποιες άλλες προσωπικότητες και κάποια άλλα πράγματα για να πάει μπροστά… Φέρνω ως παράδειγμα τον Τσόρτσιλ, μια τεράστια προσωπικότητα, τον οποίο οι Άγγλοι ήθελαν στον πόλεμο, αλλά δεν τον ήθελαν μετά, όταν είχαν ειρήνη.

Παπανδρέου: Είχε ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα. Δεν «σκότωσε» ποτέ τον πατέρα του, μέσα του.

Καραμανλής: Ειχε μια μεγάλη ευκαιρία και την έχασε. Μεγάλη ευκαιρία. Ήταν παντοδύναμος επί 5 χρόνια. Τουλάχιστον το 2004, είχε μια Ελλάδα η οποία ήταν με Ολυμπιακούς Αγώνες κλπ και έχασε την ευκαιρία, όπως τότε, ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1981.

Σημίτης: Είχε κυρίως διαχειριστικό χαρακτήρα, κάτι που δείχνει και η προσωπικότητά του. Κατάφερε το μεγάλο «άλμα», την ένταξη στην ΟΝΕ, αλλά άφησε την καθημερινότητα πίσω στην πατρίδα, κάτι που «γράφω» στα αρνητικά του. Δώσαμε, δηλαδή, επί ημερών του μεγαλύτερη σημασία στα εξωτερικά ζητήματα και δεν κοιτάξαμε τα του οίκου μας καθόλου… Το αποτέλεσμα ήταν να γίνει όλο αυτό το «πάρτυ» που γινόταν τότε.

- Πιστεύετε ότι θα έρθουν νέα μέτρα; Τι απαντάντε σε όσους βλέπουν ως μοναδικό, πλέον, δρόμο «σωτηρίας» την έξοδο από την Ευρωζώνη ή ακόμη και την ΕΕ;

Την έξοδο από την Ευρωζώνη και την ΕΕ δεν την θεωρώ σοβαρή ιδέα. Σημαίνει ότι θα είμαστε με ένα νόμισμα, το οποίο μέχρι να κάνει ισοτιμία με άλλα θα «πάει περίπατο». Θα πρέπει να εισάγει μια χώρα η οποία δεν παράγει ούτε καν καρφίτσες ή παραμάνες. Θα πρέπει να κάνει εισαγωγές στα πάντα. Με τι νόμισμα θα το κάνει;

Το χρέος θα είναι βιώσιμο εφόσον υπάρξουν στην Ελλάδα επενδύσεις. Για να γίνει αυτό θα πρέπει πρωτίστως ο κρατικός μηχανισμός να είναι βιώσιμος, να μπορείς δηλαδή να επενδύσεις σε κάτι που δεν θα σου «ρουφήξει το αίμα» με τη διαφορά και τη συναλλαγή, και βέβαια το φορολογικό σύστημα θα πρέπει να αλλαχτεί εξ ολοκλήρου. Σήμερα αλλαγή γίνεται κάθε 6 μήνες.

Κι εγώ αν αυτή τη στιγμή είχα κεφάλαιο να επενδύσω δεν θα το έκανα στην Ελλάδα. Αυτό θα γίνει μόνο εφόσον το κλίμα αντιστραφεί, κι αν δεν ακούγονται συνεχώς τα «θα παρθούν νεά μέτρα» κλπ, χωρίς να γίνεται κάτι. Διαφορετικά, πώς θα προχωρήσει η Οικονομία; Όταν λ.χ. θέλει κάποιος να επενδύσει και του λέει η αντιπολίτευση «Μόλις έρθω θα σε διώξω γιατί θα κάνω ελέγχους κλπ», για να δείξει ότι είναι κατά του κεφαλαίου (και λοιπές μπούρδες), πώς θα έρθει η αλλαγή; Η Οικονομία είναι μία, εξαρτάται από κει και πέρα το πώς τη χειρίζεσαι. Ούτε μπολσεβίκοι μπορούμε να γίνουμε, ούτε να αφεθεί το κράτος να τα κάνει όλα. Εάν δεν υπάρξει σοβαρός κρατικός μηχανισμός για να υπάρξει κλίμα εμπιστοσύνης, τίποτα δεν θα είναι βιώσιμο. Όχι μόνο το χρέος, ούτε οι Έλληνες…

- Μετά τη δολοφονία των – μελών της Χρυσής Αυγής στο Νέο Ηράκλειο, η Χρυσή Αυγή δυνάμωσε; Θα έχει μετά τις επόμενες εκλογές, ρόλο «ρυθμιστή»;

Όχι, δεν θα έχει ρυθμιστικό ρόλο. Πιστεύω ότι θα μείνει απ’ έξω και θα έχει ένα ποσοστό έως εκεί που βρίσκεται τώρα. Πρόκειται για κοινωνικό φαινόμενο, όχι πολιτικό. Κι αυτό, γιατί οι πράξεις, η συμπεριφορά, τα λεγόμενα, τα σύμβολα δεν δείχνουν ότι υπάρχει σεβασμός στο δημοκρατικό Πολίτευμα, και άρα είναι έξω από το χώρο της Πολιτικής. Το φαινόμενο αυτό έχει ρίζες και στο παρελθόν, οι οποίες «φωτίστηκαν» τώρα με την κρίση. Δεν ισχύει, όμως, ότι μόνο η κρίση φταίει… Υπήρχε ένας πυρήνας στη χώρα μας ο οποίος είχε καταγωγή και αγωγή τέτοια, και «κρυβόταν» στα πιο συντηρητικά, κυρίως, κόμματα.

Στην παλιά ΕΡΤ τεμπέλιαζαν πολύ

- Προ ημερών εκκενώθηκε η ΕΡΤ μετά από μήνες κατάληψής της. Πως βλέπετε την έως τώρα πορεία της μεταβατικής Δημόσιας Τηλεόρασης;

Περιμένω να γίνει μια κανονική τηλεόραση. Περιμένω έναν φορέα στον οποίο ο εργαζόμενος θα ξέρει το αντικείμενό του. Έναν φορέα όπου δεν θα τεμπελιάζουν οι υπάλληλοι, δε θα  λείπουν χωρίς λόγο οι τεχνικοί. Αυτά τα πράγματα γινόντουσαν, είμαι παλιός και τα θυμάμαι καλά. Να αξιοποιηθούν τα στελέχη, γιατί έχει πολύ καλά στελέχη η ΕΡΤ. Είχε, και είμαι βέβαιος ότι έχει και τώρα. Πρόκειται για τον κρατικό μας φορέα, εκπέμπει σε όλο τον κόσμο, και πρέπει τηλεόραση και ραδιόφωνο να ανοίξουν πάρα πολύ γρήγορα με πρόγραμμα σοβαρό. Υπάρχουν άνθρωποι, τους ξέρουμε όλοι, οι οποίοι έχουν γνώση και μπορούν να προσφέρουν προς αυτήν την κατεύθυνση, αρκεί να γίνει η σωστή επιλογή και γρήγορα.

Η ΔΗΜΑΡ πάει προς τον ΣΥΡΙΖΑ

- Ορισμένοι κάνουν λόγο για «συριζοποίηση» της ΔΗΜΑΡ και του Φώτη Κουβέλη. Βλέπετε κάτι τέτοιο;

Ναί, το βλέπω. Η ΔΗΜΑΡ κλίνει προς τα εκεί, υποχρεωτικά. Εφόσον δηλαδή φεύγει η Αριστερά από την κυβέρνηση, επειδή δεν συμφωνεί κλπ, θα έλεγα ότι είναι περισσότερο προς τον ΣΥΡΙΖΑ…

- Είναι ξεκάθαρη, πλέον, και η διαφοροποίηση του «Νο2″ στη ΔΗΜΑΡ Σπύρου Λυκούδη στις επιλογές του προέδρου του κόμματος, Φώτη Κουβέλη.

Όταν ο γραμματέας του κόμματος εκφράζει ανοιχτή διαφωνία με τον πρόεδρο υπάρχει μεγάλο θέμα. Κι εγώ είμαι της άποψης ότι κακώς έφυγε η ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση και πιστεύω ότι θα πρέπει κάποια στιγμή να γίνει κάτι ευρύτερο, κάτι που δεν υπάρχει τώρα και θα καλύπτει έναν πολιτικό χώρο, αφού σήμερα υπάρχει ένας «ψευτοδιπολισμός». Και αυτό το λέω γιατί τα δύο πρώτα κόμματα αυτή τη στιγμή αν τα αθροίσεις δεν φέρνουν ούτε 50% στις δημοσκοπήσεις.

- Είστε και ένας εκ των 58 που υπέγραψαν την περίφημη «πρόσκληση της Κεντροαριστεράς» που βρίσκεται πιο κοντά στη θέση του Σπύρου Λυκούδη.

Επιμένω ότι υπάρχει χώρος και είναι μεγάλη ευκαιρία για έναν ευρύτερο χώρο του Κέντρου και της Αριστεράς, και εστιάζω στο Κέντρο, αφού πάντα βάζουμε την Αριστερά δίπλα, γιατί είναι της μόδας… Αν δεν είσαι και λίγο Αριστερός στην Ελλάδα δεν έχει νόημα… Όλοι Αριστεροί είναι…

Άρα, πρωτίστως πρέπει να προσδιορίσουμε τι σημαίνει Αριστερός πλέον, και δεύτερον υπάρχει ένας «αστικός κόσμος» ο οποίος παλαιότερα εκφραζόταν μέσα από λ.χ. την Ένωση Κέντρου, προδικτατορικά, αργότερα αυτός ο χώρος απορροφήθηκε από το ΠΑΣΟΚ. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα, αφού είναι παιχνίδια της ιστορίας αυτά, να ξαναδημιουργηθεί ο χώρος γιατί πολύς κόσμος σήμερα δεν εκφράζεται από πουθενά. Αυτός ο χώρος πρέπει να είναι έξω από συνθήματα, μέσα από σοβαρό διάλογο, επί της ουσίας και όχι παραλλήλους μονολόγους. Με ηγεσία νέα η οποία πρέπει να προκύψει από ιδεολογικά και πολιτικά νέους ανθρώπους, όχι στελέχη του παλαιού πολιτικού συστήματος.

- Η θέση σας αυτή έχει να κάνει και με τη βιωσιμότητα της ΔΗΜΑΡ, εννοώ την παραμονή της εντός Βουλής και στην «πρώτη γραμμή» του πολιτικού στίβου;

Σε ό,τι αφορά στη βιωσιμότητα της ΔΗΜΑΡ, αν και είναι νωρίς για να εκτιμηθεί, η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι δεν μπορεί να συνεχίσει εφόσον δεν μετασχηματιστεί. Δεν θα μπορέσει να σταθεί κοινοβουλευτικά, να λάβει, δηλαδή, τα απαιτούμενα ποσοστά. Θα είναι ένα κόμμα στο λαό αλλά δεν θα είναι στη Βουλή. Συμμετέχουμε αρχικά στην κυβέρνηση τον Ιούνιο του 2012 και μετά αποχωρούμε επειδή δε συμφωνούμε σε κάτι. Μα, είναι προφανές ότι αν συμμετάσχεις σε κυβέρνηση με άλλα δύο κόμματα, δεν συμφωνείς σε όλα με αυτά. Επομένως, η υπαναχώρηση είναι κατά τη γνώμη μου λάθος. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι δεν εκτιμώ βαθιά τον Φώτη Κουβέλη. Είναι άλλο πράγμα αυτό, και άλλο η πολιτική του θέση.

Το ΠΑΣΟΚ είναι σε νεκροφάνεια

- Το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να αποτελέσει τον βασικό άξονα της Κεντροαριστεράς την οποία πολλοί υπολογίζουν και άλλοι οραματίζονται, ή το κόμμα έχει περάσει, όπως μερικοί λένε, στο «χρονοντούλαπο» της νεότερης ελληνικής πολιτικής ιστορίας;

Το ΠΑΣΟΚ είναι σε νεκροφάνεια και θα πρέπει να μπει σε άλλο σχηματισμό, με νέες λογικές, νέο λόγο και νέα πρόσωπα. Επιμένω πολύ στα πρόσωπα. Όχι αυτό το ίδιο, παλιό προσωπείο…

Από την άλλη, υπάρχει δυναμικό στο ΠΑΣΟΚ. Έχει ιστορία 40 χρόνων, εκ των οποίων τα 20 κυβέρνησε, κι ακόμα κυβερνά, είναι δηλαδή στο «παιχνίδι», θα ήταν τρελό να πεις ότι είναι έξω. Βεβαίως, θα πρέπει να είναι μέσα με τη λογική ότι τα πράγματα αλλάζουν. Δεν μπορώ, για παράδειγμα, να ακούω φωνές του τύπου: «Δεν μπορεί αυτός γιατί είναι σε αυτό το κόμμα» κλπ… Τα κόμματα δεν είναι σιδερόφραχτα, αλλάζουν. Η Δημοκρατία έχει αυτό το μεγάλο προσόν. Εκτός κι αν θέλουμε να γίνουμε σαν τη Βορειο Κορέα που έκανε εκτελέσεις, κάτι για το οποίο, παρεμπιπτόντως, δεν πρέπει να είναι και πολύ περήφανο το ΚΚΕ, εδώ που τα λέμε… Κι αυτό το επισημαίνω, γιατί δεν ακούω να λέγεται τίποτα περί αυτού…

- Είστε της άποψης ότι σαν λαός έχουμε συνηθίσει, πλέον, στην παραβατικότητα. Πόσο αλήθεια είναι το «μαζί τα φάγαμε», του Θόδωρου Πάγκαλου;

Το «μαζί τα φάγαμε» σαν έκφραση είναι λανθασμένη. Όμως, το «μαζί τα ανεχτήκαμε» ήταν σωστό. Και μάλιστα, ακόμη τα ανεχόμαστε.

Συνηθίσαμε δε, να βλέπουμε την παραβατικότητα. Π.χ. βλέπουμε τον άλλον να κλέβει και λέμε «δεν βαριέσαι, ας φάει και αυτός, δεν χαλάει ο κόσμος». Σε αυτό, σαφώς, φταίει το πολιτικό σύστημα το οποίο δέχτηκε αυτή την κατάσταση και αυτό, σιγά – σιγά πέρασε σε όλο τον κοινωνικό ιστό. Κανείς δεν ενοχλήθηκε ποτέ. Όλοι π.χ. γνωρίζαμε ότι ο άλλος έπαιρνε σύνταξη τυφλού ενώ έβλεπε μια χαρά, και ποτέ δεν το είπαμε. Ανεχτήκαμε καταστάσεις και συμπεριφορές.Πρέπει επιτέλους να εφαρμοστούν οι νόμοι, τους οποίους όλοι επικαλούνται «ala carte»…

Κακώς είχε φύγει ο Παπούλιας από την παρέλαση

- Είχατε εκφράσει τη δυσαρέσκειά σας πρόπερσι, με την αποχώρηση του κ.Παπούλια από την παρέλαση. Οι θεσμοί, όπως η παρέλαση, όλο και απαξιώνονται. Ο ίδιος θεσμός του προέδρου από μερικούς απαξιώνεται. Τελικά ποιός θεσμός μπορεί να σταθεί ως «φάρος» για τον δοκιμαζόμενο Έλληνα του σήμερα;

Το θέμα των θεσμών και το αν απαξιώνονται, είναι ευθύνη του φέροντος το αξίωμα. Όταν εκλέγουμε κάποιον για Πρόεδρο της Δημοκρατίας δεν τον εκλέγουμε για τα εύκολα, αλλά για δύσκολα. Είχε το επιχείρημα –και δεν φταίει μόνο ο κ. Παπούλιας, αλλά και η κυβέρνηση τότε που προφανώς του πρότεινε να αποχωρήσει- ότι τον γιούχαραν. Η κίνηση αυτή του κόσμου σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνουμε τι γιορτάζουμε αυτή την ημέρα. Έτσι, όταν πια αποχωρεί και ο πρόεδρος, σημαίνει ότι δεν δίνουμε την πρέπουσα σημασία στον συμβολισμό της ημέρας.

Αυτό εμπίπτει και σε αυτό που λέγεται για τις παρελάσεις, ότι απαξιώνεται με απόψεις του τύπου «Γιατί να παρελαύνουν τα σχολεία;». Για όλο αυτό το σκηνικό φταίει η Παιδεία με την ευρύτατη έννοια, αφού ουδέποτε δόθηκε στους ανθρώπους να καταλάβουν τι είναι αυτό που γιορτάζουν ακριβώς; Έχει πει ποτέ κανείς ότι ήταν, τότε την 28^η Οκτωβρίου, η πρώτη φορά ιστορικά που υπήρχε μια πλήρης συνεννοήση και μια πλήρης ομόνοια από τους Μεταξικούς έως του Κομμουνιστές; Όμως, δεν το λέει κανείς…

Σε αυτή, λοιπόν, την επέτειο σηκώθηκε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας και έφυγε. Το θεωρώ μεγάλη ήττα. Η εξήγηση ήταν «έφυγε για να μην τον γιουχάρουν». Απαντώ «να τον γιουχάρουν». Κι εγώ φερ’ ειπείν, όταν κάνω γύρισμα για την τηλεόραση, αν έρθει κάποιος και με γιουχάρει τι θα κάνω; Θα αφήσω το γύρισμα και θα φύγω; Είναι δυνατόν;

Γι’ αυτό είναι εκεί, για τα δύσκολα. Εφόσον η Κοινωνία σου δίνει κάτι παραπάνω, απαιτεί και κάτι παραπάνω. Οφείλω, επομένως, να είμαι εκεί. Προσωπικά, θεώρησα μεγάλο πολιτικό ολίσθημα την κίνηση αυτή του προέδρου.

- Ο κλάδος σας πλήτετται πολύ,  λόγω κρίσης, ωστόσο πρόσφατα είπατε ότι είστε αισιόδοξος για τηλεοπτικές παραγωγές που επανέρχονται. Τελικά, ξεδιάλυνε παράλληλα η «Ήρα από το στάρι» με τις δυσκολίες που ήρθαν;

Ξεδιάλυνε και θα ξεδιαλύνει κι’ άλλο. Σε αυτό φταίνε τα κανάλια που εμπιστεύονταν. Μάλλιασε η γλώσσα μου να το λέω: Πλήρωναν χρήματα τα κανάλια που δεν ήταν καν ανταποδοτικά, δίνονταν δε στον καθένα που ερχόταν να κάνει την πλάκα του στην τηλεόραση και να μας δείξει το σύμπλεγμά του. Ο «καλαματιανός», πλέον, τέλειωσε. Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι υπάρχει μεγάλη ευθύνη όταν βγαίνουμε στον κόσμο, όταν μας παρακολουθούν εκατομμύρια άνθρωποι. Το είχαν τότε δει όλοι σαν παιδική χαρά. Να’ τα τώρα τα αποτελέσματα…

Όταν φτάνει στο σημείο κάποιος, χωρίς να έχει να «πεί» κάτι στον κόσμο, κάνοντας την πλάκα του, να λέει ξεκάθαρα –λόγω μόδας- ότι το κάνει και για τα λεφτά,  σημαίνει ότι είναι χυδαίος και κοροϊδεύει τον θεατή. Αυτό, πλέον, το στυλ τέλειωσε, ευτυχώς..

- Σε πρόσφατη συνέντευξή σας χαρακτηρίσατε τον κόσμο της Τέχνης «λαλίστατο», που όμως δεν παρουσιάζει τόσες πράξεις, όσα λόγια. Είναι «καλομαθημένη» η νέα γενιά της Τέχνης;

Πάρα πολύ. Κατ’ αρχήν, κουράζεται εύκολα. Είναι κουρασμένη πριν γεννηθεί. Επιπλέον, έχει μάθει στα εύκολα. Οι κρατικές επιχορηγήσεις είναι κάτι εύκολο και σίγουρο… Και, βέβαια, με τα λεφτά του Δημοσίου κάνεις ότι θέλεις. Και τον avant garde καλλιτέχνη, και ό,τι θες… Είναι καλομαθημένη η νέα γενιά, χωρίς να σημαίνει ότι δεν έχει ικανότητες. Έχει μεγάλες ικανότητες, αλλά όχι αντοχή. Υπάρχουν σαφώς και εξαιρέσεις. Σε ότι αφορά το θεωρητικό τους υπόβαθρο είναι καλύτερη από την παλαιότερη γενιά.

- Πείτε μου μερικά ονόματα που «ξεχωρίζουν» στον τομέα σας, αν όχι κατ’ ανάγκη στη γενιά σας;

Υπάρχουν μεταξύ άλλων άνθρωποι όπως ο Μάκης Παπαδημητρίου, ο Χρήστος Λούλης, η Εύη Σαουλίδου, ο Αιμίλιος Χειλάκης, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης και νεότεροι, οι οποίοι έχουν προσφέρει και έχουν δείξει ότι και έχουν να πούν κάτι.

- Πείτε μου δυό λόγια για καθέναν από τους παρακάτω ανθρώπους του θεάτρου:

Σταμάτης Φασουλής: Από αυτόν πήρα αρκετά πράγματα, έχω συνεργαστεί πάρα πολλές φορές μαζί του. Έλαβα πολλά, κυρίως, στο σκηνοθετικο κομμάτι.

Γιώργος Κιμούλης: Σύγχρονός μου, με τεράστιο ρεπερτόριο, μια προσωπικότητα του θεάτρου, αδιαμφισβήτητη.

Αλέξης Μινωτής: Άνθρωπος πνευματικός, πάνω απ’ όλα. Η μεγάλη του προσφορά, κυρίως στο αρχαίο δράμα. Του χρωστάει πολλά το θέατρο, άσχετα αν οι εποχές μας τον απαξιώνουν σαν έναν από τους «παλιούς». Επιπλέον, ήταν υπόδειγμα εργατικότητας, κάτι που σπάνια συναντάται στις μέρες μας σήμερα…

Δημήτρης Χορν: Ένας κόσμος που έχει «φύγει» αλλά παραμένει στην καρδιά μας κυρίως στο επίπεδο του γούστου και στο ότι ο ίδιος ηταν «θεατρίνος» με την παλιά έννοια και όχι «επιστήμονας ηθοποιός», όπως είναι της μόδας τώρα. Αυτό το ζηλεύω.

Θανάσης Βέγγος: Ιδιαίτερη περίπτωση περσόνας. Πρόκειται για τον «μεταπολεμικό Έλληνα».

Δημήτρης Παπαμιχαήλ: Μεγάλος ρολίστας, με τεράστια επιρροή σε κινηματογράφο και θέατρο. Είχε, ωστόσο, ένα τέλος που δεν του άξιζε…

- Τι λείπει σήμερα από το Ελληνικό θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο;

Από το θέατρο δεν λείπει κάτι, υπάρχουν όλα. Στο θέατρο όλα γίνονται με λίγα λεφτά… Ίσως, μερικές φορές λείπει το πάθος. Ο κινηματογράφος είναι κάτι που απαιτεί χρήματα, όμως θα έλεγα επιπλέον ότι η θεματολογία του μας προσανατολίζει ορισμένες φορές. Γίνεται, δηλαδή, πιο προσωπική υπόθεση… Από την τηλεόραση αυτό που θα έλεγα ότι λείπει είναι το γούστο. Επικρατεί ακόμη η κακογουστιά, σε πολλά πράγματα. Στους παρουσιαστές, στις ειδήσεις, στη μυθοπλασία, στους ηθοποιούς. Οι Έλληνες αξίζουν ακόμη καλύτερη τηλεόραση.

Τον κακό μου εαυτό τον φοβάμαι πιο πολύ…

- Κλείνω με την ερώτηση – «παράδοση» που συνηθίζω σε συνεντεύξεις. Τι από τα παρακάτω φοβάστε περισσότερο και τι λιγότερο και γιατί (ταξινομήστε τα): Χρυσή Αυγή, τρόικα, θάνατος, φτώχεια, μοναξιά.

Κι όμως, τίποτα από τα παραπάνω δεν με φοβίζει, παρά ένα: Ο κακός μου εαυτός. Η μοναξιά μπορεί μάλιστα να σε βάλει σε σκέψεις εποικοδομητικές. Όλα αντιμετωπίζονται, εκτός από τον θάνατο, βέβαια, αφού είναι σαν τον έρωτα. Αυτοί οι δύο είναι και οι μεγάλοι «αιμοδότες» της Τέχνης: Θάνατος & Ερωτας – τα δύο μεγάλα της θέματα…

Εξάλλου, τι να με φοβίσει ο θάνατος, αφού όταν έρθει δεν θα’ μαι εκεί; (το είπε ο Επίκουρος)

Επιμένω, ο κακός μου εαυτός δεν αντιμετωπίζεται. Κι αυτό με φοβίζει.

Μάλιστα, όταν βγάζουμε τον κακό μας εαυτό δεν το καταλαβαίνουμε, ενώ κάτι που συνηθίζεται, είναι να προβάλλουμε το θέμα στον άλλον. Το συνειδητοποιούμε δε, μόνο όταν έρθει κάποιος αληθινά και μας πεί: «Δες το καλύτερα…». Και αυτό συμβαίνει σπάνια, δεν λέμε συχνά αλήθεια. Προτιμάμε την κολακεία. Έτσι δεν γίνεται και με τους πολιτικούς; Τους αγαπάνε όλους. Ε, δεν γίνεται! Αν τους αγαπάς όλους, θα πρέπει κάποια στιγμή και να τους υπηρετείς.

- Ένα μήνυμα που θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες του aixmi.gr;

Μόνιμη εσωτερική ανησυχία…

***Ο Γιάννης Μπέζος από τις 6 Δεκεμβρίου σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στον «Φιλάργυρο» του Μολιέρου στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, σε μετάφραση δική του και μουσική – τραγούδια του Κωστή Μαραβέγια.

Παράλληλα, από τις 23 Νοεμβρίου και κάθε Σάββατο έως το τέλος του έτους επιστρέφει στο «Χαμάμ», στα Άνω Πετράλωνα, με ένα μουσικό αφιέρωμα στους Απόστολο Καλδάρα και Γιώργο Ζαμπέτα.

Οσωνούπω ξεκινά και η νέα σειρά στο MEGA, στην οποία πρωταγωνιστεί, «Το σπίτι της Έμμας». Μια οικογενειακή κωμωδία καταστάσεων, στην πρώτη του συνεργασία με την Κάτια Δανδουλάκη.

Τον Ιανουάριο θα παρουσιάσει στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης το μουσικό αφιέρωμα που είχε κάνει στον Γιώργο Ζαμπέτα και στο 2010, στην Αθήνα.

Πηγή: aixmi.gr