Διακόσια ευρώ μαζεύει ένας ακρωτηριασμένος επαίτης με εγκαύματα στα χέρια και το πρόσωπο στις πλατείες Ομονοίας και Συντάγματος. Σαράντα ευρώ το οκτάωρο βγάζουν οι γυναίκες με τα μωρά στις σκάλες του μετρό. Πενήντα ευρώ έξω από τον Ευαγγελισμό. Μέχρι εδώ όλα καλά. Το κακό όμως είναι ότι οι εισπράξεις αυτές δεν πάνε στα κακόμοιρα αυτά πλάσματα αλλά στις τσέπες των αφεντικών. Το αξιοπερίεργο είναι η ραγδαία αύξηση των ακρωτηριασμένων αλλοδαπών που εμφανίζονται ως επαίτες στα πεζοδρόμια, ενώ δεν προέρχονται από χώρες που βρίσκονται σε πόλεμο. Η αστυνομία ψάχνει καταγγελίες για ακρωτηριασμούς που γίνονται από «χασάπηδες» συνεργάτες των κυκλωμάτων, έτσι ώστε να κάνουν πιο επικερδή τον επαίτη. Άλλοι αυτοτραυματίζονται ή ακρωτηριάζονται μόνοι τους με σκοπό να κερδίσουν τη συμπόνια των περαστικών και να κερδίσουν περισσότερα χρήματα. Η φρίκη μοιάζει να μην αρχή και τέλος.
Όλοι αυτοί οι επαίτες που στραγγίζουν το υστέρημα και την ευαισθησία του κόσμου μεταλλάσσονται στους δρόμους σε ένα άγνωστο πόλεμο. Τα μωρά στα πεζοδρόμια αποτελούν το καλύτερο χαρτί στις επιχειρήσεις της επαιτείας. Το φαινόμενο αυτό φέρνει στο φως τη γύμνια του κράτους πρόνοιας, που επιτρέπει στις ψευτο-μαμάδες να εξαργυρώνουν τις παιδικές ψυχές με μερικές χούφτες ευρώ. Οι μαμάδες ποτίζουν τα μωρά τους με ούζο για να μην κλαίνε ακόμα και έξω από τη Βουλή. Είναι βέβαια και «νέας εισαγωγής» από τα Βαλκάνια. Δυστυχώς αυτά τα δράματα δεν χωρούν σε λίστες, δεν προσφέρουν ψήφους. Δεν συγκινούν τους άρχοντες του τόπου. Υπάρχει η βάσιμη μαρτυρία μιας κυρίας που εργάζεται κοντά στον Ευαγγελισμό που μας λέει ότι πριν από μερικές μέρες, περίπου στις 11 το πρωί, άκουσε φωνές και είδε δύο ρακένδυτους ανθρώπους που κάθονταν σε αμαξίδια να σηκώνονται και να βρίζονται διότι διαφώνησαν ποιος από τους δύο θα στεκόταν στο πεζοδρόμιο μπροστά από την κεντρική πύλη του θεραπευτηρίου. Προξενεί προβληματισμό η αύξηση των ακρωτηριασμένων που δεν προέρχονται από εμπόλεμες ζώνες εκτός από τους Ιρακινούς και τους Αφγανούς, που έρχονται ως ανάπηροι πολέμου, οι υπόλοιποι δεν θα έπρεπε να είναι σε αυτό το βαθμό ακρωτηριασμένοι. Αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα ότι αυτοτραυματίζονται ή ακρωτηριάζονται από τους «χασάπηδες-αφεντικά τους».
Οι περισσότεροι από αυτούς δεν είναι άστεγοι. Μένουν όλοι μαζί κάτω από τη σκεπή του αφέντη τους. Ο προστάτης τους κακομεταχειρίζεται, τους ξυλοφορτώνει και τους κάνει να ζουν σε άθλιες συνθήκες. Το κράτος ακόμα δεν έχει κατορθώσει μια βιώσιμη λύση στο πρόβλημα αυτό. Οι άνθρωποι αυτοί συνήθως έχουν ψυχολογικά προβλήματα, αρκετοί πάσχουν από AIDS ή είναι τοξικομανείς ως εκ του λόγου αυτού δεν μπορούν να μεταφερθούν στο κέντρο αστέγων του Δήμου, μεταφέρονται όμως σε ειδικά κέντρα απ’ όπου διαφεύγουν και επιστρέφουν ξανά στα πόστα τους. Μοιάζουν να είναι εθισμένοι στην επαιτεία και την εκμετάλλευση.
Εκείνο που ανησυχεί ιδιαίτερα είναι ότι σ’ αυτούς προστίθενται σταδιακά και Έλληνες. Μια άλλη κυρία μας είπε: Βλέπουμε κάθε πρωί αυτούς που τους φέρνουν, τους παρατάνε και έρχονται το απόγευμα, μετρούν τα χρήματα που μάζεψαν και τους εξαφανίζουν. Κάθε μέρα η ίδια ιστορία. Η φρίκη σε όλο της το μεγαλείο. Τραγικό είναι το παράδειγμα Βούλγαρου παραπληγικού που πωλείται προς 1000 λεβ για εκμετάλλευση από κύκλωμα επαιτών. Κάποιοι άλλοι ανάπηροι νοικιάζονται σε εκμεταλλευτές έναντι 30 ευρώ το οκτάωρο.
Συντάκτης: Ηλίας Ασπρούκος
Πηγή: neoikairoi.gr
