Διαμαρτύρομαι...

11.11.2015
Διαμαρτύρομαι...

Διαμαρτύρομαι...

Για τον θεό που δεν υπάρχει.

Διαμαρτύρομαι...

Για τον θεό που υπάρχει και είναι διεστραμμένος.

Διαμαρτύρομαι...

Γιατί κάποιος πρέπει να ευθύνεται για όλα αυτά.

Διαμαρτύρομαι...

Γιατί ακόμη υπάρχει στρατός, είδωλα που εξαπατούν, μέτριοι που διοικούν, άχρηστοι που εξουσιάζουν.

Διαμαρτύρομαι...

Για τα ερπετά που πάντα επιβιώνουν.

Διαμαρτύρομαι...

Για τις μαζικές υστερίες, τους εκμαυλιστές της κάθε επιθυμίας, για τους άξιους που πάντα μένουν αφανείς. (οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά)

Διαμαρτύρομαι...

Για την εκπόρνευση της ευαισθησίας,

για την Τέχνη που πωλείται "αντί τριάκοντα αργυρίων".

Διαμαρτύρομαι...

Για μένα που σε μεταχειρίζομαι.

Για σένα που δεν αντιστέκεσαι.

Διαμαρτύρομαι...

Για την κατά συνθήκη ζωή,

τους κατ'αδικίαν νόμους,

την κατά μισό αγάπη.

Διαμαρτύρομαι...

Για τα ψεύδη που το μάρκετιγκ παρουσιάζει ως αλήθειες.

Διαμαρτύρομαι...

Για το έγκλημα που παρουσιάζεται ωσάν "τρόπος ζωής".

Διαμαρτύρομαι...

Για σένα που έφυγες...

Διαμαρτύρομαι...

Για όσους δεν διαμαρτύρονται.

Διαμαρτύρομαι...

 

Το κείμενο αυτό ήταν η πρώτη μου "ερωτική" αλληλογραφία, 32 (και βάλε) χρόνια πίσω με τόν ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ (έρωτα).  Στα 15 μου εγώ, όταν ακόμη τα βράδια κοιμόμασταν "πνιγμένοι" σε τέτοιες σκέψεις ... Και οι Doors έπαιζαν στο πικάπ... Στα 47 μου πια, και ανακαλύπτοντάς το, καλά κρυμμένο μέσα σ΄ένα παλιό τετράδιο, τρομάζω για το πόσο ο χρόνος έχει σταματήσει, σαν να μην πέρασε μια μέρα, η εφηβεία και η κλημακτήριος έχουν μπλεχτεί (γλυκά και νοσταλγικά) η διαμαρτυρία έχει  "πεθάνει" (;) μέσα στην "ροζ" εφηβική επανάστασή της...κάποιοι ίσως ακόμη να "διαμαρτυρόμαστε", μόνο που ο τρόπος μας, έχει αλλάξει, δραματικά πια.. Ξέρουμε...

 

Γράφει η: "Tomorrow, Never Comes"