Προβολή άρθρων κατά ημερομηνία: Πέμπτη, 17 Ιουνίου 2021

Τελικά, της λέω, μια τραγωδία, τίποτα. Ποτέ.

Στην ουσία, πάντα υπάρχει κάτι χειρότερο από αυτό που παθαίνεις. Ξημερώνει, και το χθεσινό χαστούκι μοιάζει χάδι μπροστά στο σημερινό χαστούκι. Και πάει λέγοντας.

Γι' αυτό μη βιαστείς ποτέ. Ο θρήνος μπορεί να περιμένει. Το σημερινό σου δάκρυ, αύριο θα είναι δύο δάκρυα, μεθαύριο τρία, τέσσερα, πέντε δάκρυα. Κάποια στιγμή ο λυγμός.

Είναι το καλοκαίρι· τώρα που, ύστερ’ απ’ τους ανοιξιάτικους οργασμούς, μεστώνουν οι ορμές.

Τα δόντια, καθώς δαγκώνουν τους καρπούς, λες και βουτάν σε χυμούς ανθρώπινου κορμιού.

Οι επίμονοι ιδρώτες σκορπάν οσμές γονιμικά ερεθιστικές.

Πριν από μερικά χρόνια απέφευγα συστηματικά τους αποχαιρετισμούς κάθε είδους. Ενιωθα ένα αφόρητο μίγμα συναισθημάτων (από αμηχανία και θλίψη μέχρι θυμό και ανακούφιση), που προτιμούσα να μην πάω στο αποχαιρετιστήριο πάρτυ μιας φίλης που μετακόμιζε στο εξωτερικό, στην κηδεία ενός αγαπημένου συγγενή ή στην τελευταία συνάντηση των συναδέλφων σε μια δουλειά που έκλεινε, πιστεύοντας – λανθασμένα – ότι έτσι έκανα πιο εύκολα τα πράγματα για μένα.

Aποφάσισε συνειδητά πως η ζωή με τα παιδιά είναι ωραία!

Βασίσου στη διαίσθησή σου, σ΄ αυτή την εσωτερική φωνή που ξέρει καλύτερα από κάθε ειδικό τι είναι καλύτερο για σένα και την οικογένειά σου.

Γέλα όσο πιο συχνά μπορείς, με κάθε αφορμή, ακόμα κι αν χρειάζεται να διαβάζεις ανέκδοτα ή να βλέπεις κωμωδίες. Το γέλιο είναι βάλσαμο!

Ήταν οι καλύτεροι καιροί, ήταν οι χειρότεροι καιροί.

Ήταν η εποχή της σοφίας, ήταν η εποχή της ανοησίας.

Ήταν τα χρόνια της πίστης, ήταν τα χρόνια της δυσπιστίας.

Δεν θέλω να ζω μόνο για χάρη της ζωής, δεν θέλω να αγαπώ μόνο χάρη στη γυναίκα.

Χρειάζομαι τη μοναχική απόλαυση του καλλιτέχνη.

Μόνο έτσι μπορώ να χαρώ τη ζωή, να την υποφέρω.

Όταν θα είμαστε όλοι ένοχοι, τότε θα έχουμε δημοκρατία.

Χωρίς να λογαριάσουμε, αγαπητέ φίλε, ότι πρέπει να εκδικηθούμε, επειδή είμαστε υποχρεωμένοι να πεθάνουμε μόνοι.

Ο θάνατος είναι μοναχικός, ενώ η δουλεία συλλογική.

«Ένα παράξενο πράγμα, είπε, πώς ούρλιαζαν κάθε βράδυ τα μεσάνυχτα. Δεν ξέρω γιατί ούρλιαζαν πάντα εκείνη την ώρα. Ήμαστε στο λιμάνι κι εκείνες βρίσκονταν στην προβλήτα και τα μεσάνυχτα άρχιζαν να ουρλιάζουν. Για να σωπάσουν, ρίχναμε τον προβολέα πάνω τους. Αυτό πάντα έπιανε. Ανεβοκατεβάζαμε το φως του προβολέα πάνω τους δύο ή τρεις φορές για να πάψουν. […]

Άσε με ν’ αναπνεύσω ώρα πολλή, πολλή, το μύρο των μαλλιών σου, να βυθίσω όλο το πρόσωπό μου σαν άνθρωπος λουσμένος στα νερά κάποιας πηγής, αναταράζοντάς τα με τα χέρια μου σαν ένα μαντίλι μοσκοβολημένο, διαλύοντας τις αναμνήσεις στον αέρα.

Αν ήξερες όλα όσα βλέπω, όλα όσα νιώθω, όλα όσα ακούω μέσα απ’ τα μαλλιά σου.

Η ψυχή μου πλέει πάνω στο μόσκο όπως των άλλων πλέει πάνω στη μουσική.