Προβολή άρθρων κατά ημερομηνία: Πέμπτη, 14 Ιανουαρίου 2021

Με κοίταξε άναυδος.

— Με σοβαρά πράματα!

Με έβλεπε, με το σφυρί στο χέρι και τα δάχτυλα μαύρα απ’ το γράσο,σκυμμένο πάνω από ένα αντικείμενο που του φαινόταν πολύ άσχημο.

«-Να ξέραμε, αφεντικό, είπε, τι λένε οι πέτρες, τα λουλούδια, η βροχή!

Μπορεί να φωνάζουν, να μας φωνάζουν, κι εμείς να μην ακούμε.

Να, όπως κι εμείς φωνάζουμε κι αυτά δεν ακούνε.

Εκείνοι που συνηθίζουμε να λέμε, ερωτικούς ή παθιασμένους χαρακτήρες ανήκουν πολύ συχνά σε μια πονεμένη κατηγορία παιδιών.

Των παιδιών που στα πολύ μικρά τους χρόνια στερήθηκαν την επαρκώς τρυφερή στοργή απο γονείς τους.

-Τότε… λέει σκεφτικός ο Ίκαρος, αφού μόνο φαρμάκια δίνει, να μη δοξαστώ. Ν’ απαρατήσω την Τέχνη. Ε;

-Για τους θεούς, Ίκαρε! Μη! Ξέρεις τι είναι Τέχνη; Κοίταξες γύρω σου; Αν δεν ουρλιάζουμε, αν δεν βρυχιόμαστε, αν δεν ξεσκιζόμαστε… ξέρεις ποιος βοήθησε σε αυτό; Η Τέχνη. Αυτή είναι που υπόταξε μέσα μας το θηρίο… Και ποιο θηρίο, το πιο αρπαχτικό απ’ όλα, τον άνθρωπο. Ναι, πιο αρπαχτικό, γιατί ήταν οπλισμένο και με νου. Βλέπεις;… Λέω «οπλισμένο», δε λέω «προικισμένο», γιατί στα πολύ παλιά χρόνια –επειδή οι άνθρωποι αλληλοτρώγονταν- όλα τα ‘καναν όπλα.

Πλάθουμε φαντασιώσεις που μας απομακρύνουν από την αλήθεια μας, υιοθετούμε ρόλους, ταυτιζόμαστε με συνήθειες που δεν είναι δικές μας.

Ως παιδιά καταφεύγαμε στη φαντασίωση. Πλάθαμε εκεί ένα μυστικό κόσμο όπου δημιουργούσαμε σε αυτόν σκέψεις, συναισθήματα, εικόνες. Αυτό αρχικά μας προστάτευσε από συναισθήματα που δεν μπορούσαμε να διαχειριστούμε, μας έμαθε να δημιουργούμε στη φαντασία μας συνθήκες υγιείς όπου σαν μεγάλοι θα μπορούσαμε να τις δημιουργήσουμε στην πραγματικότητα.