Προβολή άρθρων κατά ημερομηνία: Κυριακή, 16 Δεκεμβρίου 2018
Μαρσέλ Προυστ: «Οι αληθινοί παράδεισοι είναι οι παράδεισοι που έχουν χαθεί..»
Είναι ο συγγραφέας στον οποίο οφείλουμε όχι μόνο την απόλυτη ποιητική του χρόνου, ως γιατρού, ως εκδικητή, ως τυμβωρύχου, ως συντηρητή, ως δασκάλου, αλλά και τις πιο μεστές διατυπώσεις για τον έρωτα, τον θάνατο, τη συντριβή που προκαλεί η φθορά – και πάλι – του χρόνου.
Jane Goodall: «Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το μέλλον μας είναι η απάθεια»
Έγινε διάσημη στο ευρύ κοινό ως η επιστήμονας που μίλησε με τους χιμπαντζήδες.
Η Jane Goodall (3 Απριλίου 1934) η κορυφαία ανθρωπολόγος, μέσα από την πρωτοπόρο μελέτη της τη δεκαετία του '60, ήταν η πρώτη που απέδειξε πως ο άνθρωπος δεν είναι το μοναδικό είδος στον πλανήτη που μπορεί να δημιουργεί και να χρησιμοποιεί εργαλεία αλλά και πως τα ζώα έχουν συναισθήματα και προσωπικότητα.
Σύνδρομο της Άννας Καρένινα: Θύματα του Έρωτα
Για μια υγιή σχέση είναι πολύ σημαντικό να ξεκαθαρίσουμε μέσα στο μυαλό μας ότι είμαστε ολοκληρωμένα όντα και ότι ο σύντροφός μας μπορεί να μας συμπληρώνει αλλά στην περίπτωση που μας αφήσει δεν παύουμε να είμαστε ολοκληρωμένοι.
Ο Λέων Τολστόι έγραψε μια κλασική νουβέλα για την παγκόσμια λογοτεχνία, Άννα Καρένινα, η οποία αντικατοπτρίζει τον πιο παθιασμένο, έντονο και επικίνδυνο έρωτα που πάντα οδηγεί σε τραγικό τέλος.
Η δυστυχία της επιτυχίας: Μαθήματα ζωής από τον Φρόυντ
Ύστερα από πολλά χρόνια δουλειάς με νευρωτικούς ασθενείς, ο Φρόυντ είχε καταλάβει πως η προσωπική ζωή των ανθρώπων συχνά καταρρέει και διαλύεται όχι μετά από μια αποτυχία αλλά, παραδόξως, μετά από έναν θρίαμβο.
Σε ένα κλασικό δοκίμιό του ο Φρόυντ προσπάθησε να εξηγήσει τους κινδύνους της επιτυχίας:
Jacques Bonnet: Σε μια μήτρα με τα τοιχώματά της όλο ράφια
Κατά έναν περίεργο τρόπο, η αστείρευτη πηγή πληροφοριών την οποία συνιστά το Ίντερνετ δεν έχει για μένα την ίδια μαγική υπόσταση όπως η βιβλιοθήκη μου.
Όταν κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή μου, μέσω του οποίου μπορώ να έχω πρόσβαση σε κάθε είδους πληροφορία, και να νομίζω ότι κυριαρχώ ακόμα περισσότερο στο χρόνο και στο χώρο, νιώθω παραταύτα ότι κάτι από το «θεϊκό» απουσιάζει.