Προβολή άρθρων κατά ημερομηνία: Τετάρτη, 05 Ιουλίου 2017

Αν με ρωτήσεις τι μου λείπει περισσότερο απ’ τις ανθρώπινες σχέσεις, θα σου απαντήσω η ευγένεια. Και δεν είμαι η μόνη, νομίζω.

Δεν ξέρω αν έχουμε χάσει λίγο την μπάλα και την ανθρωπιά μας με τις νέες τεχνολογίες και τα συναφή, δεν ξέρω αν η υπερβολική αστικοποίηση έφερε την απομόνωση κι εν τέλει τη συμπεριφορά της χάβρας, δεν ξέρω αν η απογοήτευση της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης κι η οικονομική δυσπραγία του καθενός, μας έκανε να χάσουμε λίγο απ’ την ευγένειά μας. Σε εκείνα τα απλά και καθημερινά, που τις περισσότερες φορές μας χαρακτηρίζουν.

Το 1992 ένα κοντέινερ που περιείχε 28.000 πλαστικά κίτρινα παπάκια χάθηκε στη θάλασσα όταν έπεσε από ένα πλοίο που έπλεε από το Χονγκ Κονγκ στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Κανένας εκείνη την εποχή δεν μπορούσε να μαντέψει ότι τα ίδια αυτά παιχνίδια θα εξακολουθούσαν να επιπλέουν στους ωκεανούς του κόσμου σχεδόν 20 χρόνια αργότερα.

Κοιτάξτε, αρχικά ήθελα να βάλω σαν τίτλο τις φυλές του «Μπιτσόμπαρου», επειδή ναι μεν η παραλία είναι λέξη Ελληνική και κατανοητή από όλους, πλην όμως δεν ανταποκρίνεται στο σήμερα αλλά σε μια άλλη εποχή αλήστου μνήμης όπου το beach bar θα φάνταζε ως ουτοπική επένδυση ανίδεου, ο οποίος ζητούσε να πουλήσει κάτι το οποίο παρεχόταν δωρεάν.

Μπορούμε να πούμε πώς, αν η ζωή μας δεν έχει για άμεσο σκοπό της την οδύνη, δεν έχει κανένα λόγο να υπάρχει. Γιατί είναι παράλογο να παραδεχτούμε πώς ό ατέλειωτος πόνος πού γεννιέται από την σύμφυτη με τη ζωή δυστυχία και πού γεμίζει τον κόσμο, είναι καθαρά τυχαίο γεγονός και όχι σκοπός αυτός καθ’ αυτός. Ειν’ αλήθεια πώς κάθε Ιδιαίτερη δυστυχία φαίνεται σαν εξαίρεση· αλλά, γενικός κανόνας, είναι η δυστυχία.