Προβολή άρθρων κατά ημερομηνία: Δευτέρα, 23 Οκτωβρίου 2017

Θύμωσα... με την έλλειψη θυμού τις στιγμές που είχα κάθε δικαίωμα να νιώσω έτσι και προτίμησα να τον καταπιώ. Θέλω... να μπορώ.

Διάβασα... την τελευταία ποιητική συλλογή της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ με τίτλο «Η Ανορεξία της Ύπαρξης». Μου υπενθύμισε την ομορφιά και το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης όταν αντλείς δύναμη από μέσα σου και αποδέχεσαι την αλήθεια της κάθε μοναδικής σου στιγμής. Μου έφερε στο νου τα λόγια του Κρίστοφερ Χίτσενς απo το σπουδαίο βιβλίο του «Πριν το Τέλος»: «Δεν έχω σώμα, είμαι σώμα»...

Χωρίς εσένα το ρίγος, ο φόβος, η απόγνωση.

Χωρίς εσένα όλα τα πράγματα σημαίνουν θάνατο.

Μέσα στον ίδιο κοινωνικό χώρο υπάρχουν ομάδες που λειτουργούν με βάση διαφορετικά συστήματα αντιλήψεων. Η συνειδητοποίηση αυτών των διαφορών οδηγούν σε σύγχυση και χάος.

Δεν είναι καθόλου εύκολο για ένα άτομο να τοποθετήσει τον εαυτό του απέναντι σε αυτές τις αλληλοσυγκρουόμενες αντιλήψεις.

Από τις πιο πρόσφατες έρευνες για τις εγκεφαλικές προϋποθέσεις και τους περίπλοκους αντιληπτικούς μηχανισμούς της ανθρώπινης όρασης προκύπτει μια εντελώς απρόσμενη εικόνα: τα μάτια δεν είναι φωτογραφικές μηχανές που συλλέγουν και αποστέλλουν πιστά «εικόνες» στον οπτικό εγκέφαλο.